. نتایج نشان داد که اثر تغذیه روغن ماهی و روغن ماهی + روغن سویا بر حجم، تحرک، تحرک پیشرونده، غلظت اسپرم، تعداد کل اسپرم، درصد اسپرم زنده و اسپرم با موفولوژی طبیعی معنی دار بود. در حالی که، اثرتغذیه روغن سویا بر حجم، تحرک، حرکت پیش رونده، اسپرم زنده، غلظت اسپرم و تعدادکل اسپرم به ازای هر انزال در مقایسه با شاهد معنی دار نبود، همچنین سبب کاهش معنی داری دراسپرم با مورفولوژی طبیعی شد. تغذیه روغن ماهی و روغن ماهی+سویا به طور معنی داری مقدار اسید دوکوزاهگزانوئیک را در ترکیب اسیدچرب اسپرم افزایش داد. تغذیه منبع اسید چرب سری n-6 (روغن سویا) هر چند سبب تغییر ترکیب اسید چرب اسپرم گردید ولی بر برخی از ویژگی های منی در فصل غیر تولید مثلی تاثیری نداشت. بنابراین، نتایج پیشنهاد می نماید تغذیه روغن ماهی و روغن ماهی+ سویا سبب بهبود کیفیت و کمیت منی در فصل غیر تولید مثلی می شود و احتمالاً این اثر را از طریق نسبت 3/n-6 n- در لیپید آن اعمال می کند.

چکیده: به منظور ارزیابی اثرات سینبیوتیکی پروبیوتیک لاکتوباسیلوسی (پریمالاک) و پری‎بیوتیک مشتق از قارچ آسپرژیلوس (فرماکتو) بر مورفولوژی روده کوچک و قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی در جوجه‎های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 256 قطعه جوجه گوشتی سویه تجارتی راس 308 در قالب یک طرح کاملا تصادفی اجرا شد. چهار جیره آزمایشی شامل جیره حاوی آنتی‎بیوتیک آویلامایسین (جیره شاهد)، جیره حاوی پروبیوتیک، جیره حاوی پری‎بیوتیک و جیره حاوی پروبیوتیک + پری بیوتیک در چهار تکرار و به تعداد 16 قطعه جوجه در هر تکرار مورد مطالعه قرار گرفتند. مصرف خوراک و افزایش وزن به‎صورت هفتگی اندازه‎گیری شد. برای تعیین قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی از روز 25 ام دوره پرورش جیره ها ی حاوی 3/0 درصد اکسید کروم در اختیار جوجه ها قرار گرفت و در روز 28 دوره پرورش از هر تکرار 2 قطعه پرنده کشتار و محتویات ایلئومی آن ها جمع‎آوری شد. در روز کشتار علاوه بر اندازه‎گیری صفات لاشه برای تعیین شاخص‎های مورفومتری، نمونه بافتی تهیه شد. استفاده از آویلامایسین در جیره باعث افزایش معنی دار مصرف خوراک، افزایش وزن و کاهش ضریب تبدیل غذایی شد (01/0p<). اثر معنی داری از لحاظ آماری بین تیمارهای مختلف بر ph محتویات سنگدان و سکوم مشاهده نشد. استفاده از پریمالاک و فرماکتو و ترکیب این‎دو در جیره باعث کاهش میزان کلسترول و ldl-کلسترول و افزایش hdl-کلسترول سرم خون جوجه‎های گوشتی گردید (05/0p<). در این مطالعه استفاده از آنتی‎بیوتیک آویلامایسین باعث افزایش قابلیت هضم انرژی خام شد (05/0p<). استفاده از آویلامایسین باعث باعث افزایش معنی‎دار ارتفاع ویلی نسبت به پریمالاک و فرماکتو و افزایش عمق کریپت نسبت به فرماکتو و ترکیب پریمالاک و فرماکتو شد (01/0p<). به طور کلی استفاده از پریمالاک و فرماکتو و یا ترکیب این‎دو در جیره می‎تواند باعث کاهش کلسترول سرم خون شود. همچنین آویلامایسین با تأثیر بر مورفولوژی روده کوچک و افزایش قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی می‎تواند به بهبود عملکرد رشد جوجه‎های گوشتی کمک نماید.

