چکیده هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش تکنیک های شادی بر افزایش شادی، کیفیت زندگی و سازگاری دانشجویان نابینا و کم بینای استان اصفهان در سال 1389 بوده است. پژوهش حاضر از نوع شبه تجربی و در انجام آن از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه سازگاری بل که شامل چهار خرده آزمون و پرسشنامه شادی آکسفورد و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بودند. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانشجویان نابینا و کم بینای استان اصفهان که حدود 250 نفر بودند تشکیل دادند و از طریق نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس30 نفر انتخاب شدند که 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر بصورت تصادفی در گروه کنترل گمارده شدند. گروه تجربی به مدت 9 جلسه ی 2 ساعته تحت آموزش تکنیک های شادی قرار گرفتند. نتایج این پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش تکنیک های شادی در پس آزمون بر میزان شادی (001/0 >p ) کیفیت زندگی (001/0 >p)، سازگاری سلامتی (019/0 >p)، سازگاری عاطفی(001/0 >p)، سازگاری اجتماعی (001/0 >p) و سازگاری در خانه (001/0 >p) و در مرحله پیگیری سطح معنا داری در شادی (001/0 >p) و در کیفیت زندگی (001/0 >p) سازگاری اجتماعی (001/0 >p) و سازگاری عاطفی (001/0 >p) و سازگاری سلامتی (089/0 >p)و سازگاری در خانه (001/0 >p) تاثیر مثبت و معنا داری داشت. با توجه به نتایج تمامی فرضیه ها تایید شد و فقط فرضیه سازگار سلامتی در مرحله پیگیری رد شد. کلید واژه ها: نابینایی/ تکنیک های شادی/سازگاری/کیفیت زندگی/کم بینایی/شادی