این تحقیق به بررسی تأثیر بازی های کودکانه سنتی و مدرن بر رشد اجتماعی کودکان دختر مقطع اول دبستان(سنین 6 و 7 سال) می پردازد. مطالعه حاضر به روش آزمایشی با گروه های بازی های سنتی ، بازی های مدرن و گروه کنترل همراه با طرح پیش آزمون – پس آزمون بر روی دانش آموزان دختر پایه ی اول ابتدایی در سال ?? – ???? در دو دبستان مناطق ?? و ?? شهر تهران انجام شد. شرکت کنندگان تعداد 45 نفر دانش آموز دختر پایه اول ابتدایی بودند که به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول بازی های سنتی و گروه دوم بازی های مدرن را به مدت 15 هفته، هفته ای یک جلسه انجام دادند و گروه سوم نیز به عنوان گروه کنترل بود که هیچ بازی را تجربه نکردند. برای اندازه گیری رشد اجتماعی از پرسشنامه رشد اجتماعی واینلند(1953) و برای اندازه گیری مهارت های اجتماعی از آزمون نظام درجه بندی مهارت های اجتماعی(1990) استفاده شد. در این مطالعه روش آماری تحلیل کوواریانس جهت آزمون فرضیه ها به کار گرفته شده است. نتایج تحقیق حاضر اختلاف معنادار آماری بین سه گروه تحت مطالعه را هم به لحاظ رشد اجتماعی و هم به لحاظ مهارت های اجتماعی نشان داد. طبق نتایج این تحقیق بازی های کودکانه سنتی و مدرن هر دو بر رشد اجتماعی کودکان موثر بود و اختلاف معناداری بین دو نوع بازی فوق وجود نداشت. در این خصوص می توان گفت که گنجاندن بازی های کودکانه در ساعات تربیت بدنی مدارس به منظور بهبود رشد اجتماعی دانش آموزان سودمند است.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیرترکیب های مختلف تصویرسازی ذهنی درونی و تمرین فیزیکی بریادگیری مهارت پاس والیبال در دانش آموزان پسر12تا 15سال بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بوده که در آن اثر حالت های مختلف تصویرسازی ذهنی درونی، تمرین فیزیکی و ترکیب تصویرسازی ذهنی درونی وتمرین فیزیکی به عنوان متغیرهای مستقل بر میزان یادگیری مهارت پاس والیبال به عنوان متغیر وابسته بررسی شد. بدین منظور، 60 نفر دانش آموز پسر مقطع راهنمایی شهر یاسوج پس از نمایش و آموزش مهارت و اخذ پیش آزمون مهارت ملاک به طور تصادفی به4 گروه 15 نفری شامل گروه تمرین فیزیکی، گروه تمرین تصویرسازی درونی، گروه ترکیب تمرین فیزیکی- تصویرسازی درونی و گروه کنترل تقسیم شدند و با توجه به آموزش های داده شده، گروه های تجربی تمرینات مربوطه را به مدت 5 هفته، در هر هفته سه جلسه و در هر جلسه به مدت 30 دقیقه مهارت ملاک را انجام دادند. شرکت کنندگان در گروه تمرین فیزیکی مهارت ملاک رابه صورت فیزیکی تمرین نمودند. شرکت کنندگان در گروه تصویرسازی ذهنی مهارت را فقط به صورت ذهنی مرورمی کردند. شرکت کنندگان گروه ترکیب تصویرسازی ذهنی درونی_تمرین فیزیکی ابتدا مهارت را در ذهن مرور می کردند و در ادامه به صورت فیزیکی انجام می دادند. شرکت کنندگان گروه کنترل بدون اینکه هرگونه فعالیتی انجام دهند، فقط در آزمون های مربوطه شرکت کردند. سه روز بعد از آخرین جلسه تمرین پس آزمون مشابه با پیش آزمون انجام گردید. ابزار اصلی پژوهش حاضر، پرسشنامه توانایی تصویرسازی ذهنی درونی و آزمون پاس پنجه و ساعد والیبال ایفر(1969) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها از روش های آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شده است. یافته ها نشان داد که تمام شیوه های تمرینی مورد استفاده در این تحقیق بر یادگیری مهارت پاس والیبال در دانش آموزان تأثیر معنی دار داشته است. همچنین بین شیوه های مختلف تمرین ذهنی درونی، فیزیکی و ترکیب تمرین فیزیکی- تصویرسازی درونی در یادگیری مهارت ملاک تفاوت معنی داری مشاهده نشد. واژگان کلیدی: تمرین فیزیکی، تصویرسازی ذهنی درونی، مهارت پاس والیبال، دانش آموزان پسر

