مطالعات و پژوهش ها در حوزه ی هنر و علوم اجتماعی به ویژه در دهه های گذشته اقوام و فرهنگ های مختلف را بیش از پیش به هم نزدیک کرده است. در این راستا یکی از رشته های مهم هنرهای تجسمی که از جمله هنرهای اصیل و پرقدمت ایران محسوب می شود و در حوزه ی تاریخ اجتماعی به مانند سفرنامه ها، پاسخگوی بسیاری از پرسش ها می باشد، نگارگری است. نگارگری در دوره ی شاه طهماسب نه تنها در حوزه ی تاریخ اجتماعی دارای اطلاعات ارزشمندی است، بلکه این قابلیت را به اندازه ای در خود تقویت کرده است که می توان از آن به عنوان سندی معتبر در جهت بررسی شرایط درباری و زندگی اجتماعی آن دوره بهره برد. از این رو، در پژوهش پیش رو، با استفاده از روش تفسیرگرایانه در قالب تحلیل تاریخی- تطبیقی، سعی بر آن شده که با استفاده از اسناد معتبر دیگری که همواره در طول تاریخ مورد استناد و اعتبار بوده، مانند تذکره ها، سفرنامه ها و حتی آثار و اشیایی که از آن دوره ی تاریخی باقی مانده است، به اعتبار و استناد نگاره ها که با مثابه ی بازتابی واقعگرایانه از محیط پیرامون خود بوده اند، به عنوان سندی مهم و موثر در شناخت هرچه بهتر و کامل تر شرایط و مقتضیات درباری و اجتماعی و به عبارتی دقیق تر، تاریخ اجتماعی حاکم در دوره ی شاه طهماسب اول پی برده و بر درستی آن صحه گذاریم.

چکیده ندارد.