به منظور بررسی اثر ساکارومایسس سرویزیه و اسید های آلی بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد غذایی، مرفولوژی روده و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی، تعداد 192 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار و 4 تکرار و تعداد 16 قطعه جوجه در هر تکرار آزمایشی در طی یک دوره 42 روزه ارزیابی شدند. جوجه ها با یک جیره پایه حاوی سه نوع افزودنی ساکارومایسس سرویزیه، اسید آلی و یا مخلوط اسیدآلی و ساکارومایسس سرویزیه تغذیه گردیدند. برای تعیین قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی از روز 25 ام دوره پرورش جیره ها ی حاوی 3/0 درصد اکسید کروم در اختیار جوجه ها قرار گرفت و در روز 28 ام پرورش از هر تکرار 2 قطعه پرنده کشتار و محتویات ایلئومی آن ها مورد بررسی قرار گرفت. همچنین با استفاده از نمونه های برداشت شده از قسمت ژژنوم روده، ارتفاع ویلی، تعداد سلول های گابلت، ضخامت اپیتلیوم، عمق کریپت و نسبت عمق کریپت به ارتفاع ویلی اندازه گیری شد. برای ارزیابی فراسنجه های خونی، در روز 35 دوره پرورش از سیاهرگ بال دو پرنده در هر تکرار بعد از یک شب گرسنگی به صورت تصادفی خونگیری صورت گرفت. بر اساس نتایج حاصله، استفاده از 5/1 درصد مخمر ساکارومایسس سرویزیه، 15/0 درصد اسید های آلی و یا مخلوط آن ها در جیره تفاوت معنی داری با یکدیگر از نظر تاثیر بر مصرف خوراک، وزن زنده بدن، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک در کل دوره پرورش نداشتند. کمترین میزان کل کلسترول سرم خون در جوجه-های تغذیه شده با مخلوط ساکارومایسس سرویزیه و اسیدآلی مشاهده گردید که از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0p<). استفاده توام از مخمر و اسید آلی همچنین افزایش ارتفاع ویلی، کاهش ضخامت اپیتلیوم، کاهش تعداد سلول های گابلت، و افزایش عمق کریپت را در پی داشت. در مجموع جیره حاوی مخمر به دلیل کاهش عمق کریپت اثر سودمندی بر عملکرد داشت.

تحقیق حاضر به منظور تعیین ترکیبات شیمیایی، قابلیت هضم شکمبه‎ای و بعد شکمبه‎ای و فراسنجه‎های مختلف تجزیه‎پذیری ماده خشک، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی‎سلولز و ماده آلی 4 گونه گیاه agropyron tauri، festoca ovina، stipa barbata و poa bulbosaاز گیاهان غالب مراتع نئور در استان اردبیل انجام شد. بدین منظور نمونه‎های گیاهی در طی 3 مرحله رشد رویشی، گلدهی و بذردهی و از هر مرحله فنولوژیکی حداقل 30 پایه و در دو ارتفاع متفاوت (سایت 1 با ارتفاع 1900-1600 متر و سایت 2 با ارتفاع 2550-2400 متر) جمع‎آوری و بررسی شد. برآورد تجزیه‎پذیری با روش کیسه‎های نایلونی و با استفاده از دو رأس قوچ اخته نژاد مغانی دارای فیستولای شکمبه‎ای، انجام شد. نتایج حاصله نشان داد که با پیشرفت مرحله رشد از ارزش غذایی گونه‎های مورد مطالعه کاسته شد. همچنین تفاوت معنی داری بین گونه‎های مورد مطالعه از نظر مقادیر غلظت ماده خشک، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی‎سلولز، خاکستر، ماده آلی و فراسنجه‎های تجزیه‎پذیری ماده خشک، ndf، adf و om شامل بخش محلول ماده خوراکی (a)، بخش نامحلول ماده خوراکی (b) نرخ تجزیه‎پذیری (c) و تجزیه‎پذیری موثر(ed) در نرخ عبورهای 02/0، 05/0 و 08/0 (درصد در ساعت) در مراحل مختلف فنولوژیکی مشاهده گردید (05/0>p). نتایج آزمایش حاضر نشان داد که با بلوغ گیاه میزان دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی‎سلولز و ماده آلی افزایش و میزان قابلیت هضم شکمبه‎ای و بعد شکمبه‎ای کاهش یافت و نیز مشاهده شد که زمان‎های مختلف فنولوژیک، بر میزان تجزیه‎پذیری شکمبه‎ای و بعد شکمبه‎ای اثر معنی‎داری دارد.