هدف از انجام این مطالعه، تطبیق و ارزیابی ویژگی های روان سنجی نسخه فارسی سیاهه اختلال هماهنگی رشدی در ایران، برای شناسایی کودکان در معرض خطر ابتلا به اختلال هماهنگی رشدی بود. همسانی درونی، روایی سازه، روایی تشخیصی و روایی هم زمان این پرسشنامه با استفاده از یک نمونه بزرگ از دانش آموزان دبستانی و والدینشان ارزیابی شد. در کل والدین 922 پرسشنامه را تکمیل کردند. به منظور بررسی پایایی باز آزمایی نیز از 15 تن از والدین خواسته شد تا پرسشنامه مورد نظر را پس از دو هفته مجدداً تکمیل کنند. نتایج ارزیابی والدین با عملکرد دانش آموزان در آزمون رشد حرکتی درشت ـ2 مورد مقایسه قرار گرفت. دو مورد از سوالات پرسشنامه پس از ارزیابی همسانی درونی حذف شدند. حذف این سوالات موجب افزایش آلفای کرونباخ تا 85/0 و پایایی بازآزمایی تا 91/0 شد. بر طبق نتایج، عملکردهای حرکتی گروه کودکان سالم در هر دو زیر مقیاس آزمون رشد حرکتی درشت ـ2 (جابه جایی و کنترل شی) نسبت به گروه کودکان در معرض خطر اختلال هماهنگی رشدی از نظر آماری بهتر بود (05/0p<). تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی نشان داد که سیاهه اختلال هماهنگی رشدی فارسی چند عاملی است و با نسخه اصلی آن هم خوانی دارد. در نهایت، همبستگی بالایی بین نمرات حاصل از این سیاهه با دو خرده مقیاس آزمون رشد حرکتی درشت ـ2: جابه جایی (65/0)، و کنترل شیء (60/0) مشاهده شد. بر طبق نتایج، این پرسشنامه به طور موفقیت آمیزی قادر به تمایز کودکان در معرض خطر ابتلا به اختلال هماهنگی رشدی از کودکان سالم بود. نتایج نشانگر این است که نسخه تهیه شده فارسی برای سیاهه اختلال هماهنگی رشدی را می توان به عنوان یک ابزار روا و پایا برای غربالگری کودکان در معرض خطر اختلال هماهنگی رشدی در ایران استفاده کرد.

هدف اصلی از انجام تحقیق حاضر، بررسی ارتباط بین سبک اسنادی و اضطراب حالت و صفت در ورزشکاران حرفه ای بود. شرکت کنندگان در این تحقیق 203 ورزشکار حرفه ای بزرگسال بودند که در سال 91-1390 در لیگ ها و سوپر لیگ های حرفه ای کشور مشغول به فعالیت بودند. ورزشکارانی از رشته های فوتسال، والیبال، هندبال، بسکتبال، دو و میدانی و جودو با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند در دسترس انتخاب شدند. به منظور ارزیابی سبک اسناد ورزشکاران از پرسشنامه سبک اسناد و جهت سنجش اضطراب حالت و اضطراب صفت ورزشکاران نیز از پرسشنامه اضطراب حالت – صفت اشپیلبرگر استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون در سطح معناداری 0.01p< و با کمک نرم افزار آماری spss ( نسخه 18) انجام شد. یافته ها نشان داد که سبک اسناد بدبینانه ( سبک اسناد منفی مرکب) با اضطراب حالت و نیز اضطراب صفت ارتباط مثبت و معناداری دارد، همچنین سبک اسناد خوش بینانه ( سبک اسناد مثبت مرکب) با اضطراب حالت و نیز اضطراب صفت دارای ارتباط منفی و معناداری می باشد. یافته ها همچنین نشان داد که بین خوش بینی و اضطراب حالت و صفت ارتباط معکوس و معناداری وجود دارد. بنابراین، نتایج پژوهش حاضر بیان می کند که سطوح اضطراب حالت و صفت ورزشکاران حرفه ای ممکن است تابعی از شیوه ی نگرش و یا به عبارتی سبک اسناد آنان باشد.

