به منظور ارزیابی تغییرات بالینی، هماتولوژی و برخی از فاکتورهای بیوشیمیایی سرم متعاقب عمل جراحی تجربی آناستوموزمیزنای، پنج قلاده سگ سالم دورگ با وزنی بین 30-15 کیلوگرم مورد استفاده قرار گرفتند. پس از پیش بیهوشی با آسپرومازین، بیهوشی با تیوپنتال سدیم القاء شده و با هالوتان در یک سیستم بسته ادامه یافت. پس از ورود به محوطه شکمی از خط وسط، میزنای چپ در نزدیک ناحیه تریگون مثانه بریده شد و بلافاصله آناستوموز به روش انتها به انتها با الگوی بخیه ساده تکی توسط نخ شماره 0/6 پلی دیاکسانون صورت پذیرفت. به منظور آنالیز ادراری، انجام شمارش کامل سلول های خونی و هماتوکریت، و اندازه گیری ازت اوره ی خون، کراتینین، اسید اوریک، کلسیم، فسفر، کلر، سدیم و پتاسیم نمونه ی ادرار و خون سیاهرگی قبل از عمل و در روزهای 1، 3، 7، 14، 21، 28، 35، 42 و90 پس از عمل جراحی اخذ گردید. به منظور آنالیز نتایج بدست آمده، آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری تکراری و آزمون تکمیلی توکی استفاده شده و p کمتر از 05/0 از نظر آماری معنی دار قلمداد گردید. در این مطالعه مقادیر ازت اوره، کراتینین و تعداد نوتروفیل ها در تمامی زمان های پس از عمل افزایش معنی داری نشان داده و میزان ازت اوره و کراتینین در روزهای 1 و 3، و تعداد نوتروفیل ها در روز 1 بعد از عمل بیش از دامنه ی طبیعی بود. فسفر نیز در تمامی زمان های مورد بررسی به جز روزهای 42 و 90 افزایش معنی داری را نشان داد. میزان پتاسیم نیز به طور معنی داری در روزهای 1، 3، 7 و 14 پس از آناستوموز میزنای افزایش یافت. آنالیز ادراری و سایر پارامترهای مورد مطالعه از نظر آماری تغییرات معنی داری را نشان ندادند. اگر چه به نظر می رسد مکانیسم جبرانی کلیه و میزنای سالم بتواند در تنظیم آب، الکترولیت ها و پارامترهای بیوشیمیایی سرم دخالت نماید، با وجود این ، مطالعه حاضر نشان داد پس از جراحی یک طرفه ی میزنای به خصوص در چند هفته اول پس ازعمل بعضی از تغییرات بیوشیمیایی سرم غیر قابل اجتناب می باشند.

بابزیوز سگ ها یک بیماری با گسترش جهانی می باشد. این بیماری توسط یک انگل خونی از شاخه اپی کمپلکسا و از جنس بابزیا ایجاد می شود و از طریق کنه ها قابل انتقال می باشد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع آلودگی به بابزیا در سگ های شهری و روستایی شهرستان اهواز بود. به این منظور 200 سگ روستایی، از روستاهای اطراف اهواز و 200 سگ شهری ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی دانشگاه شهید چمران جهت وجود انگل بابزیا مورد بررسی قرار گرفتند. بعد از ثبت مشخصات سگ ها از قبیل سن و جنس، از ورید سفالیک خون گیری به عمل آمد. گسترش های خونی نازک بدست آمده با رنگ گیمسا رنگ آمیزی شده و جهت بررسی انگل خونی مورد بررسی قرار گرفتند. نتیجه این بررسی نشان داد که 15 سگ از 400 سگ مورد مطالعه، آلوده به انگل بابزیا می باشند و از این 15 مورد آلوده (75/3 درصد)، 11 مورد (5/5 درصد) مربوط به سگ های روستایی و 4 مورد (2 درصد) مربوط به سگ های شهری بود. از لحاظ آماری هیچ گونه اختلاف معنی داری بین میزان آلودگی و سن، جنس و فصل نمونه گیری وجود نداشت، فقط بین میزان آلودگی سگ های روستایی و فصل نمونه گیری اختلاف معنی دار بود(5p? ./.).

