هایپرگلایسمی یک یافته ی شایع در icu می باشد.در مطالعات متعددی ارتباط خطی میان کنترل مناسب قند خون بیماران و نتایج درمانی آن ها ، حتی در بیماران غیردیابتی دیده شده است.در سال 2010 ada(american diabetes association)با در نظر گرفتن مزایا و معایب کنترل قند خون، سطح ( mg/dl180-140(را برای بیماران icu توصیه کرده است. القاء کننده های واکنش های استرس کسیداتیو و پیامد های آن برای بیماران با قند خون بالا (شاید به دلایلی مانند: دریافت دوز بالای کورتیکواستروئید ها، داروهای ایمونوساپرسیو ، تغذیه به شکل های tpn/en و مشکلاتی مثل سپسیس )همواره مورد توجه می باشد. روش مطالعه: دراین مطالعهparallel group prospective, randomized, open label, 2-arm parallel در نظر داریم تا دو روش iv infusion وissرا از نظر بیومارکر malon di-aldehyde(mda) به عنوان مارکراسترس اکسیداتیو در نمونه خونی بیماران غیر دیابتی با افزایش قند خون (bs>180 mg/dl) بررسی کنیم.جهت همسان سازی شدت بیماری دردو گروه apacheii score استفاده شد.شاخصهای وضعیت بالینی که می توانند با وضعیت کنترل قند خون ارتباط احتمالی داشته باشند،ازجمله(sofa score، روزهای نیاز به ونتیلاتورو بستری در icu و...) نیز بررسی شده اند. نتایج: 48بیمار وارد مطالعه شدندکه در دو گروه انسولینiv یاsc قرار گرفتند.نتایج 35بیمار قابل ارزیابی بودند apache scoreدرهر دو گروه تقریبا برابر می باشد( iv=22.6±8.6 و (sc= 23.7±10.4.سطح mda و sofa scoreدر گروه sc و iv تفاوت معنی داری نداشت.روز های نیاز به ونتیلاتور و میزان قند خون بیماران در هر دو گروه تقریبا یکسان بوده است. روزهای نیاز به بستری در icu در بیماران گروه iv تفاوت معناداری با گروه sc نداشت (p=0.369). میزان مرگ و میر بیماران در icu در دو گروه تفاوت معناداری نداشت. (p=0.985).میزان مصرف انسولین در بدو ورود به مطالعه به طور معنی داری در گروه iv infusion بالاتر از iss بوده (p=0.012). اما این تفاوت در بقیه روزها از نظر آماری معنی دار نبود.در طول مطالعه فقط در یکی از بیماران در گروه iv infusion هیپوگلیسمی دیده شد. هیچ یک از بیماران در گروه iss دچار افت قند خون نشدند.

بیماران غیردیابتی بستری در بخش مراقبت های ویژه((icu باشرایط بحرانی، مستعد مقاومت به انسولین و هایپرگلایسمی می باشند؛ که این وضعیت دیابت استرسی نامیده می شود.هایپرگلایسمی به عنوان ریسک فاکتور غیروابسته، پیامدهای نامطلوبی در بیماران با وضعیت حاد دارد. زیرا به طور غیرمستقیم یا مستقیم منجر به بروز مشکلاتی نظیر استرس اکسیداتیو، عفونت های حاد، پلی نفروپاتی، افزایش مدت زمان بستری در بیمارستان درگیری و ناتوانی چند ارگانی و مرگ خواهد شد. هایپرگلایسمی اثرات نامطلوبی بر تعادل مایعات بدن (گلیکوزاوری و دهیدراتاسیون) دارد و نیز با اختلال در عملکرد سیستم ایمنی و برهم زدن تعادل سایتوکاین هایی مانند tnf? وinterlukine 1 ؛سیگنالینگ پس سیناپسی انسولین را مهار کرده و بدین ترتیب منجر به پیدایش یکسری اختلالات شامل واکنش های اکسیداتیو استرس، التهاب و همچنین شکل گیری