تکرار جرم و افزایش جمعیت کیفری زندانها یکی از مهمترین معضلات اغلب نظام های عدالت کیفری در دوره معاصر است که واکنش های متعددی را در پی داشته است. با این وجود رویکرد غالب در قبال این پدیده ،تشدید مجازات و افزایش اعمال مجازاتهای سالب آزادی بوده است؛ اما علی رغم این رویکرد، تکرار جرم نیز افزایش یافته است. از این رو به دنبال ظهور ناکارآمدی کیفرهای کلاسیک در مقابله با تکرار جرم محکومین به مجازاتهای سالب آزادی، اندیشه بازپروری و خنثی نمودن خوی جامعه ستیزی در بزهکاران از رهگذر اعمال دیگر مجازاتها قوت گرفته است. در نتیجه ی این امر ضمانت اجراهای کیفری نوینی تحت عنوان کیفرهای اجتماعی در عرصه سیاست جنائی مطرح گشته اند. ضمانت اجراهای کیفری ای که به دور از ایجاد انفعال در بزهکاران، نگهداری آنان در مراکز بسته و کلاسیک دولتی (زندانها) و در نتیجه طرد بزهکاران از جامعه در جهت ایجاد فرصت و زمینه ی تغییر در مجرمین و ترمیم زیان وارده به جامعه و بزه دیدگان ضمن پاسخگوئی به پاره ای از جرائم می باشند. اتخاذ این رویکرد و به کارگیری این کیفرها نتایج امیداورکننده ای را در پیشگیری از تکرار جرائم در اغلب جوامع پیشرفته به همراه داشته است. نوشتارپیش رو کوششی است که در جهت شناخت و مطالعه کیفرهای اجتماعی با نگاهی نوین به مسئله مجازات می باشد. این نوشتار در پی مشخص ساختن کارکرد و نقش این مجازاتها در پیشگیری از تکرار جرم و شناخت مساله تکرار جرم با در نظر گرفتن لایحه مجازات اسلامی است.