یکی از عوامل کلیدی درپیشرفت تحصیلی دانش آموزان کیفیت تدریس است، یک معلم کارآمد، دست کم باید دردرسی که تدریس می کند دانشی عمیق داشته باشد. علاوه برآن ضروری است معلم ضمن آنکه از انگیزه کافی برخوردارباشد به سطح مناسبی ازمهارتهای تدریس نیز دست یافته باشد.اما بسیاری از کشورهای درحال توسعه از چنین خصوصیاتی بی بهره اند، به همین دلیل، ناگزیر از طراحی سیاستها وبرنامه هایی هستند که به طور خاص به بهبود آمادگیهای علمی ومهارتهای تدریس معلمان منجرشود. این تحقیق به منظور بررسی رابطه تجربه تدریس معلمان وپیشرفت تحصیلی دانش آموزان پایه های تحصیلی سوم، چهارم، پنجم، درمقطع ابتدایی پسرانه درشهر تایباد درسال تحصیلی 89-1388 انجام شده است. دراین تحقیق از روش پیماشی استفاده شده است. درتحقیق پیمایشی سعی می شود اطلاعات مورد نیاز را با مراجعه به محل جمع آوری اطلاعات که دراین تحقیق مدارس مقطع ابتدایی است، وعموماً از ابزار پرسشنامه استفاده می شود جمع آوری گردد.جامعه آماری شامل کلیه معلمان مشغول به تدریس دراین سال تحصیلی است. نمونه گیری به صورت تمام شماری بوده ونمونه منطبق برجامعه می باشد.اطلاعات ازطریق پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری شده است و با استفاده از آمار توصیفی تجزیه وتحلیل شده است. ازعمده ترین نتایح این تحقیق این است که : فرضیه های 1؛ 2؛ 3 ؛ 5 ، 6 ؛ 7 ، 8؛ به ترتیب : رابطه بین تجربه تدریس ، میزان تحصیلات ، رشته تحصیلی ، تعداد دانش آموزان هرکلاس، دوره های آموزش ضمن خدمت ، تعدادساعات آموزش ضمن خدمت ومیزان ساعات مطالعه غیردرسی معلمان و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان تأیید نشدو هیچ رابطه معناداری بین آنها مشاهده نشد ولی فرضیه 4 تأییدشد یعنی بین پایه های تحصیلی معلمان وپیشرفت تحصیلی دانش آموزان رابطه معناداری مشاهده شد، بطوریکه پیشرفت تحصیلی میان پایه های تحصیلی سوم وچهارم وپنجم متفاوت بوده است.