کودکی آمیزه ای است از یادگیری مبتنی بر تجربه. در این یادگیری کودکان نیاز دارند تا جهان بزرگترها را کشف کنند. اما شهرهای مدرن خطرناک هستند و اجازه ی چنین کاری را به کودکان نمی دهند و از طرفی مدرسه نیز نمی تواند به این نیاز پاسخ مکفی و مناسبی را ارائه دهد. کانون های پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز خدماتی فراتر از آموزش مدارس را ارائه نمی کنند و یا به علت گستردگی خدمات از عهده ی آموزش بصری به اندازه مکفی باز می مانند. موضوع این کار با همین دیدگاه شکل گرفت که فضای بینابین مدرسه و خانه برای کودک طراحی شود تاکه اول: به حس کنجکاوی، پرسش گری و زیبایی شناسی کودک کمک کند؛ دوم: از عدم امنیت کوچه و محله عاری باشد و سوم: خلاقیت و رشد ذهنی کودک را پرورش دهد. و نهایتاً بستری باشد برای بالابردن سواد بصری کودکان. در همین راستا مطالعات اولیه مبنی بر شناخت کودک و نیازها و دنیایش شکل گرفت و این کاری بس مشکل می نماید چرا که دیدن از دریچه این موجود لطیف، ظرافت دیدی بس معمارانه می طلبد. سپس تربیت هنری به عنوان یکی از اصلی ترین اهداف آموزش به کودکان مورد بررسی قرار گرفته و سپس یادگیری بر مبنای ادراک به عنوان عمده ترین راه برای پرورش و تربیت کودک توضیح و تبین و از میان این ها مبانی تئوریک پژوهش بسط و توسعه می یابد. به نظر می رسد طراحی فضاهای کالبدی به نحوی که با ذهنییات و رویاهای کودک همخوان باشد می تواند در ارتقا سطح سواد بصری و ادراک درست و صحیح، کودکان را یاری رساند و سبب افزایش قوه ی خلاقه در آنان گردد.