مقدمه: ورزش ارادی اثرات مفید بر اعمال شناختی دارد و فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز(bdnf) را در هیپوکامپ افزایش می دهد. مصرف دراز مدت مرفین یادگیری و حافظه فضایی را مختل می کند. از این رو نقش فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز(bdnf) موجود در هیپوکامپ در بهبود اعمال شناختی به دنبال ورزش ارادی در موش های وابسته به مرفین بررسی شده است. روش: موشها هم زمان با 10 روز فعالیت دویدن، مرفین (mg/kg 10، روزی دو بار با فاصله 12 ساعت) زیر جلدی دریافت کردند. سپس همه موش ها برای 5 روز متوالی و هر روز 2 بار در ماز آبی موریس آموزش دیدند. آزمون نهایی 2 روز بعد از آخرین آموزش انجام شد. مهار کننده اختصاصی گیرنده bdnf (trkb-igg chimera) برای بلوک عمل bdnf در طول10روز ورزش ارادی داخل هیپوکامپ تزریق شد. همچنین اثر ورزش ارادی بر تقویت طولانی مدت (ltp) در شکنج دندانه دار موش های وابسته به مرفین بررسی گردید. یافته ها: نتایج نشان داد ورزش شدت وابستگی به مرفین را در موش های وابسته کاهش داد. ورزش قادر است از اثرات تخریبی مرفین بر به خاطر آوری حافظه فضایی جلو گیری کند. همچنین مهار کننده گیرنده bdnf موجب جلوگیری از افزایش حافظه فضایی، تعداد نورون های هیپوکامپ و میزان پروتئین bdnf ناشی از ورزش در موش های وابسته به مرفین گردید. نتایج این مطالعه همچنین نشان داد که ورزش ارادی می تواند با کاهش آستانه القاء ltp موجب افزایش بیان ltp در شکنج دندانه دار موش های وابسته به مرفین گردد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ورزش ارادی می تواند از طریق مکانیسم با واسطه bdnf، نقایص شناختی ناشی از مرفین مزمن را بهبود بخشد. بنابراین، ورزش ارادی ممکن است یک روش بالقوه ای برای درمان برخی از نقایص رفتاری ناشی از مرفین و دارو هایی از این قبیل باشد.

اختلال استرس پس از سانحه موجب اختلال در یادگیری و حافظه می شود. دسموپرسین (آنالوگ وازوپرسین) موجب بهبود نقایص شناختی ناشی از شوک الکتریکی گردید. لذا هدف از این مطالعه بررسی نقش دسموپرسین در اختلال حافظه فضایی ناشی از ptsd در موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی بود. در این مطالعه آزمایشی از 21 سر موش سفید بزرگ آزمایشگاهی نر نژاد ویستار استفاده شد. تمام حیوانات به مدت 5 روز در ماز آبی موریس تحت آموزش حافظه فضایی قرار گرفتند و 24 ساعت پس از آموزش به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند و در یک آزمون 60 ثانیه ای مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه ها شامل دسموپرسین +ptsd، گروه سالین+ptsd و سالین بودند؛ دارو و سالین بصورت داخل صفاقی تزریق شد. تزریق ها ده دقیقه پیش از ptsd انجام شد و ده دقیقه پس از ptsd حافظه فضایی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در ارزیابی حافظه فضایی گروه دسموپرسین +ptsd در زمان کمتری به محل سکو رسیدند (0001/0=p) و نیز میانگین فاصله شنا از مرکز محل سکوی کمتری نسبت به گروه سالین+ptsd داشتند (007/0=p). همچنین مدت زمان بیشتری را در ناحیه هدف گذراندند (001/0=p). یافته های این مطالعه نشان داد که دسموپرسین در جلوگیری از تخریب حافظه فضایی ناشی از ptsd در موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی نقش موثری دارد.

