منطقه مورد مطالعه در مکران داخلی بین راندگی بشاگرد در شمال و راندگی های قصرقند و کهورکان در جنوب و در جنوب خاوری ایران قرار دارد. ساختارهای اصلی منطقه راستای تقریبا خاوری- باختری دارند، این ساختارها شامل چین ها و گسل های هستند که در طی تکامل زمین-شناختی منطقه شکل گرفته اند. گسل های اصلی بیشتر از نوع راندگی هستند و چین ها اغلب در ارتباط با آن ها شکل گرفته اند. در منطقه مورد مطالعه دو صفحه راندگی برجتسگی دارند، صفحه راندگی لاشار در بخش شمالی عمدتاً شامل سکانس های توربیدایتی ائوسن و الیگوسن است و صفحه راندگی کهورکان در جنوب که پائین ترین واحد ساختاری در غرب مکران داخلی است، شامل رسوبات الیگوسن و میوسن می-باشد. بخش بزرگی از منطقه مورد مطالعه بوسیله الیستستروم پوشیده شده است. چین های نامتقارن، گرایش به سمت جنوب s-vergent ، بسته تا تنگ با یک توسعه یافتگی خوب کیلواژ صفخه محوری در بخش شمالی در درون توربیدایت های ائوسن و الیگوسن شدت کوتاه شدگی را نشان می دهد. و چین ها در رسوبات میوسن متقارن، گرد و ملایم تا باز با طول موج بلند و یک کلیواژ سطح محوری ضعیف و فاصله دار در بخش جنوبی، یک دگرریختی ضعیف را پیشنهاد می-کند. روند نزدیک به خاور تا جنوب خاور تا غرب تا شمال غرب(ese–wnw) چین ها با برگوارگی و راستای لایه بندی سازگار است. راستای پلانچ محور چین ها در هردو رسوبات الیگوسن فوقانی و میوسن زیرین از شیب کم تا زیاد است. شیب زیاد گسل های امتدادلغز راست گرد (بیشتر از80) با روندnw-se ، حرکت های چپ گرد با روند ne-sw کوتاه شدگی عمومی شمالی جنوبی را نشان می دهند.