هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی مقایسه ویژگی های شخصیتی ( مدل پنج عاملی neo) ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده بود. به همین منظور جهت انجام این پژوهش که از نوع علی مقایسه ای پس از وقوع می باشد، به صورت نمونه گیری در دسترس190 نفر از فوتبالست های لیگ برتری به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت نمودند و پرسشنامه های پژوهش را که شامل پرسشنامه پنج عاملی شخصیت(neo)، و پرسشنامه بررسی آسیبهای عضلانی، اسکلتی و مفصلی بود. تکمیل کردند. تحلیل داده ها بوسیله آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. در آمار توصیفی از شاخص هایی نظیر میانگین، درصد و جدول توزیع فراوانی و در آمار استنباطی از آزمون لوین و آزمون مقایسه میانگین ها و به طور اخص از آزمون تی با دو گروه مستقل به بررسی ویژگی های شخصیتی نمونه آماری پرداخته شد. نتایج نشان داد که بین ویژگی شخصیتی روان رنجور خویی ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود ندارند (879/0=p). بین ویژگی شخصیتی برون گرایی ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود ندارد (370/0=p). بین ویژگی شخصیتی انعطاف پذیری ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود دارد (001/0=p). بین ویژگی شخصیتی سازگاری ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود دارد (001/0=p). بین ویژگی شخصیتی وظیفه شناسی ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود دارد (003/0=p). در یک نگاه کلی به تحقیق حاضر می توان این گونه نتیجه گیری نمود که ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده شاید از لحاظ ویژگی های روان رنجور خویی و برون گرایی با هم تفاوتی نکنند اما از دیگر جنبه های شخصیتی تفاوت معناداری بین دو گروه بود و به واسطه این تفاوت، می طلبد که تحقیقات گسترده ای در این رابطه و از دیگر جنبه های روانشناختی بر روی ورزشکاران آسیب دیده انجام شود. همچنین کلیه مربیان تیم های لیگ برتری و همینطور بازیکنان باید با مسائل روانشناختی آشنا و از آن در جهت هر چه بهتر شدن عملکرد خود استفاده نمایند.

هدف از انجام مطالعه حاضر، مقایسه سبک های مقابله با استرس و عزّت نفس زنان و مردان ورزشکار گروهی بود. به همین منظور، 260 نفر از ورزشکاران گروهی شهر سمنان (130 نفر مرد و 130 نفر زن)، که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، پرسشنامه تحقیق را که شامل پرسشنامه کوپر اسمیت برای سنجش عزّت نفس، پرسشنامه اندلر و پارکر برای سنجش سبک های مقابله با استرس بود را تکمیل نمودند. تحلیل داده ها بر اساس تحلیل کوواریانس، تحلیل چند متغیره و ضرایب همبستگی دو متغیره و جزئی پیرسون انجام گردید، که با استفاده از نرم افزارspss19 بدست آمده اند. نتایج نشان داد که بین سبک مقابله مسأله مدار زنان و مردان ورزشکار گروهی تفاوت معناداری وجود ندارد. با توجه به نوع ورزش و همچنین ورزش و جنسیت، بین سبک مقابله مسأله مدار زنان و مردان ورزشکار گروهی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بررسی ها نشان داد که سن می تواند عامل مخدوش گری در نتایج باشد که پس از کنترل سن نتایج نشان داد که میانگین سبک های مقابله ای (مسئله مدار، هیجان مدار، اجتنابی) و عزّت نفس زنان و مردان ورزشکار با هم اختلاف دارند (0.0001p=). همچنین با کنترل کردن متغیرهای دو به دو همبسته، همبستگی بین متغیرهای عزّت نفس- هیجان مدار و همچنین عزّت نفس– اجتنابی وجود ندارد و تنها بین متغیرهای مسئله مدار و عزّت نفس همبستگی آماری وجود دارد. در نتیجه با توجه به اهمیت عزّت نفس و استرس، تاًثیر عزّت نفس بر سبک های مقابله و تفاوت این فاکتورها در بین زنان و مردان ورزشکار گروهی، مربیان و روانشناسان ورزشی باید به این موضوع جهت بهبود عملکرد ورزشکاران، توجّه ویژه داشته باشند.

