با گذشت چند دهه از پایان جنگ جهانی دوم و عبور از مراحل نوسازی و وابستگی در جریان توسعه از مدتی قبل عصر مشارکت آغاز شده است. همگام با طی شدن این مسیر، ارتباطات نیز از حالت یکسویه و بالا به پایین، حالتی دوسویه و تعامل به خود گرفته است، به طوری که مدل کلاسیک دوران قبل که جمعی محدود برای جمعی وسیع تولید پیام می کردند، به سر آمده و زمان آن رسیده که جمعی وسیع برای جمعی وسیع پیام تولید کنند. این وضعیت که از آن به ارتباطات مشارکتی یاد می شود، مرهون فراگیر شدن تکنولوژی های نوین ارتباطی در سطح روستا است، علاوه بر آن رویکرد رسانه های دیگر نظیر رادیو، تلویزیون و نشریات نیز به سوی مخاطب محوری و مشارکت جویی است. پژوهشگر با ادارک سنجی از کنشگران ارتباطات مشارکتی روستایی شامل 412 نفر از مدیران و کارشناسان، 138 نفر از تسهیلگران ترویج کشاورزی و دفتر امور زنان (روستایی) سراسر کشور و نیز 104 نفر از بهره برداران فعال در طرح های مشارکتی استان خوزستان موضوع را مورد بررسی قرار داده و درصدد تبیین این موضوع است که رسانه های سنتی، نوین، وجود تسهیلگران، نقش آفرینی زنان روستایی، پیوند بین تحقیق و ترویج، دانش بومی و بازدیدهای علمی سهم قابل توجهی را در ایجاد ارتباطات مشارکتی روستایی (prca) به خود اختصاص می دهند. از این رو می توان با تغییر در سیاستگذاری های ارتباطی و تغییر در رویکردهای ترویجی که در برگیرنده حضور مخاطب و مشارکت فعال او باشد، حرکت به سوی توسعه پایدار کشاورزی را تسریع نمود و به ارتباطات توسعه جامه عمل پوشانید. در حقیقت ارتباطات توسعه از رهگذر ارتباطات مشارکتی در جامعه روستایی ایران تحقق می یابد.