پخش از رسالت رسانه های آگاهی بخشی عمومی و بالابردن کیفیت زندگی شهروندان است. برای انجام این وظیفه اصلی روش های مختلفی وجود دارد. هر چند در گذشته رسانه های معمولاً برای آموزش عمومی از پیام های مستقیم و صریح استفاده می کردند اما با گسترش علم ارتباطات و توسعه فن آوری تولید امروزه این پیام های به صورت پیچیده تر و یا همراه با جنبه های هنری و سرگرمی ارائه می شود. در این پژوهش تلاش کردیم با بررسی نظریه های مختلف تاثیر اجتماعی رسانه و تاثیر رسانه های بر تغییر رفتار فردی بررسی کنیم که استراتژی فعلی سازمان صدا و سیما در انجام این وظیفه به صورت پخش پیام های سلامتی در میان دیگر آگهی های تجاری و عمومی تا چه میزان مورد توجه مخاطبان قرار گرفته است. همچنین این پیام ها از نظر مخاطبان بر رفتارهای آن ها تاثیر داشته است یا خیر. پژوهش با توزیع پرسش نامه بین 825 نفر از شهروندانی که به صورت منطقه بندی در شهر تهران انتخاب شدند نشان داد که شهروندان تهرانی به طور میانگین سه ساعت و بیست دقیقه از وقت خود را به تماشای تلویزیون می گذارند. آنان توجه زیادی به پیا م های سلامت پخش شده از سیما دارند و در حدود 91 درصد پاسخگویان اظهار کرده اند در حد زیاد و خیلی زیاد از پخش پیام های سلامت و مفید و موثر بودن آن رضایت دارند.

در این تحقیق با استفاده از دیدگاه های صاحب نظران حوزه رسانه و سلامت به بررسی نقش سیمای جمهوری اسلامی ایران در افزایش آگاهی مخاطبان برای ارتقاء سطح سلامت عمومی جامعه و آسیب شناسی برنامه های سلامت محور سیما پرداخته شد. در نهایت این تحقیق الگوئی از چگونگی محتوا و ساختار برنامه های سلامت محور سیما و سازمان های متولی سلامت عمومی کشور بدست دهد. در این تحقیق با استفاده از روش کیفی و تکنیک مصاحبه عمیق به جمع آوری اطلاعات لازم از صاحب نظران حوزه رسانه و سلامت پرداخته شده است. داده های اصلی تولید شده از مصاحبه ها در واقع پاسخ ها، نظرات و عقاید صاحب نظران است و برای تحلیل داده ها از روش مقوله بندی و کدگذاری استفاده شده است. نتایج این تحقیق بیانگر این واقعیت است که سیمای جمهوری ایران نتوانسته با توجه به قابلیت های اثرگذاری خود آن طور که باید مبتنی بر توان فراوان برنامه سازی سیما عمل نشده است که البته بخشی از این کاستی ها ناشی از عدم سرمایه گذاری و تأمین بودجه و امکانات، عدم وجود تحقیق، برنامه ریزی و تفکر سلامت محوری در بین مدیران رسانه ملی و عدم اولویت مسائل پزشکی و بهداشتی اشاره کرد. سیاست گذاری در روابط متقابل تلویزیون و سازمان های متولی سلامت عمومی نظیر وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و محیط زیست و اولویت دادن به برنامه های سلامت محور در سیما و تأمین بودجه و امکانات، افزایش آگاهی شهروندان، متقاعد کردن، ایجاد حساسیت، پیشنهاد راه کار، الگوی تغییر رفتار و درونی کردن فرهنگ سلامتی، وجود مشاور پزشکی و بهداشتی در کنار برنامه سازان توجه به همه اقشار مردم و تعیین نوع قالب، رویکرد، مدت و ساعت پخش برنامه با توجه به نوع مخاطب، توسعه زیرساخت های شهری و هماهنگی بین پیام های سلامت محور پخش شده از سیما و شرایط محیطی مخاطبان، اعلام وضعیت موجود سلامت عمومی، شرح وظایف شهروندان به زبان ساده و جلب مشارکت آنان، مهمترین نکاتی بود که توسط صاحب نظران حوزه رسانه و سلامت مطرح شد.