هدف: اضطراب یکی از شایع ترین مشکلات عاطفی و روانی انسان امروز است؛ به طوری که به عنوان یکی از شایع ترین تظاهرات اختلال های روانی و یا استرس های روزانه، باعث افت قابل توجه عملکرد افراد می شود. یکی از نگرانی ها و دغدغه-های نظام آموزشی، مسأله اضطراب دانشجویان است و تحمل آن برای بسیاری از دانشجویان دشوار می باشد. امروزه شیوه-های غیر دارویی برای کنترل اضطراب مورد توجه و در اولویت قرار گرفته است. لذا این پژوهش با هدف تعیین تأثیر ماساژ ورزشی بر سطح اضطراب دانشجویان انجام گرفته است. روش: طرح این پژوهش نیمه تجربی بوده و شرکت کنندگان، 30 دانشجوی دختر دانشگاه آزاد اسلامی گناباد بودند که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش در 10 جلسه به مدت یک ماه ماساژ ورزشی با مدت زمان 25-30 دقیقه دریافت کرد. پرسشنامه اضطراب اسپیلبرگر قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه توسط آزمودنی-ها تکمیل گردید. داده ها با کمک آزمون تحلیل کوواریانس (ancova) بررسی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که ماساژ ورزشی می تواند میزان اضطراب حالت را در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش دهد. اندازه اثر ماساژ ورزشی 57/. مشاهده شد. نتیجه گیری: بنابراین انجام ماساژ ورزشی می تواند باعث کاهش سطح اضطراب حالت شود، لذا توصیه می شود ماساژ ورزشی به عنوان روش غیر دارویی برای کاهش اضطراب در دانشجویان و ورزشکاران قبل از شروع رویداد ورزشی مورد توجه قرار گیرد.

افتادن یا زمین خوردن حادثه¬ای چند عاملی است. همراه با افزایش سن، علاوه بر عوامل حرکتی مانند کاهش تعادل و قدرت عضلانی، عوامل شناختی مانند افزایش زمان واکنش و ترس از افتادن در بروز آن نقش دارد. ظهور این تغییرات رفتاری در دوران سالمندی می¬تواند عملکرد و قابلیت¬های حرکتی سالمندان را مختل کند. بهترین راهکار برای پیشگیری از این اتفاق، داشتن فعالیت¬بدنی است. در همین راستا هدف این پژوهش، بررسی و مقایسه تأثیر دو نوع برنامه تمرین تعادلی و مقاومتی بر تعادل، زمان واکنش و ترس از افتادن زنان سالمند 75-60 سال بود. برای این منظور از بین 80 سالمند شرکت¬کننده در آزمون غربالگری، 42 نفر انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه تمرین تعادلی (14نفر)، تمرین مقاومتی (14 نفر) و کنترل (14نفر) قرار گرفتند. آزمودنی¬های دو گروه تمرینی به مدت هشت هفته و هفته¬ای سه جلسه در تمرین شرکت کردند و همزمان گروه کنترل، فقط به فعالیت¬های روزمره خود پرداختند. برای جمع آوری داده¬ها از آزمون¬های تعادل ایستادن روی یک پا با چشمان باز و بسته، تعادل پویا برخاستن و رفتن، زمان واکنش ساده rt-92و مقیاس کارآمدی افتادن بین¬المللی استفاده شد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار برای نمایش مشخصات نمونه، تحلیل واریانس با اندازه¬گیری های مکرر (تفاوت درون گروهی)، تحلیل واریانس یک راهه و چند متغیره (تفاوت بین گروهی) استفاده شد. نتایج نشان داد در حالی که هشت هفته تمرین مقاومتی بر زمان واکنش، تعادل ایستا چشم باز و چشم بسته و پویا تاثیر معنادار دارد، تمرین تعادلی تنها بر زمان واکنش و تعادل ایستا چشم باز تاثیر معناداری دارد. همچنین در هیچ یک از گروه های تمرینی تغییر معناداری در متغیر ترس از افتادن مشاهده نگردید.

