هدف از اجرای پروژه بهبود مقاومت منسوج بی بافت در مقابل اشیاء تیز با استفاده از مواد تکمیلی خاص می باشد. این مواد تکمیلی، به روش پوشش دهی و غوطه وری بر روی نمونه به کار رفتند. در روش پوشش دهی از بیندر، غلظت دهنده و ماده ساینده استفاده گردید. در روش غوطه وری که معمولاً از پلی اتیلن گلیکول در اتانول استفاده می شود، با استفاده از پیوند دهنده عرضی مناسب، الکل با آب جایگزین گردید. به منظور مقاوم سازی سطح در مقابل اشیاء تیز، از ماده ساینده استفاده شد. مقاومت نمونه خام در مقابل اشیاء تیز cn8/1 بود. با افزایش مقدار ماده ساینده، مقاومت نمونه افزایش یافته و هنگامی که نسبت ذرات ساینده به وزن کالا 4/15 شد، مقاومت نمونه به بیشینه مقدار خود، یعنی cn7/145 رسید. نتایج نشان دادند که جرم در واحد سطح لایه بی بافت یک عامل موثر بر مقاوم سازی سطح در مقابل اشیاء تیز است. هنگامی که نسبت ذرات ساینده به وزن کالا به بیش ترین مقدار خود یعنی 7/1 رسید، مقاومت نمونه با جرم در واحد سطح 110 گرم بر متر مربع cn7/145 و مقاومت نمونه با جرم در واحد سطح 220 گرم بر مترمربع cn 7/165 شد. این اعداد نشان دهنده افزایش مقاومت نمونه با افزایش جرم در واحد سطح است. نتایج به دست آمده نشان دادند که تراکم سوزن زنی یک عامل موثر بر مقاوم سازی نمونه در مقابل اشیاء تیز است. تراکم ضربه در نمونه اولیه 75/33 سوزن بر سانتیمتر مربع و در نمونه جدید 66 سوزن بر سانتیمتر مربع بود. با افزایش مقدار سوزن زنی، مقاومت نمونه از cn6/2 به cn1/3 برای نمونه خام و از cn7/165به cn1/235 برای7/1 نسبت ماده ساینده به وزن کالا رسید. در روش غوطه وری، تاکنون از stf : الکل استفاده می شده است. منظور از سیالات غلیظ شونده با برش، یک کلاس از سیال است که با افزایش نرخ برش ویسکوزیته سیال بیش تر می شود. در اینجا این سیالات از دیسپرسیون ماده ساینده در سیال تشکیل شده اند. در اکثر موارد، سیال فوق پلی اتیلن گلیکول بوده است. در این پروژه اتصال دهنده عرضی جایگزین الکل شد. این اتصال دهنده به دلیل ایجاد شبکه با peg، مقاومت را بیش تر از هنگامی که از الکل استفاده شده بود، افزایش داد. با تغییر ظرافت مقاومت نمونه در مقابل اشیاء تیز تغییر کرد اما این تغییر در مورد روش غوطه وری و پوشش دهی تیغه ای متفاوت بود. در روش پوشش دهی تیغه ای، نمونه ها شامل الیافی با ظرافت 15 دنیر دارای مقاومت بیش تری در مقابل سوزن نسبت به نمونه ها شامل الیافی به ظرافت 7 دنیر شدند در حالیکه در روش غوطه وری، نمونه ها شامل الیافی با ظرافت 7 دنیر مقاومت بیش تری نسبت به نمونه ها شامل الیافی با ظرافت 15 دنیر داشتند. نتایج به دست آمده نشان دادند که علاوه بر مقدار ماده ساینده، نوع آن نیز مهم است. در این روش ماده ساینده سیلیکون کاربید، کائولن و نانوسیلیکا به ترتیب مقاومت بیش تری را به نمونه می دهند. در روش غوطه وری، سیلیکون کاربید، نانوسیلیکا و کائولن به ترتیب بهتر عمل کرده اند. به منظور مقاوم سازی لایه بی بافت، تعداد لایه ها افزایش یافته و تا یک لایه ترکیبی ایجاد شود. با افزایش تعداد لایه ها الاستیسیته سطحی افزایش یافته و بنابراین سبب افزایش مقاومت سطح شد.