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی و مقایسه اثرات رادیوگرافیک و بی خطری ماده حاجب غیر یونی دایمر آیودیسانول (ویزی پاک: 320 میلی گرم ید در هر میلی لیتر ) و ماده حاجب غیر یونی مونومر آیوهکسال (امنیوپاک: 300 میلی گرم ید در هر میلی لیتر) در میلوگرافی گردنی گربه بود.پنج گربه بالغ سالم پس از تزریق آیودیکسانول به میزان 5/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و آیوهکسال به میزان 5/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در سیسترن مغزی بصل النخاعی در فضای پس سری اطلسی، مورد مطالعه قرار گرفتند. رادیوگراف های شکمی پشتی و جانبی چپ به راست از مهره های گردنی، سینه ای و کمری قبل از تزریق 10، 20، 40 و 60 دقیقه بعد از آن اخذ شد.بعد از پایان مطالعه، رادیوگراف ها توسط رادیولوژیستی که از نوع ماده حاجب بی اطلاع بود مورد ارزیابی و مقایسه مستقل قرار گرفتند. میلوگرام ها امتیازبندی و جهت معنی دار بودن از نظر آماری ارزیابی شدند. رادیوگراف هایی با کیفیت تشخیصی کافی با هر دو ماده حاجب حاصل شد. اپسیته کافی در مهره-های سینه ای و کمری 10 تا 20 دقیقه بعد از تزریق برای هر دو ماده حاجب به دست آمد. 40 دقیقه بعد مواد حاجب به انتهای مهره های کمری رسیده بودند. هیچ تفاوت آماری بین هر دو ماده حاجب وجود نداشت. ارزیابی هر یک از رادیوگراف ها بیانگر اپسیفیکاسیون خوب تا عالی بود. هیچ گونه عارضه جانبی حتی یک هفته بعد از پایان مطالعه رخ نداد. در نهایت ثابت شد، آیودیکسانول و آیوهکسال به عنوان مواد حاجب بی خطر و موثر برای مطالعات میلوگرافیک در گربه می باشند.

مطالعه اخیر جهت تعیین شیوع عفونت ناشی از ویروس پاراآنفلوآنزا، در سگ های شهری و روستایی منطقه اهواز، انجام شده بود. سگ هایی شهری از بین سگ های ارجاعی (خانگی) به بیمارستان دامپزشکی دانشگاه اهواز و سگ-های روستایی از روستاهای اطراف انتخاب شده بودند. نمونه ها از ترشحات تنفسی 172 سگ مبتلا به بیماری تنفسی، در فاصله خرداد ماه 1387 تا مهر ماه 1388 بدست آمدند. سگ های مورد مطالعه به دو گروه سنی (کمتر و بیشتر از 6 ماه) و بر اساس محیط نگهداری نیز به دو گروه (باز و بسته) تقسیم بندی شدند. نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون مربع کای و آزمون دقیق فیشر مورد آنالیز قرار گرفتند. میزان شیوع عفونت ناشی از ویروس پاراآنفلوآنزا در سگ ها 97/6 درصد، با استفاده از روش ایمونوکروماتوگرافی بدست آمد. عفونت شیوع بیشتری در سگ هایی که دسترسی به محیط باز داشتند (54/17 درصد)، در مقایسه با محیط بسته (73/1 درصد)، دارا بود و تفاوت بین 2 گروه از نظر آماری معنی دار بود (05/0>p). شیوع عفونت در سگ های کمتر از 6 ماه (33/8 درصد)، در مقایسه با سگ های بالاتر از 6 ماه (26/5 درصد)، بیشتر بود، اما تفاوت از نظر آماری بین 2 گروه معنی دار نبود (05/0 <p). میزان عفونت در جنس نر97/6 درصد و در جنس ماده نیز به همین شکل بود. میزان شیوع عفونت در سگ های نژاد مخلوط 75/7 درصد، در ژرمن شفرد 55/5 درصد و در دوبرمن پینچر 11/11 درصد بود. هیچ گونه تفاوت معنی داری نیز بین جنس و نژادهای مختلف دیده نشد (05/0 <p). جداسازی ویروس از 50 نمونه (12 نمونه مثبت و 38 نمونه منفی) در سلو ل های کلیه سگ، انجام شد. اما تمامی نمونه ها، آثار تخریب سلولی را در سلول های مورد نظر ایجاد نکردند. این مطالعه نشان داد که ویروس پاراآنفلوآنزا می تواند به عنوان یک فاکتور خطر، به ویژه برای سگ هایی که در تماس با یکدیگر هستند در محیط باز و کنل (لانه سگ) مطرح باشد.