مقدمه و اهداف: تغییر در سیستم های بدنی که در تعادل و جابه جایی دخیل می باشد، از تبعات گریزناپذیر افزایش سن می باشند. کاهش تعادل و کنترل وضعیت بدن از جمله عوامل خطر زای افتادن، آسیب دیدگی و حتی مرگ به شمار می رود. هدف از انجام این پژوهش تعیین تأثیر تمرینات ذهنی و تمرینات ویبریشن کل بدن بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند بود. مواد و روش ها: پژوهش از نوع کاربردی و نیمه تجربی است. سالمندان تحت بررسی شامل 42 مرد سالمند 80-60 ساله بودند و بر اساس معیارهای ورود (سن 78/5±68, وزن 2/9±3/76، قد 85/5±3/168، شاخص توده بدن 95/2±94/26) به این مطالعه وارد گردیدند. پس از ارزیابی اولیه کلیه سالمندان به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین ویبریشن(wbv)12 نفر، ذهنی (ment)10 نفر، ترکیبی (mix)10 نفر و کنترل (c)10 نفر تقسیم شدند. گروه ویبریشن، ذهنی و ترکیبی به مدت 8 هفته و در هر هفته به مدت 3 جلسه تمرینات مربوط به گروه خود را انجام دادند و طی این دوره سالمندان گروه کنترل هیچ گونه تمرینی انجام ندادند. تعادل ایستا و پویا به ترتیب با آزمون های ثبات وضعیتی دستگاه بایودکس و زمان برخاستن و رفتن ارزیابی شدند. نتایج: نتایج تحلیل درون گروهی در هر 3 گروه اختلاف معنی دار بین پیش آزمون و پس آزمون تعادل ایستا و پویا نشان داد. (05/0>p) نتایج آنالیز بین گروهی نیز نشان داد هر 3 گروه عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل در تعادل ایستا و پویا داشتند(05/0>p) علاوه بر این، اختلاف معنی داری بین سه گروه تمرین در تعادل ایستا و پویا وجود نداشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد یک دوره هشت هفته¬ای تمرین ویبریشن، ذهنی و ترکیبی می تواند سبب بهبود تعادل ایستا و پویا در مردان سالمند شود.

اختلال اوتیسم یک اختلال نافذ رشد است که ناتوانی در زمینه¬های مختلف، از قبیل مهارت¬های ارتباط اجتماعی، مهارت¬های حرکتی درشت و ظریف و حتی گاهی مهارت¬های ذهنی را ایجاد می¬کند. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر برنامه حرکتی پیشرونده بر بهبود مهارت¬های حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم می¬باشد. این مطالعه یک کارآزمایی بالینی نیمه تجربی است و از نوع پیش آزمون، آزمون میانی، پس¬آزمون و آزمون یادداری می¬باشد، که از بین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در شهرهای سمنان و یزد، 16 نفر به صورت نمونه¬های در دسترس انتخاب شدند و بر اساس سن (1/3 ± 26/8 سال) ، جنس، شدت و درجه اوتیسم و نیز پایه تحصیلی به طور نسبی همتاسازی شده و در گروه تجربی (8) و کنترل (8) قرار گرفتند. ابتدا پیش آزمون با استفاده از آزمون رشد مهارت حرکتی درشت، اولریخ2000 (بهره حرکتی درشت یا مهارت¬های حرکتی بنیادی، مهارت¬های جابجایی و دستکاری یا کنترل شیء( از آزمودنی¬ها به عمل آمد. برنامه حرکتی پیشرونده به مدت 30 جلسه اجرا شد. پس از 15 جلسه آزمون میانی و 30 جلسه آزمون پایانی از کودکان به عمل آمد و نیز پس از 30 روز از پایان پژوهش آزمون یادداری انجام شد. از آزمون ks جهت تعیین نرمال بودن داده¬ها و آزمون تحلیل واریانس عاملی با طرح تکرار اندازه¬گیری و نیز آزمون تعقیبیlsd جهت تعیین کمترین تفاوت معناداری استفاده شد. یافته¬های پژوهش نشان داد که برنامه حرکتی پیشرونده نسبت به گروه کنترل در سطح معنی داری p<0/05 تاثیر بیشتری بر رشد مهارت¬های دستکاری، جابجایی و مهارت درشت داشته است و در نتیجه برنامه حرکتی پیشرونده موجب بهبود و رشد مهارت¬های حرکتی کودکان اوتیسم شده است.

