مقدمه بسیاری از زمین خوردن ها در سالمندان در طی راه رفتن حادث می شود و بسیاری از مطالعات نشان داده اند که سالمندی باعث تغییرات معنی دار در پارامترهای راه رفتن می شود. تقریبا نیمی از زمین خوردن ها به دلیل سکندری خوردن و لغزیدن است. بسیاری از سکندری خوردن ها در حین راه رفتن بر زمین ناهموار و یا گذار بین دو سطح مختلف حادث می شود. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر تغییر ناهمواری سطح گذار بر ثبات پویای تنه فوقانی بدن در طی راه رفتن در زنان جوان و سالمند با و بدون سابقه زمین خوردن بود. روش مطالعه در تهران در سال 1392، 60 نفر زن جوان و سالمند طبق معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شدند. از 20 فرد سالمند بدون سابقه زمین خوردنو 20 فرد سالمند با سابقه زمین خوردن در سال گذشته و 20 زن جوان خواسته شد که بر یک مسیر 14 متری در دو سطح هموار- ناهموار راه بروند و بین این دوسطح گذر کنند. پارامترهای راه رفتن، شتاب سر و تنه و نسبت هارمونیک در سه صفحه با استفاده از سنسورهای اینرسایل(شرکت x sense) اندازه گیری شد. تأثیر سطح، گذار و گروه بر پارامترهای راه رفتن و شتاب از طریق آزمون آماری اندازه گیری های مکرر anova و آزمون تعقیبی مورد بررسی قرار داده شد. ارتباط همبستگی بین آزمون tug و fes-i با یافته های کمی بیومکانیکیِ راه رفتن نیز مطالعه شد. نتایج زنان سالمند کاهش در پارامترهای زمانی راه رفتن و افزایش در تنوع پذیری زمان راه رفتن را نشان دادند. نسبت هارمونیک در الگوی شتاب در سر و پلویس کاهش یافته است. این تفاوت ها در گروه سالمندان با سابقه زمین خوردن در حین راه رفتن بر زمین ناهموار و در لحظه گذار بسیار برجسته تر است. همبستگی کمی بین پرارمترهای بیومکانیکی و آزمون tug و fes-i در گروه سالمندان بدون سابقه زمین خوردن وجود داشت ولی ارتباط همبستگی بیشتری در گروه سالمندان با سابقه زمین خوردن به خصوص در سطح ناهموار مشاهده شد. نتیجه گیری سالمندان با خطر زمین خوردن یک الگوی راه رفتن محتاطانه تری را به کار گرفتند، اما باعث آن نشد که حرکت سر و تنه با ثبات شود. کاهش یکنواختی سر و لگن در گروه سالمندان با سابقه زمین خوردن بیانگر آن است که سالمندان با سابقه زمین خوردن مشکل بیشتری در کنترل حرکت تنه و حفظ میدان بینایی با ثبات در حین را رفتن، به خصوص در زمین ناهموار و در لحظه گذار دارند.