چکیده زمینه : تحقیقات نشان داده است که مواجهه با استرس موجب تغییراتی در اثرات دارویی افیون ها می شود. مواجهه با محرک های استرس آور موجب ایجاد گستره متنوعی از پاسخ های سازگارانه می شود. مسیرهای عصبی عمومی معمولاً توسط داروها و استرس فعال می شود. به طور منطقی به نظر می رسد که پاسخ های ناشی از استرس بی حرکتی می تواند در رفتار های ناشی از اپیات ها اثر گذار باشد. مواد و روشها: در این پژوهش از 32 سر موش نر نژاد ویستاراستفاده شد که در 4 گروه 8تایی قرار گرفتند. حیوانات در هر 4 گروه به مدت 10روز با تزریق زیر جلدی مورفین در دو نوبت صبح و عصر معتاد شدند. گروه اول گروه کنترل بود که تحت هیچ استرسی قرار نگرفت، گروه دوم تحت استرس بی حرکتی به مدت 1 ساعت روزانه قرار گرفتند، گروه سوم تحت استرس بی حرکتی روزانه به مدت 1 ساعت و در روز آخر تحت استرس حاد غرقه سازی در آب قرار گرفتند، گروه چهارم فقط در روز آخر و قبل از تزریق نالوکسان تحت استرس حاد قرار گرفتند و سپس نشانه های قطع در هر 4 گروه با تزریق داخل صفاقی نالوکسان مورد ارزیابی و مشاهده قرار گرفت نتایج: یافته نشان داد که میزان علایم سندرم ترک و وابستگی به مرفین در گروهی که تحت استرس بی حرکتی و استرس حاد بودند کمتر از گروههای دیگراست ولی گروهی که فقط استرس حاد دریافت کرده بودند شدت سندرم ترک بیشتر بود.(p<0/01) بحث : استرس بی حرکتی به تنهایی و همراه با استرس غرقه سازی موجب تعدیل علایم ترک می شود. به عبارتی استرس حاد به تنهایی علایم ترک را شدت می بخشد ولی همراه با استرس بی حرکتی بر بی دردی ناشی از استرس بی حرکتی مزمن می افزاید.

چکیده: اثر مزمن و حاد مت آمفتامین بر یادگیری و حافظه فضایی در رت های وابسته به مت آمفتامین هنوز هم بحث انگیز است. در این مطالعه اثر حاد و مزمن مت آمفتامین در موش های صحرایی وابسته به محرک برای ارزیابی توانایی یادگیری و حافظه مرجع و کاری فضایی در تکلیف ماز آبی به کار رفته است. روش ها و مواد: موش های صحرایی به طور مکرر mg/kg2 مت آمفتامین، یکبار در روز به مدت 5 روز به طور زیر جلدی دریافت کردند و عملکرد حافظه شان در روز ششم مورد ارزیابی قرار گرفت. این مداخله هر روز در طی آزمون حافظه و یادگیری ادامه پیدا می کرد. در تجربه اول عملکرد موش ها 30 دقیقه و 120 دقیقه بعد از تزریق در حافظه مرجع ماز آبی ارزیابی شد. موش های صحرایی، برای پیدا کردن سکویی که در مرکز یک ربع ماز قرار داشت، یک جلسه ی 4کوششی،به مدت 5 روز متوالی دریافت کردند. حافظه نگهداری 24 ساعت پس از آخرین جلسه آموزش در کوشش کاوشی (60 ثانیه) در ماز بدون سکو مورد آزمون قرار گرفت. در تجربه دوم که دو روز پس از آزمون کاوشی انجام شد، جلسه آموزش حافظه کاری در تکلیف ماز آبی آغاز گردید. فقط دو کوشش در روز داده شد تا اینکه عملکرد حیوان (طی 5 روز) تثبیت گردید. آزمون نهایی در روز ششم انجام شد و فاصله بین دو کوشش اکتساب و نگهداری 75 دقیقه بود. اثر حاد مت آمفتامین (30 دقیقه بعد از تزریق) موجب شد که رت های وابسته زمان نهفتگی به طور معنادار بیشتری را در آموزش ماز آبی نسبت به گروه کنترل صرف کنند (p< 0/05). همچنین به طور معناداری زمان کمتری را در ناحیه هدف( p< 0/05 ) صرف کردند. علاوه بر این اثر مزمن مت آمفتامین (120 دقیقه پس از تزریق) در رت های وابسته نشان داد که زمان نهفتگی و مسافت طی شده برای پیدا کردن سکو در رت های وابسته و کنترل در طی روزهای آموزش یکسان بود، اما در طی آزمون کاوشی