هدف از پژوهش حاضر، تأثیر یک دوره برنامه آرام سازی (جسم به ذهن و ذهن به جسم) بر اضطراب حالتی-رقابتی و عملکرد بازیکنان نیمه ماهر فوتبال بود. بدین منظور 39 نفر آزمودنی انتخاب شدند که به صورت تصادفی به سه گروه پیشرونده ی عضلانی، تجسم خلاق و کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی ها قبل از مداخلات به وسیله ی پرسشنامه (اضطراب حالتی-رقابتی-2) کاکس و همکاران (2003) و روش مشاهده ای (عملکرد)، پیش آزمون گرفته شد. تکلیف مورد استفاده این پژوهش، قرار گرفتن آزمودنی ها به غیر از گروه کنترل تحت دو نوع متفاوت آرام سازی پس از تمرینات فیزیکی فوتبال به مدت 8 هفته (2 ماه) و هفته ای 3 جلسه ی 30 دقیقه ای بود. به منظور بررسی و تجزیه تحلیل داده‏ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه¬گیری تکراری استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که اثر اجرای آرام سازی پیشرونده عضلانی بر مولفه های اعتماد به نفس، اضطراب شناختی، اضطراب جسمانی، حفظ و کنترل توپ، پاس صحیح و گرفتن صحیح توپ از حریف و در کل عملکرد بازیکنان معنی دار بود. همچنین اثر اجرای آرام سازی تجسم خلاق بر مهارت های حفظ و کنترل توپ، پاس صحیح و گرفتن صحیح توپ و در کل عملکرد بازیکنان معنی داری بوده است، اما در مولفه های اعتماد به نفس، اضطراب شناختی و اضطراب جسمانی معنی دار نبود. در نهایت می‎توان چنین اظهار داشت، کسانی که از شیوه آرام سازی تجسم خلاق استفاده کردند در مقایسه با کسانی که از شیوه آرام سازی پیشرونده عضلانی استفاده کردند اضطراب رقابتی آنان کاهش یافت، همچنین، ورزشکارانی که از شیوه آرام سازی عضلانی پیشرونده استفاده کردند در مقایسه با کسانی که از شیوه آرام سازی تجسم خلاق استفاده کردند عملکرد بهتری داشتند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر بازی های رایانه ای بر زمان واکنش و دقت پیش بینی انطباقی دانش آموزان دختر نوجوان است. روش پژوهش، علی- مقایسه ای و جامعه آماری آن را دانش آموزان دختر مدارس شهرستان گرمسار با دامنه سنی 17-14تشکیل دادند که از این بین 97 نفر به صورت نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به دوگروه تجربی (52نفر) و کنترل (45 نفر)تقسیم شدند. ملاک انتخاب گروه تجربی، هفته ای سه بار و هر بار حداقل یک ساعت انجام بازی رایانه ای طی شش ماه از انجام تحقیق بود، درحالی که گروه کنترل طی مدت زمان مشابه هیچ تجربه ای در این زمینه نداشتند یا تجربه آن ها اندک بود. پس ازانتخاب نمونه، زمان های واکنش و دقت پیش بینی انطباقی دانش آموزان با استفاده از نرم افزار زمان واکنش و زمانبندی پیش بین انطباقی ثبت گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss16 و برای ترسیم نمودارها و جداول به ترتیب از نرم افزار excel و word استفاده گردید. سطح معناداری برای تمام آزمون ها (05/0>p) در نظر گرفته شده است. تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که بین زمان واکنش ساده دانش آموزانی که تجربه اندکی در انجام بازی های رایانه ای دارند و دانش آموزانی که تجربه بیشتری در انجام این بازی ها دارند، تفاوت معنی داری وجود نداشت. اما، بین