هر دعوایی برای خواهان و خوانده، فرصت غیرقابل تکراری است که هر گاه با صدور حکم قطعی از دست برود، اصولاً به دست نمی آید. این فرصت برای خوانده بیش از خواهان که طراح دعوا و ارائه دهنده دلیل است اهمیت دارد، پس زمانی که خوانده در برابر ادعای خواهان قرار می گیرد، در صدد دفاع از ادعایی که متوجه او شده است برمی آید و در این راستا از کلیه امتیازاتی که به موجب قانون و یا در پاره ای موارد به موجب شرع جهت نیل به این مهم در نظر گرفته شده است برای پاسخ دادن به خواهان و گاهی علاوه بر پاسخ، گرفتن امتیاز بیشتر استفاده می کند. عمده این امتیازات در قالب ایرادات خوانده مطرح شده است که طرح بعضی از این ایرادات به عنوان دفاع، دعوای مطروحه را به طور کلی با قرار رد و عدم استماع روبرو می کند که قابلیت طرح مجدد در هیچ محکمه ای را ندارد.