تحقیق حاضر به منظور تعیین ترکیبات شیمیایی، قابلیت هضم شکمبه ای و بعد شکمبه ای و فرا‎سنجه‎های مختلف تجزیه پذیری ماده خشک، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز و ماده آلی خاک اره صنوبر، توسکا و نراد عمل آوری شده با استفاده از دو قارچphanerochaete chrysosporium و pleurotus ulmarius انجام شد. بدین منظور اثر قارچ ها بر خاک اره ها به مدت 7 و 17 روز تحت شرایط آزمایشگاهی بررسی شدند. برآورد تجزیه پذیری با روش کیسه‎های نایلونی و با استفاده از دو رأس قوچ اخته نژاد مغانی دارای فیستولای شکمبه ای، انجام شد. نتایج حاصله نشان داد که اثر قارچ ها بر سوبستراهای مورد مطالعه، باعث بهبود ترکیب شیمیایی و قابلیت هضم شکمبه ای و بعد شکمبه ای آنها شد. همچنین تفاوت معنی داری بین سوبستراهای مورد مطالعه از نظر مقادیر غلظت ماده خشک، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز، خاکستر، ماده آلی و فرا‎سنجه‎های تجزیه‎پذیری ماده خشک، ndf، adf و om شامل بخش محلول ماده خوراکی (a)، بخش نامحلول ماده خوراکی (b) نرخ تجزیه‎پذیری (c) و تجزیه پذیری موثر(ed) در نرخ عبورهای 02/0، 05/0 و 08/0 (در ساعت) در زمان های مختلف عمل آوری مشاهده گردید (05/0>p). نتایج آزمایش حاضر نشان داد که با تجزیه بیولوژیکی خاک اره صنوبر، توسکا و نراد میزان ماده خشک، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز و ماده آلی کاهش و میزان خاکستر، چربی خام، قابلیت هضم شکمبه ای و بعد شکمبه ای افزایش یافته و همچنین با افزایش مدت زمان عمل آوری، بر میزان تجزیه‎پذیری شکمبه ای و بعد شکمبه ای افزوده شد (05/0>p).

