شانزده سال پیش در رواندا ،باندهای هوتو در عرض یکصد روز بین حدود 800،000 نفر توتسی را قتل عام کردند. افراطیون هوتو با استفاده از نشستهای سری، و پخش برنامه های رادیویی تحریک آمیزی به ترس و نفرت از اقلیت توتسی دامن می زدند. آن ها از ماه ها پیش قتل عام را با دقت طراحی کرده بودند. سازمان دهندگان این عملیات قبلا جوخه های مرگ را آموزش داده بودند، لیستی از هوتوهای میانه رو نیز که می باید در کنار توتسی ها کشته شوند را آماده کرده، و ساطورهای قصابی ساخت چین را وارد و در محلات مختلف بین افرادی که آماده کشتن همسایگان خود بودند، پخش کرده بودند. فرمانده نیرو های حافظ صلح سازمان ملل متحد قبل از شروع بحران سازمان ملل متحد را در جریان این امرقرار داده بود و تقاضای نیرو در چارچوب اختیارات شورای امنیت تحت فصل هفتم منشور کرده بود. ولی پاسخ شورا به این تقاضا ،کم کردن نیرو های سپاه صلح در رواندا بود. عملیات باقی مانده نیرو ها هم تحت فصل ششم منشور، یعنی عدم مداخله نظامی نیرو های سازمان، بود. در بخش اول این پژوهش به مقوله مسئولیت سازمان های بین المللی در قبال نقض تعهدات بین المللی این سازمان ها پرداخته شده و در بخش دوم ضمن شرح وقایع اتفاقیه در رواندا در جریان نسل کشی ، وتصمیمات شورای امنیت و در راس آن سازمان ملل متحد مورد بررسی قرار گرفته شده است. در نهایت نتیجه گرفته شده است که سازمان ملل متحد در قبال این بحران مرتکب نقض تعهدات بین المللی خود شده و مسئول می باشد.