بمنظور مطالعه و تعیین میزان قندی در برداشت مکانیکی، آزمایشاتی در خلال سالهای 1377-1378 بر روی دو نوع ماشین دروگر از توع استافت 7000 ساخت کشور استرالیا و کلاس 3000 ساخت کشور آلمان در مزارع شرکت توسعه نیشکر و صنایع جانبی استان خوزستان انجام گردید. در این آزمایشات آنالیز کیفی و کمی شدت صدمات مختلف مکانیکی قلمه های فی، عملکرد پروانه سیستم تمیز کننده دروگرها، کیفیت نی در طول عمر تیغه های قطعه قطعه کن، تاثیر ارتفاع کف بر روی درصد خاک و میزان نی باقیمانده در مزرعه و ضایعات ناشی از عملکرد دروگرها در ارتباط با شرایط محصول و شرایط مزرعه ارزیابی کردید. اندازه گیریها شامل فاکتورهایی از قبیل میزان تلفات کمی و کیفی قلمه های نی، مقدار مواد خارجی همراه با نی (قبل و بعد از عملیات درو)، درصد آسیب دیدگی قلمه های نی، شرایط مزرعه و شرایط محصول می باشد. همزمان میزان آسیب دیدگی قلمه های نی ناشی از برداشت ماشینی بمنظور تعیین تاثیر فاسد شدن نی در فاصله زمانی بین برداشت و آسیاب نی در چهار درجه سالم، آسیب دیدگی جزئی، متوسط و شدید مورد بررسی قرار گرفت . داده های کیفی و کمی بدست آمده پس از برآورد ریاضی تجزیه آماری گردید. از نتایج مطالعات بعمل آمده چنین استنباط می شود که آسیب دیدگیهای شدید از عوامل اصلی کاهش دهنده کیفیت و کمیت قند استحصالی در فرآیند برداشت و پس از برداشت بوده که در ساعتهای اولیه پس از برداشت تاثیر این عوامل بطنی بوده و با گذشت زمان سیر تصاعدی بخود گرفته و شدیدا کیفیت قلمه های نی را تحت تاثیر قرار داده است . با بررسی و دقت در نتایج حاصله از سه شاخص کیفی (تلفات نی، درصد مواد زائد و درصد آسیب دیدگی) چنین به نظر می رسد که در برداشت نی سوخته، عمکرد دروگر استافت 7000 نسبت به دروگر کلاس 3000 مطلوبتر است . در این آزمایشات حداکثر سرعت دورانی مجاز برای پروانه مکنده دروگر استافت حدود 1100 دور در دقیقه تعیین شده است . آزمایشها همچنین حاکی از آن است که در برداشت مکانیکی نیشکر ساعت کار مفید تیغه ها، ارتفاع کف بر، وضعیت قرارگیری نی در جوی و پشته و اندیکس خوابیدگی در ایجاد ضایعات نی تقش بسزائی داشته است .