رشد نانو میله های اکسیدروی بر روی سطح پارچه پلی استر از طریق این تحقیق مورد ‏بررسی قرار گرفت. برای انجام این کار سه مرحله معرفی شدند: سنتز مرطوب نانو ذرات ‏اکسیدروی، استفاده از نانو ذرات اکسیدروی بر روی سطح پارچه و درنهایت رشد نانو ذرات بر ‏روی سطح پارچه در قالب نانو ساختار های میله ای شکل. در مرحله اول، سنتز نانو ذرات ‏اکسیدروی در دو روش مختلف انجام شد. خصوصیات شیمیایی دو نانو ذرات، اندازه بلور، خلوص ‏نانو اکسید و همچنین توزیع اندازه آن ها با استفاده از تکنیک های ‏ft-ir، ‏xrd،edax ‎‏ و ‏پراکنش پرتوی لیزری گزارش شده است. استفاده از این دو نانو اکسیدروی بر روی سطح پارچه ‏با استفاده از روش رمق کشی در دمای بالا موردمطالعه قرار گرفت. شرایط فرآیند شامل غلظت ‏نانو ژل نسبت به وزن پارچه، درجه حرارت، زمان و سرعت گرم کردن ثانویه محلول نانو ذرات ‏متغیر انتخاب شدند. با استفاده از روش ‏edax‏ توزیع و میزان جذب اکسیدروی بر روی هر ‏نمونه پارچه مورد مقایسه قرار گرفت. گام بعدی، رشد نانو ذرات به شکل نانو ساختار میله ای در محلول آبی بود ‏که از غلظت های مختلف نیترات روی و متن‎ ‎آمین استفاده گردید. زمان و درجه حرارت رشد دهی متفاوت اختیار ‏شد. نانو ذرات سنتزی با اندازه کوچک تر و خلوص بالاتر به عنوان ماده ی قابل اجرا جهت تکمیل ‏رمق کشی، انتخاب شد. سرعت گرم کردن 3 درجه در هر دقیقه، با غلظت نانو ژل 100% برحسب ‏وزن نمونه، در درجه حرارت 120 درجه سانتی گراد به عنوان شرایط بهینه برای جذب بیش از ‏‏8? نانو ذرات اکسیدروی بر روی پارچه پلی استر تأیید گردید. در حال حاضر از نانو میله های ‏اکسیدروی رشد یافته بر روی سطح پارچه پلی استر جهت افزایش خاصیت هدایت الکتریکی ‏استفاده می شود. در مرحله ی رشد مطالعات انجام شده با میکروسکوپ ‏sem‏ شکل گیری نانو ‏میله ها به طور یکنواخت بر روی سطح پارچه را نشان داده است. شرایط بهینه برای عملیات رشد، ‏غلظت مولار کمتر محلول، دمای بالا و زمان طولانی می باشد. در این بخش یکپارچگی و آرایش ‏یافتگی نانو میله های تشکیل شده در یک امتداد در تقویت خواص الکتریکی منسوج موثر هست.‏

با توجه به مشکلاتی که تاخیردهنده های اشتعال هالوژنی برای محیط زیست و سلامت انسان دارند، توجه محققین به سمت جایگزینی آن ها با ترکیبات غیر هالوژنی جلب شده است. در این پژوهش، اوره کندانس به عنوان تاخیردهنده اشتعال غیر هالوژنی به پلاستیک هایی هم-چون پلی استر، پلی پروپیلن، پلی وینیل الکل و پلی اکریلیک افزوده شد و در نهایت پلی وینیل الکل به عنوان مناسب ترین پلاستیک برای واکنش با اوره کندانس انتخاب شد و تحقیقات بیشتری روی آن صورت گرفت. برای این منظور سه نوع اوره کندانس با استفاده از ترکیب درصدهای مختلف اوره، فسفروس اسید و سولفامیک اسید سنتز شد. اوره کندانس محلول در آب با ترکیب درصدهای 3، 5 و 7 درصد وزنی نسبت به حلال به محلول 10% پلی وینیل الکل افزوده شد. پس از تهیه فیلم های پلیمری مورد نظر، با انجام آزمون های مرتبط و مقایسه خواص مختلف، نوع و درصد بهینه تاخیردهنده اشتعال تعیین گردید. در این پژوهش، از آزمون های شاخص حدی اکسیژن (loi)، گرماوزن سنجی (tga)، گرماسنجی روبشی تفاضلی (dsc)، کشش مکانیکی (tensile) و طیف سنجی مادون قرمز (ftir) استفاده شده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که کامپوزیت پلی وینیل الکل/ اوره کندانس نسبت به پلی وینیل الکل خالص از خواص حرارتی و ضدآتش بالاتری برخوردار می باشد. در ضمن با مقایسه اوره کندانس ها مشخص شد با افزایش نسبت مولی فسفروس اسید (از 1 تا 3 مول) خواص تاخیر در اشتعال بهبود یافت، ضمن اینکه به سبب اثر هم افزایی گروه های فسفر، نیتروژن و گوگرد، اوره کندانس های متشکل ازترکیبات فسفروس اسید و سولفامیک اسید (s/p/u) نسبت به اوره کندانس حاوی فسفروس-اسید تنها (p/u)، خواص حرارتی بهتری دارد. به طور کلی، اوره کندانس با تشکیل لایه زغال بر روی سطح پلیمر در حین سوختن، به عنوان مانعی در برابر انتقال جرم و حرارت پلیمر عمل کرده و موجب بهبود پایداری حرارتی پلیمر می شود.

چکیده ندارد.