این آزمایش به منظور تعیین قابلیت هضم شکمبهای و رودهای و انرژی قابل متابولیسمی ضایعات کشتارگاهی دام و طیور استان اردبیل انجام شد. برای بررسی تجزیهپذیری شکمبهای، از دو رأس گوسفند فیستولا شده و برای تعیین قابلیت هضم پس از شکمبهای از روش توأم کیسههای نایلونی و دستگاه شبیهساز هضم استفاده گردید. به منظور اندازه گیری انرژی قابل متابولیسمی، تعداد 14 قطعه خروس بالغ سکومبرداری شده از سویه لگهورن سفید با میانگین وزن 1750 گرم انتخاب گردیده و به طور تصادفی در قفس های انفرادی قرار گرفتند. همچنین برای تعیین قابلیت هضم استاندارد، از روش توأم کیسههای نایلونی و خروسهای بالغ سکومبرداریشده استفاده گردید. متوسط پروتئین خام پودر ضایعات کشتارگاهی طیور و پودر گوشت به دست آمده در مطالعه حاضر نسبت به مقادیر گزارش شده توسط انجمن ملی تحقیقات کمتر بود، در حالی که مقدار چربی خام این نمونهها، بیشتر از مقادیر گزارش شده توسط پودر (tmen) انجمن ملی تحقیقات بود. میانگین انرژی قابل متابولیسمی حقیقی تصحیح شده برای تعادل صفر ازت مقادیر فراسنجههای .(p < 0/ ضایعات کشتارگاهی طیور به طور معنیداری بیشتر از پودر گوشت به دست آمد ( 01 تجزیهپذیری و تجزیهپذیری موثر پروتئین خام پودر ضایعات کشتارگاهی طیور نسبت به پودر گوشت بیشتر شد همچنین میانگین قابلیت هضم استاندارد پروتئین خام بقایای هضم شکمبهای پودر گوشت به طور .( p < 0/01) به دلیل استفاده از مواد خام مختلف و شرایط .(p < 0/ معنیداری بیشتر از پودر ضایعات کشتارگاهی طیور بود ( 01 متفاوت دستگاههای فرآوری ضایعات کشتارگاهی، به دست آوردن ترکیبات شیمیایی این مواد خوراکی بایستی به طور مداوم انجام گیرد. نتایج نشان داد که پودر ضایعات کشتارگاهی طیور و پودر گوشت میتوانند به عنوان منبع نسبتًا مناسبی از پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه برای تأمین بخشی از احتیاجات حیوان به پروتئین و اسیدآمینه عبوری به همراه پروتیئن میکروبی مطرح باشند.

در این تحقیق، ترکیبات شیمیایی و قابلیت هضم شکمبه ای و بعد شکمبه ای و فراسنجه های مختلف تجزیه پذیری 4 گونه مرتعی یونجه (medicago sativa)، ماشک گل خوشه ای(vicia canescence)، اسپرس (onobrychis caput-galli) و گون علفی (astragalus crenatus) با استفاده از 2 رأس گوسفند نر مغانی دارای فیستولای شکمبه ای و روش آزمایشگاهی مطالعه شد. نمونه برداری از 2 سایت در ارتفاعات نئور شهرستان اردبیل (سایت یک در محدوده ارتفاعی 1500-1700 متری از سطح دریا و سایت دو در محدوده ارتفاعی 1900-2100 متری از سطح دریا) و در سه مرحله رشد فنولوژیکی (رویشی، گلدهی و بذردهی) انجام گرفت. بین دو سایت نمونه برداری، نمونه های سایت دو در مورد هر 4 گونه مورد مطالعه، به طور معنی داری قابلیت هضم و تجزیه پذیری ماده خشک، ماده آلی، دیواره سلولی و دیواره سلولی منهای همی سلولز بیشتری نسبت به سایت یک داشتند. همچنین تجزیه تقریبی نمونه های جمع آوری شده نشان داد که میزان دیواره سلولی و دیواره سلولی منهای همی سلولز به صورت درصد در ماده خشک در سایت یک به طور معنی داری نسبت به سایت دو بیشتر بود و بین مراحل رشد فنولوژیکی نیز تفاوت معنی دار وجود داشت. نتایج نشان داد که در هر 4 گونه و در هر 2 سایت، مرحله رویشی دارای قابلیت هضم شکمبه ای و بعد شکمبه-ای و خاکستر بیشتر و دیواره سلولی، دیواره سلولی منهای همی سلولز و ماده آلی کمتری نسبت به سایر مراحل رشد بودند. بنابراین پتانسیل تجزیه پذیری ماده خشک در مرحله اول رشد بیشتر بود. با توجه به نتایج حاصله در بین چهار گونه مرتعی مورد مطالعه، اسپرس (onobrychis caput-galli) به دلیل دارا بودن پتانسیل تجزیه پذیری بیشتر، از قابلیت هضم و ارزش غذایی بالاتری نسبت به سه گونه دیگر برخوردار بود.

