آبکاری کامپوزیتی روشی مناسب برای نشست همزمان ذرات کوچک سرامیکی در لایه فلزی رسوب یافته برای بهبود خواص پوشش است. در میان فرآیندهای تولید کامپوزیت‎های نانوساختار، روش رسوب‎دهی الکتریکی می‎تواند سطحی هموارتر، پیوندی قوی‎تر بین ذرات و فلز زمینه و در نتیجه سختی بیشتری را پدید آورد. در این پژوهش پوشش روی-نیکل با و بدون ذرات نانو آلومینا به روش آبکاری الکتریکی با جریان پالسی بر روی سطح فولاد ساده کربنی st37 رسوب‎دهی شد. بدین منظور، پوشش‎های آلیاژ روی-نیکل و نانوکامپوزیت روی-نیکل/آلومینا در چگالی جریان‎های ma/cm2 10، 30، 50 و70 و با ثابت نگه‎داشتن سایر پارامترها بدست آمد. تاثیر جریان پالسی بر مورفولوژی سطح، ترکیب شیمیایی، سختی‎ و اندازه دانه، توزیع ذرات آلومینا و درنتیجه تاثیر آن بر رفتار خوردگی بررسی شد. مورفولوژی و ریزساختار پوشش با استفاده از تصاویر میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترونی انتشار میدانی(fesem) مورد مطالعه قرار گرفت. ترکیب شیمیایی و فازهای موجود در پوشش توسط روش‎های طیف‎نگاری انرژی پراش پرتو ایکس(eds) و پراش پرتو ایکس(xrd) تعیین شد. رفتار خوردگی پوشش‎ها با استفاده از آزمون پلاریزاسیون پتانسیودینامیک و در محلول سدیم کلراید 5/3 درصد مورد ارزیابی قرار گرفت. برای بررسی سختی پوشش‎ها از دستگاه ریزسختی سنج ویکرز استفاده شد. نتایج نشان داد که سختی با افزایش مقدار آلومینای رسوب‎یافته، افزایش یافته است. از آزمون پلاریزاسیون پتانسیودینامیک مشاهده شد که پوشش‎های آلیاژی و نانوکامپوزیتی تولید شده در چگالی جریان های 10 و ma/cm2 70 به ترتیب دارای بیشترین و کمترین پتانسیل خوردگی هستند. همچنین، کمترین چگالی جریان خوردگی مربوط به پوشش نانوکامپوزیتی با دانسیته جریان پوشش‎دهی ma/cm2 50 بود. در جریان پوشش‎دهی یکسان، پوشش نانوکامپوزیتی پتانسیل بیشتر و چگالی جریان خوردگی کمتری نسبت به پوشش آلیاژی داشت.