بمنظور بررسی تاثیر اسیدهای آمینه تریپتوفان و لیزین بر غذاگیری، رشد، بقا و ترکیب لاشه فیل ماهیان جوان (huso huso) ، آزمایشی بمدت 6 هفته در مرکز تحقیقات آبزی پروری دانشکده شیلات دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان صورت گرفت. جهت انجام اینکار اسید آمینه تریپتوفان در سه سطح 01/0 ، 1/0 و 5/0 درصد جیره (معادل 21/0، 4/0 و 26/1 درصد پروتئین) و اسید آمینه لیزین در سه سطح 5/0 ، 1 و 5/1 درصد جیره (معادل 5/5، 6/6 و 6/7 درصد پروتئین) به جیره شاهد فیل ماهیان انگشت قد (تریپتوفان 09/0 درصد جیره و 19/0 پروتئین؛ لیزین 2/1 درصد جیره معادل 4/4 درصد پروتئین) اضافه گردید. آزمایش درون مخازن پلی اتیلن 500 لیتری که با حدود 350 لیتر آب پر شده بود، انجام گرفت. تعداد 20 قطعه فیل ماهی جوان ( متوسط وزن 68/2±71/17گرم) درون مخازن توزیع و روزانه یکبار تا حد سیری کامل تغذیه شدند. در هفته دوم آزمایش، بررسی سرعت مصرف غذا انجام شد. در پایان دوره آزمایش فاکتورهای رشد، بقا، ترکیب لاشه و غذا گیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد اگرچه افزودن لیزین و تریپتوفان در جیره غذایی بچه فیل ماهیان سبب کاهش جزئی مدت زمان مصرف غذا شد ولی نتایج معنی دار نبود. این دو اسید آمینه اثر معنی داری بر میزان مصرف غذا و بقاء نداشتند. مقایسه تیمارهای لیزین با تیمار شاهد نشان داد که وزن نهایی، درصد افزایش وزن، ضریب تبدیل غذا و نرخ رشد ویژه بطور معنی داری در تیمار 5/0 درصد لیزین بهتر از سایر تیمارهای لیزین و شاهد بود (05/0 ? p). افزودن تریپتوفان به جیره بچه فیل ماهیان جوان اثر معنی داری بر شاخصهای رشد نداشت. میزان پروتئین لاشه با افزودن لیزین و تریپتوفان بطور معنی داری افزایش و میزان چربی لاشه کاهش یافت (05/0 ? p). تفاوت معنی داری در میزان خاکستر و رطوبت لاشه بین تیمارها مشاهده نشد. در نهایت می توان نتیجه گرفت که افزودن اسیدهای آمینه تریپتوفان و لیزین به جیره آزمایش شده اثری بر غذاگیری بچه فیل ماهیان انگشت قد ندارند. رساندن لیزین جیره به 5/5 درصد پروتئین باعث بهبود رشد، نرخ رشد ویژه و ضریب تبدیل غذایی می گردد. احتمالا مدت زمان بیشتری نیاز است تا تریپتوفان اثر خود را بر رشد نشان دهد. لیزین و تریپتوفان باعث افزایش پروتئین و کاهش چربی لاشه می گردند ولی تغییری در میزان رطوبت و خاکستر لاشه ایجاد نمی کنند.

این آزمایش، جهت بررسی اثر میزان ویتامین c، مدت زمان تغذیه و وزن ماهی بر میزان بقاء بچه ماهیان کپور در شوری های مختلف، انجام گردید. برای اینکار، سه گروه وزنی: 1-5/0 ، 5/1-1 و 2-5/1 گرم از ماهیان کپور با سه جیره: غذای کارگاه (شاهد)، غذای کارگاه به همراه 45 و 1000 میلی گرم ویتامین c به ازای کیلوگرم غذا، به مدت 3، 7 و 14 روز تغذیه شدند و سپس بچه ماهیان به شوریهای صفر، 9، 13 و 15 گرم بر لیتر منتقل شدند و تلفات آنها پس از 72 ساعت ثبت گردید. این آزمایش در قالب طرح بلوک کامل تصادفی انجام گرفت که در آن وزن به عنوان بلوک و میزان ویتامین c جیره، مدت زمان تغذیه و شوری به عنوان متغیر در نظر گرفته شدند. نتایج حاکی از این بود که شوری و مدت زمان تغذیه اثر معنی داری بر میزان بقاء پس از مواجهه با تنش شوری دارند؛ ولی اثر وزن، غلظت ویتامین c و سایر برهمکنش ها معنی دار نبود. بیشترین بقاء در تیمار تغذیه شده به مدت 14 روز بدست آمد. نتایج حاکی از این است که کپور به تنش شوری حساس است و مدت زمان تغذیه با ویتامین c، بر میزان بقا آن در مواجهه با تنش شوری موثر است.