گروه وابسته به مت آمفتامین زمان به طور معنادار کمتری را در ناحیه هدف صرف کردند (p< 0/05). نتایج نشان داد که زمان ( اسکب لتنسی) اثر حاد و مزمن مت آمفتامین ر ا در کوشش های اکتساب و نگهداری در آزمون حافظه کاری بطور معناداری در دو گروه مت آمفتامین و کنترل متفاوت بود. یافته های ما نشان داد 120 دقیقه بعد از تزریق مت آمفتامین در رت های وابسته توانایی یادگیری آسیب می بیند، همچنین نگهداری حافظه بلند مدت فضایی آسیب می بیند. بعلاوه وابستگی به مت آمفتامین به هیچ یک از یادگیری و نگهداری حافظه کاری فضایی آسیب نمی زند. واژه های کلیدی: حافظه کاری و مرجع فضایی، ماز آبی، رت های وابسته به مت آمفتامین

چکیده: پیدا کردن راه های موثر برای جلوگیری از تغییرات سیناپسی ناشی از داروهای مخدر، می تواند نقش مهمی در درمان و جلوگیری از عود به عنوان یک مشکل بالینی داشته باشد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات ورزش منظم شنا بر روی نشانه های قطع مورفین بدنبال نالوکسان و رفتار های شبه اضطرابی، افسردگی و میزان ولع در طول ترک خودبخودی در موش صحرایی می باشد. در پژوهش حاضر 64 سر موش صحرایی با نژاد ویستار با وزن (200± 10g) در دو تجربه آزمایشی تقسیم شدند. در تجربه اول موش ها به مدت 14 روز فعالیت ورزشی شنا، هم زمان تزریق زیر جلدی مورفین (mg/kg 10) دو بار در روز با فاصله 12 ساعت دریافت کردند. تمرین ورزشی شنا با 45 دقیقه در روز و 5 روز در هفته به مدت 2 هفته انجام گرفت. در روز 15 با تجویز نالوکسان هیدروکلراید (mg/kg 2) بصورت داخل صفاقی شدت وابستگی فیزیکی مطابق مدل gellert–holtzman ارزیابی گردید. در تجربه دوم موش ها پس از وابسته شدن تحت تمرین ورزشی شنا به مدت 3 هفته در طول ترک خودبخودی قرار گرفتند. سپس رفتار های شبه اضطرابی، افسردگی و تست ترجیح یا مصرف اختیاری خوراکی مورفین جهت ارزیابی میزان ولع ارزیابی گردید. یافته ها در تجربه اول نتایج نشان داد که نشانه های درجه بندی شده در موش های وابسته به مورفین شناگر مثل تعداد انقباضات شکمی (p<0.001)، wet dog shakes (p< 0.005)، پرش(p<0.002) و نمره کل gellert–holtzman (p<0.001) کمتر از موش های وابسته به مورفین شنا نکرده است. همچنین نشانه های چک شده در موش های وابسته به مورفین شناگر مثل راست شدن یا لیسیدن آلت تناسلی (62.5%, p<0.05)، اسهال (40%, p<0.025)، به خود پیچیدن (50%, p<0.025) نسبت به گروه شنا نکرده از شدت کمتری برخوردارند. در تجربه دوم نتایج نشان داد که تعداد ورود (p<0.003) و درصد مدت زمان ماندن در بازوی باز (p<0.001) در گروه قطع مرفین شناگر بیشتر از گروه قطع مرفین شنا نکرده است. همچنین گروه قطع مرفین شناگر درصد ترجیح ساکاروز (در تست anhedonia) بیشتری نسبت به گروه قطع مرفین شنا نکرده داشتند (p<0.001). گروه قطع مورفین شناگر میزان مصرف اختیاری مورفین کمتری در دوره اول (p<0.001)، دوم (p<0.004)، سوم (p<0.017 و چهارم (p<0.001 ) نسبت به گروه شنا نکرده در آزمون مدل جانوری ولع داشتند. این مطالعه نشان داد که ورزش منظم شنا موجب کاهش شدت وابستگی به مورفین در موش صحرایی می شود. همچنین با کاهش رفتار های شبه اضطرابی، افسردگی موجب کاهش میزان مصرف مورفین در مدل ولع آزمایشگاهی گردید. بنابراین، فعالیت فیزیکی به عنوان یک ابزار بالقوه پاداش طبیعی ممکن است برخی از نتایج رفتاری قطع مورفین را کاهش دهد. واژگان کلیدی: مورفین، ورزش منظم شنا، شدت وابستگی، ولع، موش صحرایی.

