شبکه توزیع متشکل از عناصر بسیار زیادی است که به علت ساختار شعاعی، خرابی آنها سهم زیادی در کاهش قابلیت اطمینان تغذیه مشترکین دارد. از سوی دیگر به خاطر تجدید ساختار و خصوصی سازی در صنعت برق و همچنین فرسودگی زیر ساختارها، فشار مضاعفی بر شرکت ها برای بهبود قابلیت اطمینان و کاهش هزینه ها وارد شده است. از این رو شرکت های توزیع به دنبال به کار بستن تکنیک های مدیریت دارایی برای طولانی کردن عمر مفید عناصر شبکه با در نظر گرفتن هزینه و کارایی و ریسک هستند. یکی از چالش های مهم در این راه، نبود نرخ خرابی دقیق برای عناصر شبکه توزیع است. در این رساله چالش های موجود در مسیر برآورد نرخ خرابی ثابت مورد مطالعه قرار گرفته و برای حل مشکل کمبود داده و تنوع جمعیتی عناصر، مدل های مبتنی بر رهیافت بیزی پیشنهاد شده است. همچنین مدلی برای برآورد نرخ خرابی متغیر مبتنی بر فرایند نقطه ای تصادفی ارائه شده است که بتواند اثر تعمیر و نگهداری و سایر عامل های تأثیر گذار را نشان دهد. برای برآورد پارامترهای مدل، روش مبتنی بر ماکزیمم درستنمایی معرفی شده است. علاوه بر آن با هدف یافتن عامل های تاثیر گذار بر نرخ خرابی، الگوریتم دو مرحله ای انتخاب ویژگی پیشنهاد شده است. سپس شیوه به کارگیری این مدل در برنامه ریزی تعمیر و نگهداری مورد مطالعه قرار گرفته است و با استفاده از آن برنامه ریزی تعمیر و نگهداری برای فیدرهای هوایی یک شبکه واقعی انجام شده است. در ادامه، الگوریتمی برای شبیه سازی زمان های خرابی پیشنهاد شده است که قابلیت به کارگیری مدل را در روش مونت کارلوی زمانی و همچنین برنامه ریزی مبتنی بر ریسک نشان می دهد. در نهایت برای یک شبکه واقعی، برنامه ریزی مبتنی بر ریسک تعمیر و نگهداری خطوط هوایی در حضور طرح تنظیم جریمه انجام شده و نتایج آن ارائه شده است.