تحقیق حاضر با هدف ارزیابی تاثیر مصرف پوسته جو به عنوان منبع فیبری، برعملکردرشد، خصوصیات لاشه، ریخت شناسی روده باریک و قابلیت هضم مواد مغذی، درجوجه های گوشتی طراحی واجرا شد. برای این منظور از 200 قطعه جوجه مخلوط دوجنس راس) 308) در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد که جوجه ها بصورت تصادفی در 5 تیمار و با 4 تکرار (10پرنده در هرتکرار) اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: شاهد (فاقد پوسته جو)، جیره حاوی 0/75% پوسته آسیاب و الک شده جو با اندازه زیر 1 میلی متر یا bfl ، جیره ای حاوی 0/75 % پوسته آسیاب و الک شده جو با اندازه اندازه 2- 1میلی متر یا bcl، جیره حاوی 1/5% پوسته آسیاب و الک شده جو با اندازه کمتر از 1 میلی متر یا bfh، جیره حاوی 1/5% پوسته آسیاب و الک شده جو با اندازه 2- 1میلی متر یا bch. که طی 42 روز به پرندگان تغذیه و نتایج بررسی شد. براساس نتایج، طی دوره آزمایشی، مصرف پوسته جو تاثیر معنی داری بر ضریب تبدیل غذایی، راندمان لاشه، نسبت وزن سینه، وزن ران، وزن سنگدان، به وزن زنده پرنده ها نداشت(0/05 <p). اثر استفاده ازپوسته جو بر روی نسبت وزن چربی محوطه شکمی به وزن زنده معنی دار نشد(0/05 <p) و مصرف پوسته جو باعث افزایش معنی دار افزایش وزن پایان دوره رشد و وزن براساس روز- مرغ ، نسبت وزن کبد به وزن زنده شد (05/0p <) و نسبت طول روده به وزن زنده (0/05 p <) را بهبود بخشید. درتمامی دوره ها پائین ترین قیمت تمام شده هرکیلومرغ از تیمار bchبدست آمد. استفاده از پوسته جو باعث افزایش معنی دار تعداد سلولهای گابلت ژوژنوم بجز تیمار bfh و نیز ایلئوم و دودنوم ،و ضخامت اپیتلیوم درژوژنوم و دودنوم بجز bfh و bclو نیز کاهش عمق کریپت ژوژنوم بوسیله تیمار bfh درمقایسه با تیمار شاهد و bfl و نسبت عمق کریپت به ارتفاع ویلی د رمقایسه با تیمار شاهد شد (0/05 p<) و بر روی پارامترهای مربوط به ضخامت اپیتلیوم، عمق کریپت و نسبت عمق به ارتفاع ویلی در ایلئوم اثرمعنی داری نداشت (05/0 <p). بهترین قابلیت هضم ماده خشک مربوط به تیمار bch بود (0/05 p<). استفاده ازپوسته جو قابلیت هضم خاکستر را بطور معنی داری افزایش داد (0/05 p<)که اثرآن جدا از اثرجیره شاهد (فاقد پوسته جو) بود و اثر پوسته جو بر روی قابلیت هضم چربی و پروتئین خام معنی دار نبود(0/05 <p).

