چکیده : کودکان به دلیل ناتوان بودن در تأمین نیاز های جسمی ،روانی و مالی خود نیازمند حمایت جامعه می باشند. جامعه نیز بر اساس این اماره که والدین کودکان ، مناسب ترین افراد برای نگهداری و پرورش آنها هستند، این وظیفه را متوجه والدین می نماید. این بحث که آیا حضانت تکلیف ابوین است یا یکی از آنها، در صورت جدایی، فوت یا عدم صلاحیت آنها ، حضانت کودکان برعهده چه کسی است، ترتیب ملاقات با کودک چگونه است؟ و چه کسانی حق ملاقات با کودک را دارند؟ و اینکه به حاضنه (مادر) اجرتی در قبال حضانت تعلق می گیرد؟ موضوع بحث های زیادی قرار گرفته و قوانین ایران نیز تا حدی به این مهم توجه نموده است. اما وجود ابهام ها و گاه خلأهای قانونی موجب گردیده رویه قضایی در این خصوص با تشتت مواجه شود. در این رساله سعی شده که با بررسی منابع فقهی و فتاوی فقهای عظام که مورد توجه تدوین کنندگان قانون مدنی ایران در بحث حضانت بوده، تمرکز منابع فوق را بر رعایت مصلحت کودک استنباط نموده تا اصلاحات و تغییرات در جهت انطباق بیشتر قوانین با موازین اسلامی صورت گیرد. و زمینه استفاده از معیارهای منطقی تر در هر دعوای حضانت با در نظر گرفتن همه عوامل موثر بر شرایط رشد و پیشرفت کودک فراهم شود. واژ گان کلیدی: حضانت، مصلحت، آسیب شناسی، ابوین، اقارب، قانون.