الف) چکیده ازلحاظ زمانی دوره آل بویه ازسالهای 320ه ق تا447ه ق مصادف با 932م تا1055م راشامل می شود،که بنام دیلمیان نیزمشهوربودند.آل بویه ازدودمانهای دیلمی وشیعه ایرانی پس ازاسلام است،که دربخش مرکزی وغربی وجنوبی ایران وعراق فرمانروایی می کردند. بوئیان دارای تباری دیلمی بودند،ومدت 127 سال فرمانروائی کردند.موسس این سلسله ،علی بن بویه ملقب به عمادالدوله دیلمی می باشد،که درفارس وکرمان،حکومت می کرده است.اوج عظمت دولت آل بویه درزمان عضدالدوله دیلمی ملقب به فناخسرو می باشد،که قلمروحکومت وی،فارس،عراق وخوزستان می باشد. پژوهش حاضربه بررسی وضعیت اقلیتهای دینی (مسیحیان،یهودیان،زردتشتیان،صابئیان) دردوره آل بویه می پردازد. دوره آل بویه یکی ازباشکوه ترین دوره های تاریخی درایران بعدازاسلام است ،که درسایه تساهل وتسامح مذهبی امرای آل بویه، اقلیتهای مذهبی درکنارمسلمانان که قشرحاکم درجامعه آل بویه بودند توانستند،دربیشترزمینه ها تاثیرگذار باشند،ودرشکوفائی آن سهیم باشند.ودرنتیجه تبادل افکار،رنسانس علمی واسلامی رادردوره آل بویه بوجودبیاورند.