در این پژوهش به مقایسه دیدگاه فلسفی ابن سینا و عرفانی مولانا و علمی داروین در ارتباط به انسان شناسی پرداخته شده است. ابن سینا معتقد است که نوع انسان قدیم است و ایشان قائل به دگرگونی انسان نمی باشد.و پیوسته انسان های دیگری بعد از آن انسان بوده اند. و مابه الامتیاز انسان از سایر موجودات دیگر قوه ناطقه اوست.مولانا، انسان را عالم صغیر مبتنی بر عالم کبیر می داند. و همین امر موجب تمایز او از سایر موجودات دیگر است.و معتقد است که انسان می توان به مرحله انسان کامل برسد.یابه عبارتی روح انسان این قابلیت را داردکه به مرحله ای برسد که از فرشتگان هم برتر شود.یا این که از حیوان هم پست تر شود. در انسان شناسی علمی، داروین پیدایش آدمی را صرفا نتیجه لانتخاب طبیعی می داند.بنا به دیدگاه او تفاوت انسان با سایر موجودات دیگر ماهوی یا نوعی نیست. بلکه تفاوت به درجه است.