مقوله امنیت در رابطه با انسان و جوامع آن، از ابتدای خلقت بعنوان یک ضرورت در بقا مطرح بوده است و گذشت زمان بر اهمیت آن افزوده است؛ به گونه ای که به عنوان یکی از شاخص های اصلی توسعه معرفی می شود. احساس امنیت، پیشنیاز هرگونه توسعه اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی محسوب شده و با سطح پیشرفت جوامع در ارتباط است. آگاهی از وضعیت احساس امنیت ساکنان یک اجتماع نقش موثری در شناخت چالش ها و راهکارهای توسعه یک جامعه داشته و در جهت تقویت زیرساخت های آن عمل می نماید. لذا پژوهش حاضر درصدد است تا میزان احساس امنیت اجتماعی و عوامل اجتماعی موثر بر آن را در شهر یزد مورد بررسی قرار دهد. روش مورد استفاده در این تحقیق، از نوع پیمایشی می باشد؛ داده ها با ابزار پرسشنامه و با استفاده از شیوه نمونهگیری خوشه ای متناسب از 246 نفر از افراد ساکن شهر یزد گردآوری شده است. احساس امنیت اجتماعی در دوازده بعد امنیت جانی، امنیت مالی، امنیت اقتصادی، امنیت شغلی، امنیت اخلاقی، امنیت فرهنگی، امنیت عاطفی، امنیت احساسی، امنیت فکری، امنیت حقوقی، امنیت قضایی و امنیت نوامیس سنجیده شده است. یافته های تحقیق گویای آن است که متغیرهای جنس، وضعیت تأهل، سن، پایگاه اجتماعی- اقتصادی و منطقه سکونت رابطه معناداری با میزان احساس امنیت اجتماعی افراد ندارند؛ در حالی که متغیرهای میزان استفاده از رسانه های جمعی، رضایت از زندگی، دینداری، بهداشت روانی- اجتماعی و سرمایه اجتماعی دارای رابطه مثبت و معنادار با میزان احساس امنیت اجتماعی افراد هستند. ضمن این که اکثریت پاسخگویان به لحاظ میزان احساس امنیت اجتماعی در گروه متوسط قرار داشتند؛ نتایج رگرسیون چندگانه از نقش معنادار سه متغیر رضایت از زندگی، میزان استفاده از رسانه های جمعی و سرمایه ی اجتماعی در میزان احساس امنیت اجتماعی حمایت می کند که در این میان سرمایه اجتماعی بیشترین نقش را در تبیین متغیر احساس امنیت اجتماعی ایفا می نماید.

آموزش محیط زیست و افزایش سطح آگاهی های عمومی، به ویژه در کشورهای در حال توسعه برای متوقف نمودن حرکت پرشتاب نابودی محیط زیست و طبیعت راه حلی جدی و موثر قلمداد می شود. در این میان یکی از مهم ترین و اساسی ترین بخش های آموزش محیط زیست، آموزش در مقاطع عالی شامل تربیت نیروی انسانی متخصص مورد نیاز، ترویج و ارتقاء دانش، گسترش تحقیق و فراهم نمودن زمینه مساعد برای توسعه کشور است. هدف از آموزش عالی محیط زیست تربیت متخصصینی است که بنا به دانشی که کسب کرده اند، بتوانند به حل مشکلات محیط زیست پرداخته و در حیطه اختیارات خویش به اهداف آموزشی جامعه عمل بپوشانند. این پژوهش با هدف بررسی رضایت تحصیلی دانشجویان رشته محیط زیست دانشگاه های ایران انجام گرفته است. روش تحقیق از نوع پیمایشی بوده که طی آن 838 نفر از دانشجویان رشته محیط زیست 23 دانشگاه کشور مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج این پژوهش نشان داد که دانشجویان از تحصیل در رشته محیط زیست رضایت دارند. اما دانشجویان از کیفیت آموزش در محل تحصیل و جایگاه رشته محیط زیست در سطوح مختلف کلان کشور راضی نیستند. در این بین دانشجویان دانشگاه پیام نور نارضایتی بیش تری از کیفیت آموزش محیط زیست در این دانشگاه دارند و دانشجویان دانشگاه آزاد رضایت بیش تری نسبت به دانشجویان دانشگاه سراسری و پیام نور دارند.

این پژوهش با روش پیمایش انجام گرفته است. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان متأهل شهر اصفهان تشکیل می داد که بر اساس فرمول کوکران حجم نمونه 353 نفر برآورد شده است. داده ها با استفاده از ابزار پرسشنامه و با استفاده از شیوه نمونه گیری خوشه ای جمع آوری گردید. پرسش نامه علاوه بر متغیرهای زمینه ای، شامل پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (1989) و اعتماد به همسر و اعتماد اجتماعی بود. اعتبار ابزار به وسیله روش اعتبار محتوایی مورد تأیید قرار گرفت و برای سنجش پایایی از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. داده ها به کمک نرم افزارهای آماری spss و excel مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد بین اعتماد اجتماعی و اعتماد به همسر با رضایت مندی زناشویی رابطه مستقیم و معنی داری وجود داشت. بین سن زنان و سن همسر با رضایت مندی زناشویی رابطه معکوس و معنی داری وجود داشت. با افزایش میزان تحصیلات زنان، میزان رضایت مندی زناشویی آنها نیز بالاتر رفت. میزان رضایت مندی زناشویی در بین زنان شاغل بیشتر از زنان خانه دار بود، اما بین رضایت مندی زناشویی بر حسب نسبت فامیلی با همسر تفاوت معنی داری مشاهده نشد. متغیر اعتماد به همسر در مجموع بیشترین تأثیر را بر میزان رضایت مندی زناشویی داشته است و بعد از آن به ترتیب متغیرهای اعتماد اجتماعی، تعداد فرزندان و سرمایه فرهنگی بیشترین تأثیر را بر متغیر وابسته رضایت مندی زناشویی داشته اند.