این مطالعه به منظور بررسی اثرات دو فلز روی و کبالت بر رشد و پارامتر های بیوشیمیایی سرم در ماهی قزل آلای رنگین کمان انجام گرفته است.به این منظور غلظت های 100 و 250 میکروگرم در لیتر روی و 10 و 30 میکروگرم در لیتر کبالت به کار برده شد. پس از طی دوره سازگاری (10 روز در محل نگهداری حیوانات - دانشکده دامپزشکی )، ماهی ها به مدت 30 روز در محیط های آبی حاوی یون های فوق نگهداری شدند و در این مدت 3 بار در روز های اول، 15 و 30 از آن ها نمونه گیری به عمل آمد. در هر بار نمونه گیری، پس از بیهوش کردن ماهی ها، ابتدا وزن و طول کل آن ها اندازه گیری شده و سپس از آن ها خون گیری به عمل آمد. پس از جدا کردن سرم، آنالیز های بیوشیمیایی با استفاده از دستگاه اتوآنالایزر انجام گرفت. تحلیل آماری، نتایج زیر را نشان داد. هر دو غلظت روی و غلظت زیاد کبالت طی 30 روز باعث کاهش رشد و پارامتر های آن در ماهی ها گردیده، بر همین اساس وزن، طول کل، شاخص وضعیت و نرخ رشد ویژه در ماهیان در معرض فلز، نسبت به گروه کنترل کاهش و ضریب تبدیل غذایی افزایش قابل توجهی را نشان می دهد. در مورد پارامترهای بیوشیمیایی سرم مشخص شد که روی و کبالت هر دو سبب افزایش معنی دار سطح گلوکز سرم گشته اند. در حالی که فعالیت آنزیم های آسپارتات ترانس آمیناز، آلانین ترانس آمیناز و آلکالین فسفاتاز سرم، در ابتدا افزایش معنی دار و سپس کاهش معنی دار را نشان می دهد. با این که ماهی های در معرض روی و کبالت هر دو مقادیر تری گلیسرید کمتری را در روز 15در مقایسه با گروه کنترل، نشان می دهند، سطوح کلسترول در ماهیان تیمار با روی در روز 15، افزایش، و در ماهیان تیمار با کبالت کاهش معنی دار را نشان داد. سطوح پروتئین کل نیز در ماهیان تیمار با روی در مقایسه با گروه کنترل، در روز 15 کاهش، و در ماهیان تیمار با کبالت پس از افزایش معنی دار در روز اول، کاهش شدید را در روز 15 نشان می دهند. مقادیر گلوکز، کلسترول و آلکالین فسفاتاز در تیمار های روی در روز 30 نیز افزایش یافته اند اما بقیه نتایج به دست آمده شامل یک پیک افزایشی یا کاهشی به صورت گذرا بود به طوری که در روز 30 برگشت به حالت اولیه و رسیدن به سطحی مشابه با گروه کنترل دیده می شود. این بررسی نشان می دهد که غلظت های زیر حد کشندگی روی و کبالت دارای اثرات توکسیک بر فیزیولوژی، متابولیسم و کالبد شناسی ماهی قزل آلای رنگین کمان هستند.

این آزمایش به منظور بررسی اثر حذف پروتوزوآی موجود در شکمبه بره و تأثیر آن با استفاده از جیره های مختلف بر پارامتر های خوتی و فاکتورهای هضمی و رشد صورت گرفت. بره ها به 2 گروه 12 تأئی، دست نخورده از نظر میکروارگانیسم شکمبه و پروتوزوآ زدا شده تقسیم شده و در قفس های متابولیکی که به منظور همین آزمایش طراحی و ساخته شده بودند قرار گرفتند. در این آزمایش از 3 جیره پروتئینی، الیافی و حاوی چربی استفاده شد. میزان دفع ادرار و مدفوع در 2 روز اندازه گیره گردید و نمونه هایی از آن ها تهیه شد. خونگیری نیز در روز پایانی و 4 ساعت پس از تغذیه بره ها انجام گرفت. اضافه وزن در بین دو نژاد بلوچی و کردی اختلاف معنی دار داشت (03/p=). وزن در بین دو جنس (05/0>p) و سه جیره (09/0p=) تفاوت معنی داری را نشان داد. نتایج بدست آمده در مورد میزان آب مصرفی نشان دهنده این مطلب است که پروتوزوآزدائی سبب افزایش معنی دار 5/3 برابری مصرف در این گروه شده است (05/0>p). آب مصرفی در جنس نر تفاوتی 59 درصدی پیدا کرد (05/0>p). ضریب تبدیل خوراک مصرفی در بین گروه پروتوزوآزداشده و گروه دست نخورده از نظر میکروارگانیسم شکمبه، دوجنس ، دو نژاد و سه جیره دارای اختلافی نشد (05/0<p). اسید اوریک سرم خون افزایش معنی داری را در گروه پروتوزوآزداشده نسبت به گروه دست نخورده از نظر میکروارگانیسم شکمبه، نشان داد (05/0>p). در بین دو جنس نیز می توان مشاهده کرد که اسید اوریک سرم اختلاف معنی داری نشان می دهد (05/0>p). غلظت تری گلیسرید سرم خون در میان گروه پروتوزوآزداشده و گروه دست نخورده از نظر میکروارگانیسم شکمبه تفاوت معنی داری را نشان داد (05/0>p).