هدف از انجام این مطالعه، تعیین میزان شیوع، یافته های بالینی و فاکتورهای خطر بیماری دیستمپر در سگ های ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی اهواز بود. نمونه ها از 675 سگ مشکوک به بیماری در طول سال های 1384-89 جمع آوری و به روش ایمنوکروماتوگرافی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss به طور توصیفی و تحلیلی بررسی شدند. میزان شیوع بیماری 82/2 درصد بود. 60 درصد موارد ابتلا در سگ های زیر یک سال دیده شد. فرم های تنفسی (6/32 درصد) و گوارشی (5/29 درصد) بیماری فراوانی بیشتری داشتند. تابلوی خونی 6/70 درصد از سگ های بیمار به صورت لکوپنی یا لکوسیتوز بود و در اکثر سگ های مبتلا (1/61 درصد) درجه حرارت نرمال بود. در 80 درصد موارد بیماری، بهبودی دیده شد. 9/57 درصد موارد ابتلا مربوط به فصول سرد بود و ارتباط معنی داری میان بیماری و فصل وجود نداشت (05/0<p). متغیر فصل 9/1 درصد از نوسانات بیماری را توجیه می کرد (05/0<p). بین سن و بیماری ارتباط معنی داری وجود داشت و سن 6/4 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می کرد (01/0?p). شانس ابتلا به بیماری دیستمپر با افزایش سن (تا 5 سالگی) کاهش می یافت. موارد بیماری در سگ های نر به صورت غیر معنی داری بیشتر از سگ های ماده بود و جنس سگ 6/0 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می نمود و شانس ابتلای سگ های نر 37/1 برابر سگ های ماده بود (05/0<p). واکسیناسیون 4 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می کرد (01/0?p) و شانس ابتلای سگ های غیرواکسینه علیه دیستمپر 45/3 برابر واکسینه است. 1/61 درصد موارد بیماری مربوط به سگ های اصیل و مابقی مربوط به سگ های مخلوط بود. ارتباطی میان بیماری و نژاد دیده نشد و تنها 2/3 درصد از تغییرات بیماری توسط نژاد قابل توجیه بود (05/0<p). شانس ابتلای سگ های ناخالص 3/1 برابر سگ های خالص بود. محل زندگی 1/4% از تغییرات بیماری را پوشش می داد که از نظر آماری معنی دار نمی باشد (05/0<p). رگرسیون لاجستیک چند متغیره نشان داد متغیرهای سن، سابقه واکسیناسیون و جنس روی بیماری تاثیر دارند و متغیر نژاد، محل زندگی و فصل روی بیماری تاثیر معنی داری ندارند. با توجه به اینکه سن و جنس سگ، متغیر زمینه-ای محسوب می شوند بایستی به منظور کنترل و پیشگیری از بیماری دیستمپر، واکسیناسیون با جدیت بیشتری انجام گیرد.