این پژوهش با استفاده از 32 رأس بره از نژاد قزل در قالب طرح کاملا تصادفی با4 تیمار و8 تکرار (بره) در هر تیمار انجام خواهد شد. 1) تیمار شاهد شامل دسترسی آزاد به چرای مرتعی 2) دسترسی آزاد به چرای مرتعی به همراه 150 گرم در روز به ازای هر بره مخلوط کنسانتره 3) دسترسی آزاد به چرای مرتعی به همراه 250 گرم در روز به ازای هر بره مخلوط کنسانتره 4) دسترسی آزاد به چرای مرتعی به همراه 350 گرم در روز به ازای هر بره مخلوط کنسانتره. شد.کنسانتره شامل مواد خوراکی جو، سبوس گندم، سویا، گاودانه و همچنین افزودنی هایی شامل دی کلسیم فسفات، جوش شیرین، نمک و مکمل معدنی و ویتامینه خواهد بود. به منظور بررسی تاثیر جیره های مصرفی بر روی غلظت برخی متابولیت های خونی از قبیل گلوکز، ، نیتروژن اوره ای خون (bun)، کلسترول،تری گلیسیرید، آلبومین، خون بره ها، به صورت ماهانه طی 2 مرحله از تمامی بره ها 3 ساعت پس از مصرف خوراک از رگ گردنی، خونگیری به عمل خواهد آمد و سپس با استفاده از کیت های تجاری غلظت ها تعیین خواهد شد. در طی دوره پروار مصرف ماده خشک با اندازه گیری روزانه اختلاف وزن خوراک توزیع شده با خوراک مصرف نشده در آن روز محاسبه خواهد شد. به منظور تعیین افزایش وزن روزانه، بره ها هر دو هفته یک بار قبل از دسترسی به آب و خوراک توزین خواهند شد. بیومتری به صورت ماهانه از نقاط مختلف بدن حیوان نیز انجام خواهد شد. مصرف علوفه مرتعی با نمونه برداری توسط پلات از مرتع و به دست آوردن بیومس مرتع انجام خواهد شد. میزان مصرف علوفه مرتعی از طریق روش تعیین نیتروژن مدفوعی انجام خواهد شد ( پریپولی و همکاران، 2001)

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر سطوح مختلف گاودانه در خوراک آغازین بر عملکرد، مصرف خوراک، مصرف شیر، خصوصیات رشدی و فراسنجه های خونی بره های شیرخوار مغانی بود. این پژوهش با استفاده از تعداد 50 راس بره نر شیرخوار تک قلو از نژاد مغانی (میانگین سنی 1±5 روزه و میانگین وزنی اولیه 77/0 ± 56/4 کیلوگرم) انجام گردید. بره ها بر اساس وزن زنده گروه بندی شدند و به طور تصادفی در یکی از 5 گروه آزمایشی (یک گروه شاهد و 4 گروه دریافت کننده خوراک آغازین حاوی سطوح صفر، 9، 18 و 27 درصد گاودانه) در قالب یک طرح کاملا تصادفی تخصیص داده شدند. مصرف خوراک، عملکرد بره ها، مصرف شیر و میزان رشد بره ها تا سن 90 روزگی ثبت گردید. اثر افزودن گاودانه به خوراک بر میانگین مصرف خوراک بره ها در کل دوره معنی دار نبود (05/0<p). در بره های تغذیه شده با خوراک های آغازین حاوی سطوح مختلف گاودانه تفاوت افزایش وزن روزانه معنی دار بود (01/0>p)، به طوری که بیشترین افزایش وزن روزانه در خوراک دارای 18 درصد گاودانه مشاهده شد. اثر افزودن گاودانه به خوراک بر خصوصیات رشدی بره ها معنی دار بود و بهترین خصوصیات رشدی در خوراک دارای 18 درصد گاودانه مشاهده شد. همچنین مصرف شیر بره های گروه شاهد به طور معنی دار بیشتر از بره های دریافت کننده خوراک آغازین حاوی سطوح مختلف گاودانه بود (01/0>p). اثر افزودن گاودانه در خوراک آغازین بره ها اثر معنی داری بر میزان گلوکز، پروتئین کل و تری گلیسیرید خون نداشت (05/0<p). در حالی که بر روی آلبومین، کلسترول و اوره خون اثر معنی دار بود و موجب افزایش این مقادیر در خون بره ها گردید (01/0>p). بر اساس نتایج بدست آمده تغذیه گاودانه به عنوان یک مکمل پروتئینی در خوراک آغازین بره های شیرخوار تا 18 درصد موجب بهبود عملکرد رشدی می گردد.