پژوهش حاضر به بررسی نگرش و راهبرد دولتهای نوساز در ایران معاصر طی یک دوره زمانی 80 ساله از انقلاب مشروطه تاکنون می پردازد.در این بررسی تلاشهای نوسازانه دولتهای قبل از انقلاب اسلامی(دولتهای رضا شاه پهلوی، محمدرضا شاه پهلوی) و دوره پس از انقلاب اسلامی (دهه اول انقلاب، دولت هاشمی رفسنجانی، دولت خاتمی) نشان داده می شوند. وجه مشترک تلاشهای نوسازانه دولتهای قبل از انقلاب اسلامی ، توجه به نوسازی اقتصادی ، صنعتی، اجتماعی، بوروکراتیک و نظامی است. در دوره بعد از انقلاب اسلامی، در دهه اول انقلاب به دلیل شرایط غیر عادی پس از انقلاب، بروز جنگ تحمیلی و عدم اعتقاد جدی به لزوم برنامه ریزی برای نوسازی و توسعه ، اقدامی برای تداوم روند نوسازی قبل از انقلاب صورت نگرفت و اقتصاد دولت سالار حاکمیت یافت. در دهه دوم انقلاب با توجه به ضرورتهای داخلی و بین المللی ، دو برنامه نوسازی اقتصادی-اجتماعی با گرایش به آزادسازی اقتصادی و خصوصی سازی تهیه و تدوین شد. در سرآغاز دهه سوم انقلاب برنامه سوم نوسازی اقتصادی -اجتماعی با چاشنی توسعه سیاسی و تنش زدایی و تعامل با نظام بین الملل ادامه یافت و برای اولین بار در تاریخ نوسازی ایران، توجه به توسعه جامع و متوازن در دستور کار دولت نوساز قرار گرفت از اینرو افق های جدیدی فراروی روند نوسازی و توسعه ملی گشوده شد.