هدف از این پژوهش بررسی رقابت به عنوان مولفه ای از فرضیه ویژگی تمرین در یادگیری یک مهارت ادراکی – حرکتی در دختران نوجوان بود. بدین منظور 22 دانش آموز دختر مقطع راهنمایی که هیچ گونه آشنایی قبلی با مهارت نداشتند با میانگین سنی 14.8 سال به صورت تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی ها بر اساس نمرات پیش آزمون در دو گروه رقابتی و غیررقابتی همتاسازی شدند. 16 جلسه تمرین به صورت 3 جلسه در هفته به مدت 6 هفته برگزار شد. در هر جلسه آزمودنی ها 15 پرتاب آزاد بسکتبال را انجام دادند. پس از پایان جلسه شانزدهم آزمون یادداری و انتقال و پس از ده روز بی تمرینی آزمون یادداری و انتقال تأخیری گرفته شد. ابزار سنجش آزمون پرتاب آزاد بسکتبال بود. داده ها با استفاده از روش های آماری تحلیل واریانس در اندازه های تکراری روی عامل جلسات تمرین در فرایند اکتساب، آزمون t مستقل برای مقایسه یادگیری در دو گروه و آزمون t همبسته برای آزمودن فرضیه ویژگی تمرین، تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحقیق نشان داد که هر دو گروه رقابتی و غیررقابتی در اجرای مهارت پرتاب آزاد بسکتبال در مرحله اکتساب پیشرفت کردند اما، پیشرفت گروه رقابتی بیشتر بود. نتایج آزمون های انتقال و یادداری فوری و تأخیری نشان داد که با انتقال آزمودنی ها به محیط متفاوت نسبت به محیط تمرینی اجرا دچار افت معنادار شد، کاهش در عملکرد در گروه غیررقابتی در آزمون یادداری فوری و تأخیری و انتقال فوری بویژه در انتقال تأخیری بسیار مشهود بود. با توجه به نتایج بدست آمده می توان دریافت که اجرای پرتاب آزاد بسکتبال در دختران نوجوان به محیط انگیزشی تمرین (رقابتی و غیر رقابتی) وابسته می شود و تمرین در شرایط رقابتی موجب یادگیری بهتر مهارت پرتاب آزاد بسکتبال می شود. شواهد موجود تائیدی بر فرضیه ویژگی تمرین است.

هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثرات تمرینات مقدماتی ژیمناستیک بر انعطاف پذیری، توان انفجاری و پیشرفت مهارتی کودکان در سه گروه سنی بود. بدین منظور تعداد 59 کودک 5 تا 11 سال که هیچ سابقه ای در ورزش ژیمناستیک نداشتند، از بین چهار کلاس تشکیل شده انتخاب و در سه گروه سنی1(5و6و7 سال30n=)،گروه سنی 2 (8و9سال17n=) و در نهایت گروه سنی 3(10 و11 سال12n=) مورد بررسی قرار گرفتند. برنامه تمرینی گروهها شامل 12 هفته تمرینات آموزشی ژیمناستیک پایه و سه روز در هفته بود که به مدت 75 دقیقه در روز اجرا شد. توان انفجاری،انعطاف پذیری وپیشرفت مهارتی سه گروه به ترتیب با آزمون های پرش سارجنت و آزمون بشین و برس و مجموع نمرات پنج حرکت انتخاب شده بر اساس نظرات دو داور ثبت شد. تجزیه و تحلیل نتایج با استفاده از میانگین تفاضل نمرات پیش آزمون و پش آزمون نشان داد که اختلاف معنی داری در بین گروه ها درهر سه متغیر اندازه گیری شده وجود دارد.درصد پیشرفت توان بی هوازی بر اثر تمرینات ژیمناستیک در گروه سنی 3 در مقایسه با گروه سنی 1 بیشتر بود، پیشرفت انعطاف پذیری بر اثر تمرینات ژیمناستیک در گروه سنی 2 در مقایسه با گروه 1 بیشتر بود و پیشرفت مهارت بر اثر تمرینات ژیمناستیک در گروه سنی 1 بیشتر گروه های سنی 2 و 3 بود. نتایج تحقیق نشان داد پیشرفت مهارت های کودکان در سنین پایین بالا می باشد و می توان تمرینات ژیمناستیک از سنین 5 تا 7 سالگی آغاز شود.