مقدمه: نشانه های اضطراب و افسردگی در بیماران وابسته به مت آمفتامین به خصوص در دوران ترک شایع است و در نتیجه موجب تمایل به پایداری و عود به دارو می گردد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات ورزش منظم شنا بر روی رفتار های شبه اضطرابی، افسردگی و میزان ولع در طول ترک مت امفتامین می باشد. مواد و روش ها: موش ها به مدت 14 روز با تزریق زیر جلدی مت آمفتامین (mg/kg 2) دو بار در روز با فاصله 12 ساعته وابسته شدند. تمرین ورزشی شنا با 45 دقیقه در روز و 5 روز در هفته به مدت 2 هفته در طول ترک خودبخودی انجام گرفت. سپس رفتار های شبه اضطرابی، افسردگی و تست ترجیح یا مصرف اختیاری خوراکی مت آمفتامین جهت ارزیابی میزان ولع ارزیابی گردید. نتایج: نتایج نشان داد که تعداد ورود و درصد مدت زمان ماندن در بازوی باز در گروه قطع مت آمفتامین شناگر بیشتر (p=0.001) از گروه قطع مت آمفتامین شنا نکرده است. همچنین گروه قطع مت آمفتامین شناگر مدت زمان بی حرکتی کمتری در تست شنای اجباری نسبت به گروه قطع مت آمفتامین شنا نکرده داشتند (p=0.0001). گروه قطع مت آمفتامین شناگر میزان مصرف اختیاری مت آمفتامین کمتری در روز پنجم و ششم (p=0.008)، هفتم (p=0.012) ، هشتم (p=0.017) نسبت به گروه شنا نکرده در آزمون مدل جانوری 8 روزه ولع داشتند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ورزش منظم شنا با کاهش رفتار های شبه اضطرابی، افسردگی موجب کاهش میزان مصرف مت آمفتامین در مدل ولع آزمایشگاهی گردید. بنابراین، فعالیت فیزیکی به عنوان یک ابزار بالقوه پاداش طبیعی ممکن است در ترک خودبخودی افراد وابسته به مت آمفتامین موثر باشد. کلمات کلیدی: قطع مت آمفتامین، ورزش منظم شنا، اضطراب، افسردگی، ولع.

مقدمه: اعتیاد به مواد مخدر و سوء مصرف آن از مشکلات بی نهایت مهم در کشور ما می باشد. اثرات مختلف شرایط محیطی بر آسیب پذیری انسان در اعتیاد به دارو و سوء مصرف آن هنوز به خوبی مشخص نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات محیط غنی بر شدت نشانه های قطع، رفتار شبه اضطرابی، افسردگی و میزان ولع در طول ترک مرفین می باشد. مواد و روش ها: این پژوهش شامل دو تجربه بود: در تجربه اول موش ها به مدت 14 روز با تزریق زیرجلدی مرفین (mg/kg10) دوبار در روز با فاصله 12 ساعته وابسته شده و در محیط غنی قرار گرفتند. سپس همزمان با قطع مرفین تحت ارزیابی شدت وابستگی فیزیکی و روانشناختی قرار گرفتند. در تجربه دوم موش ها به مدت 14 روز با تزریق زیر جلدی مرفین وابسته شده و در طول دوره ترک خودبه خودی به مدت یکماه در محیط غنی قرار گرفتند. سپس رفتارهای شبه اضطرابی، افسردگی آنها مورد سنجش قرار گرفته و تست ترجیح یا مصرف اختیاری مرفین جهت ارزیابی میزان ولع اجرا گردید. نتایج: نتایج نشان داد که شدت نشانگان قطع موش های محیط غنی با اختلاف معناداری کمتر از