طراحی مسکن با وجود سادگی ظاهری، بسیار پیچیده و دشوار می باشد و همانطور که امروزه شاهد هستیم نادیده گرفتن مواردی همچون هماهنگی با هویت مندی و برآوردن نیازهای روحی و جسمی ساکنان از ارزش و اصالت مسکن کاسته و آن را صرفاً به کالایی برای خرید و فروش تبدیل کرده است. امروزه با رشد روزافزون جمعیت شهرها از یک طرف و از طرف دیگر افزایش بی رویه ی قیمت زمین، روی آوردن انسان به مجتمع های مسکونی و ارتفاع در بسیاری از شهرهای پرجمعیت جهان به امری اجتناب ناپذیر مبدل گشته است. بدین صورت بشر همواره به دنبال یافتن راهکارهایی مناسب جهت کاهش اثرات منفی زندگی در مجتمع های مسکونی و ارتفاع بر سلامت فردی و اجتماعی خویش بوده است. فضاهای باز و جمعی مجموعه های مسکونی از مهم ترین عواملی است که می توانند در کاهش این اثرات نقشی اساسی ایفا کنند. فضاهای جمعی یک مجتمع مسکونی اگر از طراحی مناسب برای تجمع ساکنین برخوردار باشد، می تواند به عرصه هایی برای تعامل و تبادل نظر بین ساکنین مبدل گردد. این فضاها را می توان به نوعی در امتداد فضاها و عرصه های زندگی خصوصی افراد دانست که وجود آن ها در یک مجتمع مسکونی حیاتی است. رساله ی حاضر در پی آن است که جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه برای جامعه آماری، مشاهدات میدانی و نیز به کمک روش کتابخانه ای و با توجه به اسناد و مدارک موجود به بررسی نقش فضاهای عمومی مجتمع های مسکونی در افزایش تعاملات اجتماعی و تأثیر فضاهای مشترک در مجتمع های مسکونی بر افزایش امنیت شهری بپردازد. در پایان با ارائه راهکارهایی در جهت تعامل پذیر شدن فضاهای عمومی مسکونی به این نتیجه میرسد که فضاهای عمومی موجود بین مجتمع های مسکونی هم باعث تعامل ساکنین با یکدیگر و نیز فضاهایی که باعث افزایش تعاملات اجتماعی بین ساکنین می شود در افزایش امنیت شهری موثر است .