هدف تحقیق حاضر، بررسی ساز و کارهای توجه و کنترل حرکت در اجرای تحت فشار یک تکلیف حسی ـ حرکتی (پرتاب دارت) در افراد مبتدی بود. تعداد 20 دانشجوی جوان (با میانگین سن 12/1±50/20 سال) داوطلب شرکت در این پژوهش شدند. این افراد پس از یک جلسه تمرین و آموزش پرتاب دارت (تعداد کوشش های تمرینی 40 پرتاب)، در سه وضعیت شامل: موقعیت پایه، شرایط ارائه تکلیف دوگانه ـ فشار پایین و شرایط ارائه تکلیف دوگانه ـ فشار بالا مورد ارزیابی قرار گرفتند. در طرح تکلیف دوگانه از شرکت کنندگان خواسته شد که هم زمان با اجرای تکلیف اصلی (پرتاب دارت)، به عنوان تکلیف ثانویه به یک محرک شنیداری که با دو فرکانس قابل تشخیص ارائه می شد نیز پاسخ دهند. بعد از انجام کوشش های پایه که به تنهایی اجرا می شد، به شرکت کنندگان گفته شد که کوشش های بعدی را باید همراه با محرک های شنیداری مورد نظر انجام دهند. در این کوشش ها برای ایجاد شرایط فشار بالا به شرکت کنندگان گفتیم که اگر بتوانند به امتیازی معادل 150 درصد امتیاز پایه خود برسند پاداش (100000 ریال) می گیرند، در حالی که در شرایط فشار پایین هیچ تاکیدی بر کسب امتیاز خاص نشد. ضربان قلب شرکت کنندگان نیز قبل، بعد و در حین اجرای کوشش های تکلیف دوگانه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که در کوشش های انجام شده تحت فشار بالا، تعداد ضربان قلب شرکت کنندگان به میزان معناداری افزایش یافته است. در پاسخ به تکلیف ثانویه نتایج نشان داد که در شرایط فشار بالا زمان واکنش به محرک شنیداری به میزان معناداری افزایش یافته است. علاوه بر این در شرایط فشار نرخ دقت پاسخ به تکلیف ثانویه نیز به میزان معناداری کاهش یافت. این یافته ها موید این است که فشار باعث تقلیل منابع توجه و ناکارآمدی پردازش اطلاعات می شود. با این وجود، مشاهده بهبود عملکرد کوشش های تحت فشار نسبت به کوشش های پایه، با توجه به اثرات منفی این شرایط بر فرایندهای پردازشی، غیر منتظره بود. همسو با تئوری های مراحل اکتساب مهارت، شرکت کنندگان مبتدی در کوشش های تحت فشار امتیازهای بهتری نسبت به کوشش های پایه کسب کردند. ظاهراً به این دلیل عملکرد فرد مبتدی در شرایط فشار ارتقاء یافته است که مجبور شده درگیر نظارت هوشیارانه به اجرای مهارت شود.