زمان واکنش انتخابی، زمان واکنش تشخیصی و زمانبندی پیش بین انطباقی این دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت. بر اساس نتایج این پژوهش می توان گفت بازی های رایانه ای بر زمان واکنش ساده تاثیر زیادی نداشت، این در حالی است که این بازی ها زمان واکنش انتخابی ناسازگار، زمان واکنش تشخیصی و زمانبندی پیش بین انطباقی را در نوجوانان کاهش داد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر تمرین مهارتهای روانشناختی بر مهارتهای ذهنی و عملکرد ورزشی مختص مهاجمان فوتبال ساحلی بود. در این پژوهش از طرح تک آزمودنی با خط پایه چندگانه جهت بررسی عملکرد ضربه سر دقیق، شوت صحیح و پاس دقیق استفاده شد. با شروع لیگ سال 93 فوتبال ساحلی ایران، 3 نفر از بازیکنان حاضر در لیگ که به عنوان مهاجم در تیم فوتبال ساحلی شهر سمنان عضویت داشتند، در این پژوهش شرکت کردند. با مشخص شدن نقاط ضعف آزمودنی ها در مهارت های ذهنی، که از طریق پرسشنامه omsat-3 مورد ارزیابی قرار گرفته بود، بسته تمرینی آرامسازی، تصویرسازی و خودگفتاری درنظر گرفته شد که آزمودنی اول پس از بازی چهارم، آزمودنی دوم پس از بازی ششم و درنهایت آزمودنی سوم پس از بازی هشتم وارد مرحله مداخله شدند و تا بازی یازدهم با بسته تمرینی روان شناختی آشنا شدند. داده های مربوط به مهارت های ذهنی ورزشکاران با پر شدن پرسش¬نامه omsat-3 توسط آزمودنی¬ها در قبل و بعد از مداخله، و نیز داده های مربوط به عملکرد آنها با محاسبه درصد ضربه سر دقیق، درصد شوت صحیح و درصد پاس دقیق از طریق بازبینی فیلم هر بازی جمع آوری شد. درنتیجه، در این پژوهش شواهدی در مورد اثربخشی تمرین مهارت های روان شناختی بر مهارت های ذهنی و عملکرد ورزشی فوتبالیست های مهاجم رشته فوتبال ساحلی مشاهده شد. همچنین مشخص شد که مهارت هایی مانند ضربه سر دقیق نیز تحت تأثیر ویژگی های آنتروپومتریک فرد (مثل قد) قرار می گیرد.

هدف تحقیق "بررسی ارتباط منبع کنترل (درونی-بیرونی) و اضطراب صفتی-حالتی دانش آموزان پسر ورزشکار و غیرورزشکار دبیرستانی شهر نیشابور" می باشد. جامع? آماری را کلی? دانش آموزان پسر ورزشکار و غیرورزشکار دبیرستانی شهر نیشابور تشکیل می دهند که از بین آنها 331 نفر از دانش آموزان ( شامل 166 ورزشکار و 165 غیرورزشکار) به روش نمونه گیری تصادفی منظم به عنوان نمون? آماری انتخاب شدند. میزان اضطراب و منبع کنترل به ترتیب به وسیله پرسش نامه اضطراب صفتی-حالتی اسپیل برگر و پرسش نامه منبع کنترل راتر اندازه گیری شد.نتایج این پژوهش حاکی از این است: الف) بین اضطراب حالتی و منبع کنترل درونی درهر دو گروه رابطه معنا داری مشاهده نشد. ب) بین اضطراب حالتی و منبع کنترل بیرونی در هر دو گروه رابطه معنا داری مشاهده شد. ج) بین اضطراب صفتی و منبع کنترل درونی و بیرونی در هر دو گروه رابطه معنا داری مشاهده شد. د) بین اضطراب صفتی و منبع کنترل بیرونی در دانش آموزان ورزشکار رابطه معنا داری مشاهده نشد. ه) بین منبع کنترل درونی- بیرونی در دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد. و) بین اضطراب صفتی-حالتی در دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد.

