هدف این پژوهش طراحی یک مجموعه با رویکرد تفکر بینابینی در معماری است که به آگاه سازی زنان و رویارویی آنان با خویشتن خویش و همچنین تبادل اطلاعات و دانسته ها بین آنان می پردازد، می باشد. ایجاد فضایی برای ارتباط متقابل مردم با یکدیگر و به وجود آوردن مکانی برای تعامل اجتماعی زنان به سبب جمع شدن در فضایی که برای دریافت و کسب اطلاعات در چند دقیقه و یا چند ساعت در طول روز اتفاق می افتد ..این مجموعه شامل بخش های فرهنگی و نمایشگاهی- کارگاه های مردم شناسی و بخش روانشناختی می باشد. در روند طراحی پس از جمع آوری اطلاعات لازم ، فضاهای مورد نیاز و چگونگی ساختار پروژه در راستای رسیدن به اهداف پژوهش، بر اساس داده های پردازش شده مشخص می شود . در این بخش رابطه میان مطالعات و طراحی بصورت رفت و برگشتی می باشد .روش پژوهش: در این پژوهش مطالعات کتابخانه ای و اینترنتی و بخشی از تحقیقات بصورت میدانی انجام گرفته است. نتیجه کلی: پیشنهاد طراحی یک ngo است که بتواند بستری را برای تبادل دانسته ها و هم اندیشی زنان فراهم آورد که کمک به حضور موثر تر زنان در جامعه از اهداف اصلی آن خواهد بود. با توجه به عدم وجود مرکزی راهبردی جهت هم اندیشی زنان ، احداث چنین مجموعه ای می تواند به کیفیت حضور زنان در جامعه و ارتقای سطح مشارکت آنان در فعالیت های اجتماعی و درک صحیح از توانمندی های آنان کمک بسیار نماید . فضای این مرکز پذیرای ngo های مختلف و فعال در زمینه ی موضوع زنان خواهد بود . رویکرد بینابینی در خلق فضای معماری که از لحاظ مفهومی تناسب عمیقی با نقش زنان در خانواده و جامعه دارد ، به عنوان اصلی ترین برخورد طراحانه با معماری این مجموعه پیشنهاد می گردد. حضور فضاهای بینابین در بخش های مختلف مرکز هم اندیشی زنان باعث پدید آمدن فضای تامل و گفتگو و رو در رویی مخاطبان این مجموعه و تعامل مستقیم آنان در راستای نیل به اهداف عالی مرکز خواهد بود .

نگرش سالهای اخیر به تاریخ نگاری محلی و بذل توجه به بررسی سنخیتهای قومی در چهار چوب و ابعاد مختلف فرهنگی، اجتماعی، مذهبی... باب تازه ای را در میان اندیشمندان و صاحب نظران گشوده است، به طوری که ثبت وقایع بومی، محلی و منطقه ای به صورت یک حرکت ملی و حتی فرا ملی، جایگاه ویژه ای را به خود در بررسی و شناخت اقوام جلوه گری می نماید. بدیهی است در کشور پهناور ایران که تاریخ چندین هزار ساله آن گواه تلاقی و حضور اقوام و قومیت های مختلف در جوار و یا به موازات یکدیگر وتأثیر گذاری و تأثیر پذیری متقابل آنان بر تاریخ کهن این سرزمین است. معماری یک پدیده منفعل نیست که تنها هندسه ای از احجام به آن حاکم باشد، بلکه ایجاد فضای کیفی، خلق مکان برای بهتر و باکیفیت انجام شدن فعالیت هاست. از اینرو شناخت معماری و شهرسازی بومیِ قومیت ها و مطالعه در خصوص تاریخ اقوام مختلف نه تنها یک ضرورت بلکه به منزله به ظهور رساندن واقعیت های حیات فرهنگی و هویت یک ملت است. در این راستا موزه ها در ارائه اندیشه های جدید بالاخص در زمینه شناخت، بررسی و معرفی هویت های محلی، قومی و بومی می توانند امکانی برای پاسخ گویی به آدمی در شرایط زمانی و موقعیتی مختلف را فراهم کند. امروزه می توانیم بگوییم که، موزه یک مفهوم و یک نگرش جدید است که می تواند خود را به جلوه های مختلف نمایان سازد، همچنین برای بهره گیری اصیل و صحیح از این دستاورد بشری باید خود را از همه حصارها برهانیم تا بتوانیم به درستی آن را در یابیم و با چنین دریافتی به تبیین آن به تناسب خویش بپردازیم.

این پایان نامه مشتمل بر 5 فصل می باشد . در فصل اول ، شرح مسئله بیان گردیده که مساجد و مجموعه ای با کاربریهای مختلف مذهبی – فرهنگی که وابسته به مسجد بوده و جهت استفاده تمام اقشار جامعه می باشد با هویت شاخص در کنار امامزاده صالح قرار گرفته و البته در این میان حریم گذاری بر مکانهای ارزشمند موجود نیز صورت گیرد . جهت دستیابی به تاریخچه ، روش تحقیق تفسیری – تاریخی و جهت توصیف فضاها از روش کیفی استفاده شده است . فصل دوم به بررسی سوابق تحقیق اختصاص دارد و با توجه به موضوع پایان نامه به مطالعه در زمینه های فرهنگ، مذهب، بررسی ایجاد نیایشگاهها و مساجد در طول تاریخ و حریم گذاری بر ثروت های فرهنگی موجود پرداخته شده است . در فصل سوم با ارائه روش تحقیق و مطالعات زمینه ای در مورد مکان طراحی پروژه اطلاعات لازم در این مورد بیان گردیده است . همچنین بررسی نحوه مداخله در بافت های تاریخی و راهبردهای طراحی در فضاهای مقدس و بیان نمونه موردی مساجد به این فصل اختصاص دارد . در فصل چهارم به تحلیل سایت پرداخته شده و فصل پنجم به نتیجه گیری در قالب ارائه طرح اختصاص دارد . نتیجه گیری : در طراحی مساجد امروزی فرآیند طراحی نباید از نسخه برداری یک مسجد خاص و یا مساجد معین آغاز شود ، بلکه آغاز طراحی می باید از درک ویژگی های معنایی و ذهنی آن مساجد خاص صورت گیرد . مساجد ارزشمندی که در طول تاریخ معماری اسلامی به ویژه در ایران ساخته شده اند ، عمیق بودن بار معنایی شان را بی شک مدیون ادراک عمیقی بوده اند که معمار مستقلاً خود را مسئول و مکلف به دستیابی آن می دانسته است .