شدت نشانگان گروه محیط استاندارد بود(p<0/007). تعداد ورود و درصد مدت زمان ماندن در بازوی باز در گروه قطع مرفین محیط غنی بیشتر از گروه قطع محیط استاندارد بود((p< 0.001. همچنین در گروه قطع محیط غنی درصد ترجیح ساکارز بیشتر از گروه محیط استاندارد بود(0/0001=p). در مدل حیوانی ولع مصرف، گروه قطع مرفین محیط غنی میزان مصرف اختیاری کمتری در دوره دوم نسبت به گروه محیط استاندارد داشتند(0/001 > p) . همچنین اختلاف معنی داری در میانگین مصرف کلی مرفین در بین گروه های محیط غنی و محیط استاندارد وجود داشت ( 0/045 >p). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که محیط غنی با کاهش رفتارهای شبه اضطرابی و افسردگی موجب کاهش نشانگان قطع و مصرف اختیاری مرفین در طول ترک گردید. بنابراین، محیط غنی احتمالا با ایجاد فضای گسترده جهت کاوش و سرگرمی حیوانات به عنوان یک ابزار بالقوه پاداش طبیعی از بروز برخی از پیامدهای رفتاری ترک مرفین جلوگیری بعمل می آورد. کلمات کلیدی: محیط غنی، قطع مرفین، اضطراب، افسردگی، ولع مصرف

مصرف مت آمفتامین انعطاف پذیری سیناپسی در مغز را تغییر می دهد، این تغییرات می تواند تا قسمتی در اثرات جانبی ناشی از مصرف مت آمفتامین شامل وابستگی، نشانگان ترک و ولع مصرف دارو نقش داشته باشد. همچنین غنی سازی محیطی اثرات علاج بخشی در چندین الگوی اعتیاد و مسمومیت عصبی داشته است. این آزمایش، اثر غنی سازی محیطی در دوره های وابستگی و ترک خودبخودی مت آمفتامین را بر دو مورد از نشانه های ترک مت آمفتامین شامل افسردگی و اضطراب و همچنین بر مصرف ارادی مت آمفتامین در موش های صحرایی ارزیابی کرد. موش ها به صورت مزمن تزریق مت آمفتامین شدند، و همزمان با ایجاد وابستگی و ترک خودبخودی مت آمفتامین در قفس های غنی شده قرار گرفتند، و به دنبال آن جهت ارزیابی شدت وابستگی جسمی، رفتار شبه اضطرابی و شبه افسردگی و مصرف ارادی مت آمفتامین آزمون شدند. نتایج نشان داد که نشانه های ترک در موش های صحرایی وابسته به مت آمفتامین در گروه غنی شده نسبت به گروه بدون دسترسی به محیط غنی شده کاهش یافت. همچنین موش های صحرایی که در دوره ی ترک در محیط غنی شده بودند، افزایش در مدت زمان ماندن در بازوهای باز ماز بعلاوه ای شکل و تعداد ورود به بازوهای باز را نشان دادند، و سطوح پایین تر بی حرکتی را نشان دادند. مصرف ارادی مت آمفتامین در موش های صحرایی که در دوره ترک در محیط غنی شده قرار داشتند کمتر از گروه بدون دسترسی به محیط غنی شده بود. این مطالعه نشان داد که دسترسی به محیط غنی شده، شدت وابستگی به مت آمفتامین و مصرف ارادی مت آمفتامین به صورت دهانی را از طریق کاهش افسردگی و اضطراب در موش های صحرایی وابسته و در حال ترک کاهش می دهد. بنابراین محیط غنی شده همچنین ممکن است برخی از نتایج رفتاری ناشی از وابستگی جسمی و روانشناختی مت آمفتامین را اصلاح کند.

