هدف: هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر بریس ابداکشن بر کیفیت زندگی و میزان دررفتگی بیماران مختلفی که تحت جراحی آرتروپلاستی قرار داشتند ارزیابی کنیم. مواد و روش: در این بررسی 89 بیمار شرکت کردند. 25 بیمار افرادی بودند که نیاز به عمل جراحی آرتروپلاستی هیپ داشتند اما هنوز تحت عمل قرار نگرفته بودند. 32 بیمار تحت جراحی قرار گرفته بودند و پس از آن از بریس ابداکشن استفاده کرده بودند و 32 بیمار پس از عمل از بریس استفاده نکرده بودند. در این مطالعه کیفیت زندگی و میزان دررفتگی توسط پرسشنامه ی sf-36 و مصاحبه ی حضوری اندازه گیری شد. مطالعه بصورت گذشته نگر و دوسو کور بود. یافته ها: نتایج در این مطالعه نشان داد بیمارانی که تحت عمل جراحی تعویض مفصل قرار گرفته بودند کیفیت زندگی بهتری نسبت به بیماران که تحت عمل قرار نگرفتند داشتند ((.p-value< .001 اما کیفیت زندگی بیمارانی که از بریس استفاده کردند و آنهایی که از بریس استفاده نکردند با یکدیگر تفاوتی نداشت. از نظر میزان دررفتگی بیمارانی که از بریس استفاده کردند کمتر از گروه دیگر دچار دررفتگی شدند. نتیجه گیری: عمل جراحی تعویض مفصل می تواند کیفیت زندگی را بالا ببرد. استفاده از بریس ابداکشن پس از عمل جراحی بر کیفیت زندگی تاثیری ندارد، اما بریس می تواند باعث کاهش دررفتگی پس از عمل شود.

زمینه و اهداف هدف مهم ارتزهای قدرتی راه رفتن، ایجاد حرکات فعال برای بیماران مبتلا به آسیب طناب نخاعی است. هدف از انجام این مطالعه، طراحی و ساخت"ارتز قدرتی راه رفتن" و بررسی تاثیر آن بر پارامترهای راه رفتن در بیماران آسیب نخاعی می باشد. مواد و روش ها در گام نخست پس از طراحی و ساخت ارتز قدرتی جدید، آزمایش ارتز بدون استفاده کننده انجام شد. این کار به منظور ارزیابی توانایی ارتوز در ایجاد حرکات اکتیو مفاصل ران و زانو در هنگام راه رفتن انجام شد. سپس در جهت آزمایش ساختار ارتز جدید تحت شرایط تحمل وزن ارزیابی عملکرد ارتز با استفاده از سه نفر فرد سالم انجام شد. چهار نفر بیمار آسیب نخاعی قبل از شرکت در ارزیابی راه رفتن برای حداقل 6 هفته راه رفتن با ارتوز قدرتی جدید را آموزش دیده و سپس راه رفتن با شرایط زیر را تجربه کردند: 1) راه رفتن با ارتز ایزوسنتریک ، 2) راه رفتن با فعالیت جداگانه و هماهنگ فعال کننده های مفاصل زانو و ران در ارتوز قدرتی جدید. پارامترهای سینماتیکی و زمانی - مکانی برای هر یک از شرایط آزمون ، محاسبه و مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج ارزیابی راه رفتن و تکرار فلکشن و اکستنشن مفاصل ران و زانو توسط فعال کننده ها مشابه شبیه سازی اولیه نشان داده شد. استفاده از فعالیت جداگانه و هماهنگ فعال کننده های مفاصل ران و زانو در ارتز قدرتی راه رفتن، منجر به افزایش سرعت راه رفتن و طول گام و کاهش حرکات جانبی و عمودی جبرانی در مقایسه با ارتز ایزوسنتریک شد، اما تفاوت معنی داری در کادنس مشاهده نشد. سینماتیک مفاصل ران و زانو با استفاده از ارتوز قدرتی جدید بهبود یافت. نتیجه گیری نتایج مطالعه نشان داد ارتز جدید درافراد پاراپلژی می تواند مورد استفاده قرار گیرد. همچنین ممکن است برای افراد با اختلال عملکرد اندام تحتانی مناسب باشد. ارتز قدرتی جدید نشانگر افزایش سرعت ، طول قدم ، سینماتیک مفاصل ران و زانو و کاهش حرکت عمودی و جانبی جبرانی را در مقایسه با ارتز ایزوسنتریک در راه رفتن بیماران آسیب نخاعی بود.