با گذشت بیش از 5 دهه از تهیه ی طرح جامع شهر جهت کنترل و هدایت آگاهانه توسعه شهرها در ایران و پس از آگاهی از میزان پایین تحقق پذیری این طرح ها در ایران، استفاده از شیوه های جدید برنامه ریزی جهت رفع کاستی ها و معایب روش های سنتی طرح جامع مد نظر نظریه پردازان، کارشناسان و تهیه کنندگان طرح های توسعه شهری قرار گرفت. (شارمند، 1378) به این منظور پس از آشنایی با روند و سیر تحول روش های برنامه ریزی در کشورهای توسعه یافته استفاده از مدل های رایج کشورهای غرب (با اندکی تاخیر زمانی) مد نظر تهیه کنندگان طرح ها و کارفرمایان آن ها قرار گرفت. در این میان برنامه ریزی استراتژیک به عنوان یک الگوی عمل و یک نگرش که بیشتر بر اجرا، انعطاف پذیری، مشارکت مردمی و گزینشی برخورد کردن با مسائل و مشکلات جهت مقابله با محدودیت های برنامه ریزی سنتی متکی بود؛ مورد توجه قرارگرفت. که در پی آن امروز در شهرهای مختلف کشور، شاهد تغییر واژگان عنوان طرح جامع به طرح ساختاری راهبردی هستیم. در بسیاری از کلانشهرهای کشور (ازجمله تهران، مشهد و ...) با توجه به عدم وجود اسناد به هنگام و کارآمد توسعه شهری ضرورت تهیه طرح های جدید جامع شهری مورد توجه قرار گرفت. در این راستا با توجه به تحولات اخیر در عرصه ی شهرسازی کشور تهیه طرح جامع مشهد با رویکرد ساختاری راهبردی، با توجه به عدم وجود طرح تفصیلی برای بسیاری از نقاط شهر و گذشت بیش از سه دهه از زمان تهیه آخرین طرح مصوب شهر (طرح تفصیلی خازنی) و از سوی دیگر با توجه به اینکه بازه زمانی کوتاهی تا پایان افق طرح جامع مصوب شهر باقیمانده است، در دستور کار وزارت مسکن و شهرسازی قرار گرفت. قرارداد این طرح در راستای شرح خدمات پیشنهادی مشاور و با رویکرد ساختاری-راهبردی و به منظور تهیه چارچوبی جهت تهیه طرح تفصیلی در قالب طراحی شهری با مهندسان مشاور فرنهاد منعقد گردید. که در نتیجه آن امروز با گذشت بیش از سه سال از شروع فرایند تهیه طرح، شاهد حضور اسناد و گزارشات طرح در مراجع قانونی جهت طی مراحل بررسی و تصویب طرح هستیم.