هدف از پژوهش حا ضر، تعیین تأثیر طول لبه خارجی بر درد و عملکرد مبتلایان به استئوآرتریت سمت داخل زانو می باشد .در این مطالعه شبه تجربی ، 32 نفر از مبتلایان به استئوآرتریت سمت داخل زانو- 29 نفر زن و3 نفر مرد – بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند .برای یک گروه کفی با لبه خارجی در پاشنه و برای گروه دیگر کفی با لبه سراسری از جنس چوب پنبه بصورت جفت و با شیب 5 درجه حدود 6 میلیمتر ساخته و درون کفش ورزشی آنها جایگذاری شد و از افراد خواسته شد بطور متوسط حداقل روزی 2 ساعت از این وسیله استفاده کنند برای سنجش تأثیر کفی ها، پرسشنامه koos در ابتدا و سپس 6 هفته بعد از استفاده توسط بیماران تکمیل شده و پس ازآنکه از همگن بودن دو گروه از نظر متغیرهای زمینه ای – سن، جنس و bmi و نیز متغیرهای وابسته – درد و فعالیت های روزانه- قبل از درمان،اطمینان حاصل شد.مجموع امتیازات خرده مقیاس های درد و فعالیت های روزانه در هر گروه قبل و بعد درمان،سپس مقایسه بین دو گروه – باآزمون های تی و تی زوج شده-مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. مقایسه مجموع امتیازات خرده مقیاس درد، قبل و بعد از درمان، مبین کاهش درد در هر دو گروه استفاده کننده از کفی با لبه خارجی در پاشنه p: 0.000 و نیز گروه استفاده کننده از کفی با لبه خارجی سراسری p:0.000 بود. اما میزان بهبودی در استفاده کنندگان از کفی با لبه خارجی سراسری به طرز معنی-داری بیشتر بود p:0.03. بررسی خرده مقیاس فعالیت های روزانه نیز هم گروه استفاده کننده از کفی با لبه خارجی در پاشنه p:0.03 و هم گروه استفاده کننده از کفی با لبه خارجی سراسری p:0.005 نشان دهنده بهبودی در این شاخص بود اما مقایسه دو گروه، اختلاف معنی داری را نشان نداد. نتیجه اینکه استفاده از کفی های دارای لبه خارجی با کاهش گشتاور ادداکتوری در زانو و در نتیجه کاهش فشار بروی قسمت داخلی زانو، می توانند باعث کاهش درد و احتمالاً بهبود فعالیت های روزانه در بیماران مبتلا به استئوآرتریت سمت داخل زانو شوند. اما به نظر می رسد کفی دارای لبه خارجی سراسری به دلیل بازوی اهرمی بلندتر و بیشتر بودن زمان تأثیر در چرخه راه رفتن، می تواند تأثیر بیشتری بر کاهش درد بیماران داشته باشد. بنابراین استفاده از لبه خارجی سراسری که از پاشنه تا سر متاتارس پنجم ادامه می یابد برای تجویز در استئوآرتریت سمت داخل زانو پیشنهاد می گردد.

چکیده: هدف: بیمارانی که از استئوآرتریت زانو رنج می برند ممکن است توسط ارتوز والگوس زانو یا کفی با لبه ی خارجی درمان شوند. روش بررسی: 24 بیمار با استئوآرتریت داخلی زانو به صورت تصادفی انتخاب شدند که توسط ارتوز والگوس زانو و کفی با لبه ی خارجی با 6درجه شیب مورد آزمایش قرار گرفتند. آزمایش در دو حالت قبل از مداخله و 6هفته بعد از (مداخله) استفاده از دو نوع ارتوز اجرا شد.نالیز راه رفتن جهت ارزیابی درد و پارامتر های کینیتیک و کینماتیک در این مطالعه انجام شدند. از آزمون تی زوجی برای مقایسه ی بین حالت قبل از مداخله و 6هفته بعد از مداخله و از آزمون تی مستقل برای تحلیل تاثیر بین دو ارتوز استفاده شد. یافته ها: هر دو ارتوز تمام پارامتر ها را در مقایسه با شرایط قبل از مداخله بهبود دادند(p=0/000). اگرچه در مقایسه بین تاثیر این دو ارتوز ما هیچ تفاوت قابل ملاحظه ای در پارامتر های درد(p=0/649)، گشتاور اداکتوری(p=0/205)، سرعت راه رفتن(p=0/056) و طول گام(p=0/687) مشاهده نکردیم، دامنه ی حرکتی به صورت قابل ملاحظه ای بین دو مداخله متفاوت بود (p=0/000). نتیجه گیری: زانوبند والگوس وکفی با لبه ی خارجی تاثیر یکسانی در بهبود پارامتر های ذکر شده داشتند. کلمات کلیدی: استئوآرتریت داخلی زانو، ارتز والگوس زانو، کفی با لبه ی خارجی ، پارامتر های کینتیک

در مطالعه ی حاضر به بررسی و مقایسه ی اثر دو نوع اسپیلنت مچ دست و اسپیلنت مچ و متاکارپوفالانژیال بر روی بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال پرداخته شده است. بیماران در دوگروه قرار گرفتند و پس از گذشت زمان شش هفته به بررسی و مقایسه اثر دو اسپیلنت بر روی درد، عملکرد، قدرت گریپ و پینچ پرداخته شد. نتایج به دست آمده نشان داد که هر دو اسپیلنت در بهبودی در همه ی متغییر ها موثر بوده است. در حالیکه در مقایسه ی باهم اسپیلنت مچ و متاکارپوفالانژیال در بهبود درد و عملکرد موثرتر بوده است.

