ا مقدمه و هدف: یکی از رایج ترین آسیب ها بین ورزشکاران و عموم مردم پیچ خوردگی خارجی مچ پاست که به عنوان بخش عظیمی از ضایعات ارتوپدی در میان عموم مردم می باشد. اکثر پیچ خوردگی های مچ پا صدمات اینورژنی هستند که منجر به آسیب لیگامان خارجی مچ پا می شوند. تاثیرات صدمه مچ پا تنها محدود به ناحیه مچ نیست. تغییرات در نوسان پوسچرال و قدرت عضلات ابداکتورهیپ بعد از پیچ خوردگی اینورژنی مچ پا بیان می کند که عواقب صدمات مچ پا، ساختارهای پروگزیمال مچ پا را در بر می گیرد. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی الگوی فعالیت عضلات دیستال و پروگزیمال اندام تحتانی به دنبال اعمال یک اغتشاش بیرونی بین افراد سالم و افراد با بی ثباتی عملکردی مچ پا طراحی گردید. مواد و روش ها: در یک مطالعه موردی – شاهدی 16خانم با بی ثباتی عملکردی مچ پا و 18خانم با مچ پای سالم شرکت داشتند که از نظر سن، قد، وزن و پای غالب جور شدند. با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی میزان فعالیت و زمان شروع فعالیت عضلات گلوتئوس ماکسیموس، گلوتئوس مدیوس، تیبیالیس آنتریور و پرونئوس لانگوس حین اعمال اغتشاش از تنه در 4حالت اغتشاش از جلو با چشم باز، اغتشاش از جلو با چشم بسته، اغتشاش از عقب با چشم باز و اغتشاش از عقب با چشم بسته ثبت گردید و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بین عضلات از نظر زمان شروع فعالیتشان تفاوت وجود دارد. بین زمان شروع فعالیت عضلات با توجه به جهت اغتشاش در دو گروه (سالم و بی ثباتی عملکردی مچ پا) تفاوت وجود دارد. درگروه سالم بین میزان فعالیت عضلات پروگزیمال با میزان فعالیت عضلات دیستال طی اعمال اغتشاش از جلو با چشم باز و بسته تفاوت آماری معناداری وجود دارد. در گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا بین میزان فعالیت عضلات پروگزیمال با میزان فعالیت عضلات دیستال طی اعمال اغتشاش از جلو و عقب با چشم باز تفاوت آماری معناداری وجود دارد. در مجموع این که بین میزان و زمان شروع فعالیت عضلات دیستال با پروگزیمال اندام تحتانی طی اغتشاش درون هر گروه و بین زمان شروع فعالیت عضلات بین دو گروه تفاوت وجود دارد. نتیجه گیری: در حضور بی ثباتی عملکردی مچ پا، الگوی فعالیت عضلات پروگزیمال هم تغییر می کند. پس بر این اساس در طراحی برنامه های درمانی باید علاوه بر تقویت عضلات مچ پا و تعادل فرد، توجه به عضلات هیپ ضروری به نظر می رسد.