هدف از این پژوهش، تدوین و مقایسه‏ی آموزش حل مساله و ایفای نقش به افراد کم‏توان ذهنی خفیف بود. روش پژوهش از نوع طرح‏های نیمه‏آزمایشی با پیش‏آزمون-پس‏آزمون بود. تعداد 21 پسرکم‏توان ذهنی خفیف با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (جمعاً سه گروه هفت نفره) قرار گرفتند. برای سنجش مهارت های اجتماعی از پرسشنامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت استفاده شد. ابتدا نمرات مهارت های اجتماعی از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. پس از اجرای پیش آزمون گروه های آزمایش به مدت بیست جلسه به صورت انفرادی آموزش دیدند. یکی از گروه های آزمایش آموزش حل مساله و گروه دیگر آموزش ایفای نقش را دریافت نمودند. پس از اجرای جلسات آموزشی پس آزمونی به منظور بررسی مهارت های اجتماعی در گروه های آزمایش و کنترل اجرا شد. برای بررسی ماندگاری پرسشنامه مهارت های اجتماعی یک ماه پس از اتمام آموزش مجدداً تکمیل شد. تعمیم مهارت های آموزش داده شده به موقعیت‏های جدید نیز بررسی شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مهارت‏های اجتماعی باعث افزایش میانگین نمرات مهارت‏های اجتماعی در پس‏آزمون می‏شود اما این تفاوت از نظر آماری معنی‏دار نیست. بررسی میانگین‏ها و ارزیابی مستقیم نشان داد که روش ایفای نقش در اکتساب و ماندگاری مهارت‏های اجتماعی در افراد کم‏توان ذهنی از روش حل مساله موثرتر است اما در تعمیم مهارت‏های اجتماعی به موقعیت‏های نمادین روش حل مساله موفق‏تر عمل می‏کند. هر دو گروه در تعمیم مهارت‏های آموخته شده به موقعیت‏های واقعی شکست خوردند. با استناد به یافته‏های این پژوهش می توان گفت که در آموزش مهارت‏های اجتماعی می‏توان ترکیبی از دو روش را به کار برد.

چکیده ندارد.