خودکارآمدی باور فرد به توانایی انجام تکالیف در حوزه‎ای خاص است که تأثیر جهت بخشی روی انتخاب فعالیت ها و موقعیت های وی دارد. باور خودکارآمدی تعیین خواهد کرد که افراد چه مقدار تلاش صرف فعالیت های خود می کنند و چه اندازه در مواجهه با موانع مقاومت و پافشاری دارند. هدف از تحقیق حاضر تعیین روایی و پایایی و هنجاریابی نسخه فارسی پرسشنامه خودکارآمدی سالمندان (seea) روبرت و دولانسکی و وبر (2010) بود. بدین منظور جهت تأیید روایی سازه پرسشنامه، 425 زن و مرد سالمند (207 مرد و 218 زن) با سطوح مختلف به لحاظ فعالیت بدنی (130 مرد فعال و130 زن فعال، 78 مرد غیرفعال و 87 زن غیرفعال)، به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب و نسخ? فارسی مقیاس خودکارآمدی تکالیف روزمره در سالمندان را تکمیل کردند. برای اجرای این پژوهش ابتدا با استفاده از روش ترجمه- باز ترجمه، مقیاس خودکارآمدی تکالیف روزمره توسط سه متخصص روانشناسی ورزش و سه متخصص آموزش زبان انگلیسی از انگلیسی به فارسی و از فارسی به انگلیسی ترجمه و اصلاحات لازم انجام شد. جهت تعیین روایی سازه پرسشنامه، از تحلیل عاملی تأییدی مبتنی بر مدل‏یابی معادلات ساختاری و روایی افتراقی، با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره، همسانی (ثبات) درونی پرسشنامه، از ضریب آلفای کرونباخ و پایایی زمانی (ثبات پاسخ) سوالات، از ضریب همبستگی درون طبقه‎ای به روش آزمون- آزمون مجدد با دو هفته فاصله، استفاده شد. نتایج تحقیق نشان دهنده برازش مطلوب مدل مقیاس نسخ? فارسی خودکارآمدی سالمندان می‎باشد. شاخص‎های برازندگی (048/0rmsea=، 001/0= cfi، 99/0 tli=)، همسانی درونی (خودمراقبتی 987/0، تحرک 986/0، و کل پرسشنامه 987/0) و پایایی زمانی (خودمراقبتی 74/0، تحرک 82/0 و کل پرسشنامه 83/0) از مقادیر قابل قبولی برخوردار شد که بیانگر روایی و پایایی مطلوب نسخه فارسی پرسشنام? خودکارآمدی سالمندان می باشد. با توجه به این نتایج، نسخه فارسی پرسشنام? خودکارآمدی سالمندان می تواند به عنوان ابزاری روا و پایا جهت مطالعه و ارزیابی خودکارآمدی سالمندان ایرانی در فعالیت‎های روزمره استفاده شود.

آیا پرداختن به ورزش و برنامه های تربیت بدنی وشرکت در فعالیت های بدنی می تواند شرایطی را برای معلولین بوجود بیاورد که به خویشتن شناسی آنها کمک کرده و در راه ارزیابی ویژگیهای خود آنها را یاری دهد ؟ جهت پاسخگویی به این سئوال عزت نفس دو گروه ازمعلولین ورزشکار و غیر ورزشکار مورد مقایسه و بررسی قرار گرفته است . روش تحقیق زمینه ای است که بر روی 300 نفر (150 نفر ورزشکار و 150 نفر غیرورزشکار) از جامعه معلولین سازمان معلولین سازمان بهزیستی استان تهران انجام پذیرفت و ابزار جمع آوری اطلاعات وسنجش عزت نفس ، سیاهه عزت نفس کوپراسمیت که در 35 عنوان تنظیم شده می باشد. پس از جمع آوری اطلاعات و تجزیه و تحلیل آنها با استفاده از برنامه های کامپیوتری spss و pe2 و hg و پس از آزمون فرضیه ها برطبق فرمول t-student نتایج ذیل حاصل گردید: -1 اختلاف معنی داری بین عزت نفس معلولین ورزشکار و معلولین غیرورزشکار با اطمینان 95 مشاهده گردید. -2 اختلاف معنی داری بین عزت نفس معلولین ورزشکار رشته های انفرادی و اجتماعی با سطح اطمینان 95 مشاهده نگردید. -3 اختلاف معنی داری بین عزت نفس معلولین ورزشکاررشته های تماسی و غیرتماسی با سطح اطمینان 95 مشاهده نگردید. بنابراین باتوجه به نتایج حاصل از تحقیق، در پاسخ به سئوالی که در ابتدا طرح گردید، می توان گفت : پرداختن به ورزش و فعالیتهای بدنی منظم انسان بویژه معلولین را در جهت شناسایی خویشتن و ارزیابی صفات و ویژگیهای خود تواناتر ساخته و یک نگرش مثبت نسبت به خود کسب می کند.