یکی از مهم ترین مباحث فقهی مربوط به بیماری منتهی به موت و تصرفاتی است که در دوران بیماری انجام می دهد.این در حالی است که قانون گذار کشورمان موارد حجر بیمار را احصاء نموده و حرفی از مرض موت به میان نیاورده است در حالی که این مسئله در فقه امامیه و همچنین اهل سنت از جمله مباحثی است که مورد اختلاف فقها قرار گرفته است.بدین صورت که فقهای متقدم معتقدند تصرفات تبرعی را که فرد دوران بیماری انجام می دهد مانند وقف،هبه،نذر و ...از اصل اموال وی محاسبه می شود و از سوی دیگر فقهای متاخر و اهل سنت معتقدند که اینگونه تصرفات بیمار از ثلث اموالش محاسبه شده و مازاد بر آن منوط به تنفیذ ورثه می باشد. ما در این پایان نامه با بررسی و تتبع در اقوال و نظرات فقها و ذکردلایلی همچون آیات، روایات ،اصل عملیه(استصحاب) و موارد دیگر به این نتیجه رسیدیم که تصرفات بیمار همچون تصرفات افراد سالم از اصل اموال وی محاسبه می شود .