چکیده: هدف: ارتوزهای مکانیکی، ساده ترین و رایج ترین روش برای کمک به ایستادن و راه رفتن بیماران آسیب نخاعی می باشد. از سال 1960 تا کنون تلاش های زیادی جهت ساخت ارتوز مناسب برای این بیماران انجام شده است. ارتوزهای مکانیکی ساخته شده را می توان در 3 دسته ارتوزهای سنتی، ارتوزهای رسیپروکال و ارتوزهای مدیال لینکیج قرار داد. اگرچه در مقایسه با ارتوزهای سنتی، ارتوزهای رسیپروکال باعث بهبود راه رفتن می شوند، اما ارتوزها مدیال لینکیج از مقبولیت بیشتری برخوردارند زیرا وزن و حجم کمتری دارند و بیماران قادرند بصورت مستقل آن را بپوشند و دربیاورند. در این مطالعه با استفاده از ترکیب مزایای مفاصل مدیال لینکیج و رسیپروکال به ساخت مفصل جدیدی پرداختیم و پارامترهای راه رفتن و استقلال عملکردی را با ارتوز مرسوم ایزوسنتریک مقایسه نمودیم. مواد و روش: در ابتدا مفصل جدید در نرم افزار سالیدورکز طراحی و سپس در محیط واقعی ساخته شد. قبل از انجام تست بر روی بیماران، مفصل جدید بر روی ابزار شبیه ساز فلج اندام تحتانی نصب شده و پارامترهای فضایی-مکانی و گشتاور تولیدی توسط سیتم ارزیابی شد. سپس ارتوز ساخته شده و پارامترهای راه رفتن و استقلال عملکردی با استفاده از سیستم آنالیز حرکت و پرسشنامه استقلال بین ارتوز جدید و ارتوز مرسوم رسیپروکال مقایسه گردید. یافته ها: میزان گشتاور تولیدی توسط این سیستم 09/0 نیوتن بر کیلوگرم محاسبه شد که از موارد مشابه بیشتر بود. در ارزیابی ارتوز بر روی بیماران آسیب نخاعی، طول گام و سرعت راه رفتن با ارتوز جدید نسبت به ارتوز مرسوم ایزوسنتریک رسیپروکال به ترتیب 57/28 و 9/40 درصد افزایش یافت. همچنین مدت زمان پوشیدن و درآوردن و استقلال عملکردی هنگام استفاده از ارتوز جدید بهبود یافت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد بیماران با استفاده از ارتوز جدید در مقایسه با ارتوز مرسوم رسیپروکال با طول گام طبیعی تر و سریعتر راه می روند و استقلال بیشتری دارند.

پولیومیلیت یک بیماری پیشرونده است که از طریق دستگاه گوارش وارد بدن می شود و باعث آسیب به اعصاب حرکتی شاخ قدامی نخاع و ساقه ی مغز می شود.). با توجه به میزان و محل آسیب به سیستم عصبی نوع عضلاتِ درگیر شده متفاوت بوده و ممکن است جدا از فلج غیرقرینه عضلات اندام ها باعث فلج عضلات تنفسی شود. مهمترین عوارض در افراد پولیو درد، خستگی، ضعف عضلات و کاهش آستانه تحمل می باشد. نزدیک به نیمی از این افراد برای حرکت به استفاده از ارتز بلند اندام تحتانی مرسوم که دارای مفاصل زانو ی قفل شده هستند، نیاز دارند. در مطالعاتی که بر روی پارامتر ها و ویژگی های راه رفتن این افراد با ارتز مرسوم صورت پذیرفته مشاهده شده بازدهی راه رفتن، مصرف انرژی و سایر پارامتر ها از حالت نرمال راه رفتن تفاوت محسوسی دارند. تاکنون تحقیقات مختلفی در مورد اصلاح این پارامتر های راه رفتن در ارتز های بلند اندام تحتانی صورت گرفته که تمامی آنها عموما تغییرات در نوع مواد کاربردی و یا سایر مفاصل را در ساخت این ارتز ها بررسی کرده اند. اما درباره سایر موارد مثل اصلاحات در ناحیه فوت-مچ پا در این ارتزها بررسی دقیقی انجام نگرفته است. یکی از اصلاحات ممکن می تواند افزودن نوع خاصی از راکر به ارتزمرسوم باشد. راکر ها می توانند باعث تسهیل راه رفتن و حرکت روبه جلو ی بدن شوند و نیروهای خم کننده بر روی پا را کاهش دهند و همچنین می توانند جایگزین حرکات از دست رفته پا در اثر آسیب یا دفورمیتی شوند. راکر پاشنه تا پنجه یکی از انواع راکرها می باشد که زاویه آن در ناحیه پاشنه و انگشتان نسبت به بقیه راکرها بیشتر می باشد و به طور مشخصی از راکر با انحنای ملایم ضخیم تر است. این راکر در کلینیک به منظور کاهش نیاز به حرکات مچ در هنگام راه رفتن و کمک به جدا شدن انگشتان از زمین به کار می رود.

استفاده همزمان از اقدامات رایج و مناسب کاردرمانی در کنار ارتز مفصل هیپ از قراری مفصل هپ در وضعیت های ناهنجار ومخرب جلوگیری می کند و با وضعیت دهی مناسب به مفصل هیپ باعث بهبود عملکرد های تعادلی و کاهش مدت زمان درمان در کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک می شودو باعث ارتقائ الگوهای خودمراقبتی و عدم وابستگی زیاد به اطرافیان در این ککودکان می شود.