جریان تفکیک و پیش قراول آن، میرزا مهدی غروی اصفهانی در صده اخیر معنای جدیدی از عقل ارائه دادند. آن ها عقل را موهبتی الاهی و نورانی دانستند که، بر نفوس ظلمانی و مادی می تابد و سپس برای انسان علم حضوری بی واسطه بدون خطا حاصل می شود. از این عقل تعبیر به عقل فطری می شود. بنا بر این نظر دخالت دادن افکار بشری در فهم دین، آن را از صحت و خلوص تهی می کند و به وادی امتزاج و التقاط کشانده و از حقایق دینی دور می نماید. پس باید به معنای عرفی و ظهورات نوعی الفاظ به کار رفته در متون دینی ملتزم بود. نخستین پیامد ارائه معنای جدید آن است که نقش عقل مصطلح و رایج در علوم، که از آن به ابزار ادراکی بشر یاد می شود، در حوزه تحقق معرفت دینی انکار می شود. سزاوار است در این حوزه عقل را همانند نقل در عرض یک دیگر دانست. بنابراین بهترین نظر که با کارکرد و فعالیت های عقل منطبق باشد این است که، عقل را نه تنها مفتاح دین دانست بلکه باید روشنگری عقل را در متن دین هم پذیرفت که نتیجه آن معرفت زایی، معناگرایی و سنجش گرایی برای عقل می باشد.

ابومنصور ماتریدی موسس مکتب ماتریدیه، مذهب حنفی داشته است و رواج عقاید او هم در بین حنفیه بوده است. ابوالحسن اشعری موسس مکتب اشاعره، مذهب شافعی داشته است و رواج عقاید او هم در بین شافعی ها بوده است. ساختار و بدنه اصلی رساله حاضر دارای 6 فصل می باشد. فصل اول:کلیات که مشتمل بر 1- تعریف علم کلام 2- تاریخچه پیدایش فرقه ها و گروه های کلامی 3- شرح حال اشعری و ماتریدی 4- تاریخچه مکتب اشعری و ماتریدی 5- مشاهیر ماتریدی از قرن 4 الی 14 6- مشاهیر متکلمان اشعری است، فصل دوم: اثبات وجود الله تعالی،فصل سوم:اثبات توحید الله تعالی، فصل چهارم:صفات الله تعالی، فصل پنجم:افعال الله تعالی و فصل ششم هم اثبات نبوت می باشد.