فناوری نانو شاخه ای از فناوری مدرن است که به سرعت در حال رشد می باشد. این امر نشان دهنده ی حضور همه جانبه و روز افزون نانو ذرات در محیط اطراف زندگی انسان می باشد. به هر حال اطلاعات در مورد رفتار و اثرات مضر نانو ذرات بسیار محدود می باشد. در حال حاضر مشخص نیست که نانو ذرات در چه غلظتی و یا چه اندازه ای می توانند سمیت خود را بروز دهند، بنابراین از جنبه ایمنی نگرانی فراوانی در این زمینه وجود دارد. در این مطالعه اثر سمیت حاد نانوذرات اکسید روی (nano-zno) در موش های سالم بالغ (به عنوان یک مدل جانوری پستانداران) بر برخی فاکتورهای بیوشیمیایی کبد و فاکتور رشد ترانس فورمینگ بتا (tgf-?) در سرم خون مورد مطالعه قرار گرفت. موش ها به صورت تصادفی به سه گروه، یک گروه شاهد و دو گروه تیمار شامل تیمار خوراکی و تزریقی (به صورت درون صفاقی) تقسیم شدند. تک دوز نانوذرات اکسید روی با مقدار 5/2 گرم بر کیلوگرم وزن بدن برای گروه های تیمار دریافت کننده نانوذره (یک بار در طول آزمایش) تجویز شد. گروه کنترل نیز هیچگونه نانوذره ای دریافت نکرد. پس از تیمار به مدت 14 روز، تمام علایم و تغییرات مشاهده شده در موش ها، یادداشت شد. در روزهای 1، 7 و 14 پس از تیمار، مستقیما از قلب موش ها از هر سه گروه، خون گیری انجام شد و سرم آن ها به وسیله سانتریفیوژ (rpm3000 و به مدت 15 دقیقه) جدا شد. در انتها، موش ها تشریح شده و اندام کبد آن ها جهت تهیه ی اسلایدهای بافتی خارج شد. میزان فاکتور tgf-? در سرم به کمک تست الایزا (elisa) اندازه گیری شد. همچنین، میزان فاکتورهای بیوشیمیایی کبد مانند آلانین آمینوترانسفراز (alt)، آلکالین فسفاتاز (alp)، آسپارتات آمینوترانسفراز (ast) و لاکتات دهیدروژناز (ldh) مورد ارزیابی قرار گرفت. آنالیز داده ها با استفاده از روش واریانس یک طرفه و سپس آزمون lsd برای مقایسه ی میانگین های مربوط به گروه کنترل با هر یک از گروه های تیمار در نرم افزار spss انجام شد. اختلاف معنی دار بین گروه ها در سطح احتمال 05/0 p< بررسی شد. فاکتور tgf-?در گروه تیمار تزریقی در روز 7 تا حدی افزایش نشان داد ولی هیچ گونه اختلاف معنی داری بین گروه های تیمار با کنترل و بین گروه های تیمار با یکدیگر مشاهده نشد. به علاوه، نشانه های پرخونی شدید در تیموس و طحال و کبد در این روز در هر دو گروه تیمار در روز 7دیده شد. آزمایش های سرمی عملکرد بیوشیمیایی کبدی نشان داد که سطح alp, alt, ast و ldh سرم در گروه های تیمار با نانوذرات اکسید روی به خصوص گروه تیمار تزریقی در روز 7 افزایش قابل ملاحظه ای نشان می دهد، که نشان دهنده ی آسیب جدی کبد می باشد. بررسی های بافت شناسی آسیب های بافتی مشخصی را در کبد به اثبات رساند. مطالعه بافت شناسی کبد موش ها در سطح میکروسکوپی در گروه های تیمار، تغییرات کلینیکی همچون ادم، تحلیل (دژنراسیون) هیدروپیک، آسیب و نکروز در هپاتوسیت های اطراف رگ مرکزی را نشان داد. در نهایت نتایج این تحقیق نشان می دهد که نانوذرات اکسید روی ضمن تأثیر منفی بر عملکرد کبد اثر جزئی بر روی فاکتور التهابی tgf-?در سیستم ایمنی موش دارد.