عطار نیشابوری یکی از چهره های شاخص در ادبیات عرفانی است که از روایت برای طرح آموزه های عرفانی بهره برده است و منظومه های عرفانی او و سبک حکایت پردازی اش در شاعران بعد از او تأثیر گذار بوده است. در این رساله حکایت های مصیبت نامه ی عطار از منظر کنش ها و نشانه ها بررسی ساختاری شده است. روش بررسی حکایت ها به شیوه ی تحلیلی توصیفی است. سه فصل نخست به کلیات، پیشینه ی پژوهش و روش تحقیق اختصاص دارد و در فصل چهارم مبانی نظری پژوهش توضیح داده شده است. در فصل پنجم ساختمان 200 حکایت از دیدگاه نحوه ی قرارگرفتن محورهای اصلی روایت، الگوهای تکرار شونده، نحوه ی ترکیب الگوها و شخصیت های نقش آفرین بررسی شده اند و در فصل ششم متن 100 حکایت از جهت نحوه ی کاربرد عناصر غیرروایی و کارکرد آن ها در اطلاع رسانی و عاطفی کردن متن تحلیل شده است. حاصل این بررسی ها دست یافتن به سه طرح بنیادین و سه نوع شخصیت بوده است که می توان آن ها را به عنوان الگوهایی در معرفی متن حکایت های منظوم عرفانی به کار گرفت.هم چنین دستوری از انواع نشانه ها و کارکرد آن ها ارائه شده است که معرف سبک ویژه ی عطار در نشانه پردازی است. در فصل هفتم نتیجه گیری پژوهش آمده است. حاصل آن که حکایت های مصیبت نامه ساختار تعلیمی مناسبی دارند و نوع نشانه های متن کارکرد این ساختار را افزایش داده است.