تضعیف فوتون های گامای گسیل شده از رادیودارو در بدن بیمار یکی از محدودیت ها در تصویربرداری تک گاما(spect) است. پدیده تضعیف ناشی از برهم کنش های پرتوی گاما با بافت های مختلف هنگام عبور از بدن است. در اثر این برهم کنش ها یا فوتون بطور کامل توسط بافت جذب می شود یا در اثر پراکندگی در مکانی نادرست آشکارسازی می شود. در صورت عدم تصحیح تضعیف، این پدیده می تواند باعث کاهش دقت اندازه گیری توزیع رادیواکتیویته و ایجاد آرتیفکت هایی در تصاویر بازسازی شده شود. تا کنون روش های تقریبی مختلفی به منظور تصحیح تضعیف ارائه شده است. در بیشتر روش های تصحیح تضعیف مانند روش اصلاحی چنگ و روش سورنسون در spect، توزیع ضرایب تضعیف یکنواخت فرض می شوند. در برخی نواحی، بعنوان مثال ناحیه قفسه سینه که شامل بافت هایی با ضرایب تضعیف متفاوت است، نشان داده شده که بکار بردن این روش ها نمی تواند تصحیح مناسب را ایجاد کند. بنابراین ضروری است که توابع تضعیف ویژه بیمار را به دست آورند. یک روش رایج برای اصلاح تضعیف در تصویربرداری تک گاما اندازه گیری و بازسازی توابع ضریب تضعیف با استفاده از یک اسکن انتقالی است که بطور جداگانه یا همزمان با اسکن گسیلی انجام می شود. هدف از این تحقیق بررسی نظری تصحیح تضعیف روی تصاویرایجاد شده از technetium-99m با استفاده از چشمه خارجی cesium-137 است.