سیکل های نابجای هایپرگلایسمی خواهد شد. هدف مطالعه: بررسی دو روش کنترل قند خون( (iv infusion وiss(insulin sliding scale)) بر بیومارکر استرس اکسیداتیو carbonyl protein(pco) در بیماران غیردیابتی بستری در بخش icu medical / surgical بیمارستان امام حسین (ع) می باشد. روش مطالعه: دراین مطالعه parallel group prospective, randomized, open label, 2- در نظر داریم تا دو روش iv infusion و iss(insulin sliding scale)را از نظر تاثیر بر بیومارکرpco به عنوان مارکراسترس اکسیداتیو در نمونه خونی بیماران غیر دیابتی با قند خون (bs>180 mg/dl) بستری در بخش icu بررسی کنیم. شاخصهای وضعیت بالینی که با وضعیت کنترل قند خون ارتباط احتمالی داشته باشند، ازجمله(sofa score، apachii score، روزهای نیاز به ونتیلاتور، مدت زمان بستری درicu و...) نیز بررسی شده اند. نتایج: 40 بیمار غیر دیابتی با قند خون بالای 180mg/dl به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند که در دو گروهiv وsc قرار گرفتند. برای تمام بیماران در بدو ورود به مطالعه پارامترهای دموگرافیک شامل: apache score، قند خون (bs)، sofa score، میزان نیاز به انسولین، مدت زمان بستری در icu، روزهای نیاز به تهویه مکانیکی، مورتالیتی، سپسیس، تعداد روزهای نیاز به ترنسفیوژن خون، تعداد روزهایی که بیمار زخم بستر داشته است، سطح فاکتورهای التهابی مانند: esr, crp، نوع کشت ثبت شدند. نمونه های خونی بیماران در روزهای صفر و 3 و 7 جهت ارزیابی بیومارکر pco جمع آوری شدند. هایپرگلایسمی یکی از دلایل افزایش غلظت رادیکال های آزاد در بدن است. استرس اکسیداتیو پدیده ای است که طی آن تعادل بین (ros) که در اصطلاح عوامل اکسیدانتی خوانده می شوند و مکانیسم های حفاظتی بهم می خورد. همین عدم تعادل بین عوامل اکسیدانتی و آنتی اکسیدانتی منجر به ایجاد آسیب در بیومولکول های حیاتی می شود. از علائم استرس اکسیداتیو می توان به تغییر در فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانتی، آسیب dna، اکسیداسیون پروتیئن ها و پراکسیداسیون لیپیدها اشاره کرد که در نهایت منجر به آسیب بافتی و مرگ سلولی (آپپتوزیس) می شود. درحال حاضر شاخص های متعددی جهت ارزیابی این وضعیت وجود دارند. محتویات pco یکی از کاربردی ترین و شناخته شده ترین بیومارکرهای اکسیداتیو استرس در آسیب حاد اکسیداتیو پروتئن به شمار می آیند. تشکیل پروتئین کربونیل ها در جریان اکسیداتیو استرس یک فرضیه رایج است. در ادامه ی مطالب به روش تهیه و اندازه گیری این بیومارکر می پردازیم . دو گروه از نظر apache score در بدو ورود به مطالعه تفاوت معنی داری نداشتند(iv=23.1; p=0.54 و (sc=25.1.بین دو گروه از نظر sofa score درطی هفت روز، روز های نیاز به ونتیلاتور، روزهای نیاز به بستری(los)، میزان مرگ و میر، سپسیس، بیومارکر pco به عنوان بیومارکر استرس اکسیداتیو و متوسط قند خون در طی هفت روز تفاوت معنی داری دیده نشد. میزان مصرف انسولین در روز اول به طور معنی داری در گروه iv بیشتر از گروه sc بود (22.53 ± 15.01 vs 10.4 ± 8.91; p=0.012).