چکیده هدف اصلی از پژوهش حاضر تعیین تأثیر اسب درمانی بر نشانگان کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم می باشد. شرکت کنندگان شامل 25 نفر از کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم در رده سنی 5 – 16سال (میانگین سنی 16/3 ±6/8) بودند که پس از یکسان سازی با توجه به متغیرهای سن، جنسیت و میزان اختلال در نشانگان اتیسم در دو گروه تجربی (n= 11) و کنترل (n= 14) قرارگرفتند. هر شرکت کننده در گروه تجربی توسط یک مربی به طور انفرادی به مدت هشت هفته (چهار روز در هفته) تحت تمرین اسب درمانی قرار گرفت. تغییرات در شدت نشانگان اتیسم شامل رفتارهای قالبی، برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی از طریق مقیاس رتبه بندی اتیسم گیلیام- ویرایش دوم در پیش آزمون، دو روز پس از اتمام مرحله ی آموزشی در پس آزمون مورد اندازه گیری قرارگرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری تحلیل واریانس مختلط دو عاملی، t همبسته وt مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که مداخله اسب درمانی منجر به کاهش معنادار در شدت بروز رفتارهای قالبی، شدت اختلالات در برقراری ارتباط و همچنین شدت اختلالات در تعاملات اجتماعی در گروه تجربی شد. با این حال، افراد شرکت کننده در گروه کنترل تغییر معناداری در این سه نشانگان اتیسم در هر دو مرحله¬ی پیش آزمون و پس آزمون نشان ندادند. یافته ی پژوهش حاضر مشخص ساخت که مداخله اسب درمانی به کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم به بهبود در نشانگان آن ها منجر می شود. کلید واژه ها: اختلال طیف اتیسم، رفتارهای قالبی، ارتباط بیانی، تعاملات اجتماعی، اسب درمانی

سازه های روان شناختی درونی و بیرونی متعددی وجود دارند که بر اضطراب رقابتی داوران تأثیر می گذارند. این سازه ها در تصمیم گیری های داوران در جریان رقابت های ورزشی نقش بسزایی دارند. هدف از انجام این تحقیق، بررسی نقش سازه های درونی شامل سبک های مقابله، ابعاد خودآگاهی، و ویژگی های فردی (سن، سابقه داوری، سطح داوری) در پیش بینی اضطراب رقابتی داوران فوتبال است. در این تحقیق پیمایشی که به روش توصیفی، از نوع رگرسیونی، انجام شده است، 108 تن از داوران درجه یک و ملی فوتبال ایران به صورت داوطلبانه شرکت کردند. از این عده درخواست شد سه پرسشنامه اضطراب رقابتی ویژه داوران (scat-r)، سبک مقابله ویژه داوران (csi-r) و مقیاس خودآگاهی (scs) را تکمیل نمایند. داده های حاصل با استفاده از آزمون رگرسیون همزمان و گام به گام تحلیل شد. تحلیل رگرسیون همزمان نشان داد سبک های مقابله (رویکردی و اجتنابی)، خودآگاهی (خصوصی، عمومی و اضطراب اجتماعی)، و ویژگی های فردی (سن، سابقه و سطح داوری) با اضطراب رقابتی داوران همبستگی معنادار دارند و می توان آن ها را به عنوان پیش بینی کننده اضطراب رقابتی داوران فوتبال در نظر گرفت. تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد سبک مقابله اجتنابی، خودآگاهی عمومی و خودآگاهی اجتماعی بهترین پیش بینی کننده های اضطراب رقابتی داوران هستند. از بین ویژگی های فردی مورد مطالعه نیز متغیر سن بهترین پیش بینی کننده اضطراب رقابتی داوران بود. بر طبق نتایج، احتمالاً داوران فوتبال با تجربه (سن بالاتر)، با خودآگاهی عمومی و اجتماعی بالا، که در مقابله با شرایط فشار از سبک اجتنابی استفاده می کنند، پیش و/یا در زمان انجام مسابقه کمتر مضطرب می شوند. یافته ها در کل نشانگر این است که اضطراب رقابتی داوران، تحت تأثیر سبک مقابله اتخاذ شده توسط فرد در شرایط فشار و خودآگاهی است.