هدف این پژوهش بررسی مقایسه اثر بخشی گروه درمانی به شیوه تحلیل رفتار متقابل وگروه درمانی با رویکرد شناختی-رفتاری بر کاهش پرخاشگری نوجوانان ساکن شهر مشهد بود.طرح پ‍ژوهش از نوع آزمایشی به صورت پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری است. جامعه آماری دراین پزوهش شامل دانش آموزان نوجوان دختر دبیرستانی ناحیه یک شهر مشهد می باشد که در سال تحصیلی 89-88 مشغول به تحصیل بودند، بدین منظور 30 آزمودنی با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شدندوبه صورت تصادفی در سه گروه10 نفره(دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل)گمارش شدند. برای گروه های آزمایشی 8 جلسه 2 ساعته درمان به شیوه تحلیل رفتار متقابل و درمان شناختی-رفتاری انجام گرفت؛ گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکرد. قبل از شروع جلسات،پس از پایان جلسات و پس از گذشت 30 روز از آن پرسشنامه پرخاشگری اجرا گردید.با توجه به نتایج آزمون تحلیل واریانس با مقادیر مکرر اثر تعاملی گروه ها در زمان های مداخله (پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری) معنادار بود و آزمون تعقیبی شفه نشان داد که بین اثربخشی گروه درمانی با رویکرد تحلیل رفتار متقابل و شناختی-رفتاری تفاوت معناداری یافت نشد ولی بین میزان اثربخشی این دو گروه آزمایشی با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود داشت.