چکیده یکی از تمهیدات وضمانت های اجرائی امنیت در هر جامعه، تشویق و پاداش نیکوکاران و تنبیه و کیفر هنجارشکنان و متخلفان از قانون است. مکتب حیات بخش اسلام با برنامه های تربیتی و وضع قوانین از سویی، و اعمال قانون از سوی دیگر، تأکید بر از بین بردن زمینه های جرم وگناه و از وقوع هنجارشکنی و ظلم و جنایات می نماید. در این میان، هدفِ از اصلاح و تربیت این است که خیر و سعادت را در جامعه‏ی بشری بر شر و شقاوت غا لب سا زد. دین مبین اسلام، به منظور تنظیم روابط مدنی واجتماعی انسان قواعد و اصولی رسا و پسندیده دارد که از جمله‏ی آنها اصلِ «تنبیه و مجازات بزهکار» است. در این پایانامه، بررسی عمده روی آیات و روایات وقوانینی است که در زمینه تنبیه در دین اسلام آمده و نگاه اجمالی به دیدگاه روانشناسان در این زمینه داریم تا نقاط اشتراک و افتراقی که در زمینه اعمال تنبیه و مجازات وجود دارد مشخص شود. بویژه آیه 34 سوره نساء و نظریات مفسران و فقها در این زمینه بررسی می شود، تا روشن گردد که آیا اسلام به مردان اجازه تنبیه بدنی و زدن زنان را داده است یا خیر؟ آیا تفسیر قابل قبول تری در این زمینه وجود دارد؟ با توجه به مطالب مطرح شده در این پایانامه که به روش توصیفی و بررسی اسنادکتابخانه ای جمع آوری شده ؛حاصل یافته های این پایانامه در اعمال تنبیه بین علم فقه و روانشناسی ازآن جهت شباهت وجود دارد که در هردو در حدود و شرایط تنبیه باهم ،هم عقیده اند و ازآن جهت تفاوت است که در فقه اعمال تنبیه برای مصلحت اجتماع و شخص انجام می شود اما در روانشناسی عمدتا خود شخص و شخصیت وی مطرح است، که آیا از اعمال تنبیه ضرری به او وارد می شود یا خیر؟ بنابراین رعایت دقیق حدود و شرایط تنبیه مطابق دستورهای دین مبین اسلام می‏تواند یکی از نیرومندترین و ضروری‏ترین ابزارهای امر تربیت و ضمانت خیر و سعادت در جامعه‏ی انسانی باشد.