چکیده مقدمه: استرس های اولیه زندگی آسیب پذیری ابتلا به سوء مصرف مواد در بزرگسالی را افزایش می دهد. این اثرات احتمالا ناشی از میانجی گری مکانیسم های عصب زیستی پاداش می باشد. جدایی از مادر یک مدل حیوانی از استرس اولیه زندگی می باشد که به تغییرات عمیق نوروشیمیایی و رفتاری در بزرگسالی منجر می شود. از طرفی اغنای محیطی تاثیرات حمایتی در چندین مدل حیوانی اعتیاد نشان داده است. در پژوهش حاضر تاثیر محیط غنی بر پاداش و حساسیت رفتاری ناشی از مورفین را در موش های محروم از مادر بررسی شده است. روش: بچه موش های مورد آزمایش روزانه 3 ساعت (روز 14-2 پس از تولد) از مادرانشان جدا شدند و گروه کنترل در طی دو هفته تحت مراقبت حیوانی طبیعی بودند. بچه موش ها 21 روز پس از تولد و تعیین جنسیت بصورت تصادفی به مدت 1 ماه درون محیط غنی قرار گرفتند (51-21 روز پس از تولد). ترجیح مکان شرطی شده و حساسیت رفتاری با استفاده از روش مکان شرطی شده و میدان باز (oft) مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد موش-های جداشده از مادر در هر دو جنس نسبت به گروه کنترل، ترجیح بیشتری به مکان شرطی شده با مورفین نشان دادند. همچنین افزایش حساسیت رفتاری ناشی از مورفین در موش های جدا شده از مادر در هر دو جنس نسبت به گروه کنترل بیشتر بود. موش هایی که در محیط غنی شده (ee) قرار گرفتند نسبت به گروه کنترل (se) ترجیح کمتری به مکان شرطی شده و نیز کاهش حساسیت رفتاری ناشی از مورفین در هر دو جنس نشان دادند. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مواجهه با محیط غنی به مدت یک ماه می تواند تاثیرات منفی جدایی اولیه از مادر را بر پاداش و حساسیت رفتاری ناشی از مورفین را در موش های جداشده و محروم از مادر (در هر دو جنس) را معکوس کند. بطور کلی بنظر می رسد جدایی از مادر یک عامل گرایش به اعتیاد به مورفین و محیط غنی یک فاکتور سودمند در مقابل پاسخدهی به مورفین در بزرگسالی در موش هایی که در معرض جدایی از مادر قرار گرفتند می باشد. این مدل ارزش های حمایتی برای ایجاد درمان های جدید برای پیشگیری از اعتیاد به مورفین داشته است. واژه های کلیدی: جدایی از مادر، ترجیح مکان شرطی شده به مورفین، حساسیت رفتاری، پاداش، غنی سازی محیطی

زمینه و هدف: بر اساس مطالعات اخیر، محرومیت از مادر باعث تغییرات بلند مدت در سیستم عصبی می شود که در بیش حساسیتی به اثرات پاداشی مورفین نقش دارد. ازسوی دیگر، شواهد نشان داده اند که ورزش حساسیت اثرات پاداشی مورفین را در موش ها کاهش می دهد. این مطالعه به منظور تعیین اثر ورزش شنا در دوران بلوغ بر حساسیت رفتاری و پاداش ناشی از مورفین در بچه موش های نر و ماده ی محروم شده از مادر انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه از موش های بزرگ آزمایشگاهی نر و ماده با نژاد ویستار استفاده شد. محرومیت از مادر به مدت 3 ساعت جدایی در روزهای 14-2 پس از تولد انجام شد. در روز 21 پس از تولد همه موش ها از شیر گرفته شدند. موش های گروه ورزش در دوران بلوغ، در معرض تمرین ورزشی شنا با 60 دقیقه در روز و 5 روز در هفته به مدت 4 هفته قرار گرفتند. سپس موش ها برای حساسیت رفتاری و ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین مورد آزمایش قرار گرفتند.

مقدمه: مواجهه با مورفین در دوران جنینی یک عامل خطر برای نواقص عصب شناختی و رفتاری در فرزندان است. پژوهش های اخیر نشان داده اند که ورزش اختیاری توسط مادر باردار، اضطراب ناشی از وابستگی در دوران پیش از تولد و همچنین مصرف اختیاری مورفین در مدل حیوانی را در بچه موش ها کاهش می دهد. بنابراین هدف مطالعه حاضر این است که آیا ورزش شنا توسط مادران باردار وابسته به مورفین، اضطراب، افسردگی و مصرف اختیاری مورفین را در بچه های آن ها کاهش می دهد. روش: موش های باردار دوبار در روز به مدت 8 روز (روزهای 11 تا 18 بعد از لقاح) با تزریق زیر جلدی مورفین دچار وابستگی شدند. تمرین ورزشی شنا نیز با 60 دقیقه در روز و 5 بار در هفته از روز 11 تا 20 بارداری انجام شد. سپس توله موش های متولد شده در ماز بعلاوه ای شکل مرتفع (epm)، تست ترجیح ساکاروز (spt) و مدل حیوانی مصرف اختیاری مورفین (tbc) مورد ارزیابی قرار گرفتند.