چکیده ی پایان نامه نام خانوادگی: محمدیان نام: ندا عنوان پایان نامه: جستجوی آنتی بادی ضد بروسلوز (بروسلا کنیس) در سگ های شهری و روستایی شهرستان اهواز به روش ایمونوکروماتوگرافی استاد راهنما: دکتر مسعود قربانپور نجف آبادی - دکتربهمن مصلی نژاد درجه ی تحصیلی:دکتری عمومی رشته:دامپزشکی گرایش:دامپزشکی دانشگاه: شهید چمران اهواز دانشکده: دامپزشکی کلید واژه ها: بروسلا کنیس، سگ، شیوع، سرولوژی، اهواز، ایران هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان شیوع سرمی بروسلا کنیس در سرم سگ های شهری و روستایی شهرستان اهواز، در جنوب غرب ایران بود. در مجموع تعداد 218 نمونه سرمی به صورت تصادفی از سگ های شهری (102 نمونه) و روستایی (116 نمونه)، در طول سال های 87 – 1386 جمع آوری و با استفاده از روش ایمونوکروماتوگرافی (anigen rapid canine brucella ab test kit, rb21-03) مورد آزمایش قرار گرفتند. سگ های مورد مطالعه به 2 گروه سنی (5 – 1 سال و بالای 5 سال) و بر اساس علائم بالینی (علائم مرتبط با بروسلوز نظیر درماتیت اسکروتوم، دیسکواسپوندیلوز، لنفادنیت، سقط و ناباروری) نیز به 2 گروه دارای علائم و بدون علائم تقسیم شدند. شیوع سرمی آنتی بادی ضد بروسلا کنیس در سگ های شهری و روستایی به ترتیب 90/4 و 34/10درصد به دست آمد که نشان دهنده ی وجود باکتری در اکوسیستم محیط است. عفونت شیوع بالاتری در سگ های روستایی و شهری بالای 5 سال (7/15درصد و 3/9 درصد) در مقایسه با سگ های کمتر از 5 سال (15/6درصد و 69/1درصد) داشت، اما تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (05/0<p). در مجموع به ترتیب 65/4 درصد و 12 درصد از سگ های نر شهری و روستایی و به ترتیب 1/5 درصد و 32/7 درصد از سگ های ماده شهری و روستایی، آلوده بودند. همچنین تفاوت معنی داری بین جنس و نژادهای مختلف دیده نشد (05/0<p). نتایج نشان داد که به ترتیب 60 و 76/34 درصد از سگ های شهری و روستایی که دارای علائم بالینی بودند و 34/11 و 3/4 درصد که علائم بالینی نداشتند، از نظر سرمی مثبت می باشند. تفاوت برای علائم مرتبط با بروسلوز بین 2 گروه معنی دار بود (05/0>p). این مطالعه نشان داد که برخی از سگ های شهری و روستایی شهرستان اهواز نسبت به بروسلا کنیس سروپوزتیو می باشند. جهت تشخیص قطعی بیماری، جداسازی عامل لازم است.

زمانی که دسترسی به سیستم عروق محیطی غیر ممکن باشد تزریق داخل استخوانی یک تکنیک موثر در تزریق مایعات و داروها در شرایط اورژانسی است. هدف این مطالعه مقایسه تأثیر تزریق داخل استخوانی و داخل وریدی اکسی تتراسایکلین در رساندن این آنتی بیوتیک به سیستم عروق مرکزی سگ است. چهار سگ سالم از نژاد مخلوط با وزن 15 تا 20 کیلوگرم (1-3 سال) 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن سگ اکسی تتراسایکلین به صورت داخل وریدی دریافت کردند. به حیوانات استراحت داده شد و بعد از یک دوره استراحت دو هفته ای هر سگ همان آنتی بیوتیک را با همان دوز قبلی اما از طریق سوزن داخل استخوانی در داخل استخوان ران دریافت کرد. نمونه های خونی در زمان قبل از تزریق و 0/5، 1، 1/5، 2، 2/5، 3، 3/5 و 24 ساعت پس از هر دو روش تزریق اخذ شدند و مقدار اکسی تتراسایکلین سرم به وسیله hplc اندازه گیری شد. آزمون آماری آنالیز واریانس تفاوت معنی داری را در مقایسه بین سطوح سرمی اکسی تتراسایکلین داخل استخوانی و داخل وریدی در تمامی زمان های خونگیری در روش داخل وریدی و داخل استخوانی نشان داد(p<0/05). سطوح سرمی اکسی تتراسایکلین در تمامی زمان ها بعد از تزریق داخل وریدی به صورت مشخصی بالاتر از تزریق داخل استخوانی بود. اما 24 ساعت پس از تزریق به شدت کاهش یافته بود(p<0/05). حداکثر غلظت سرمی اکسی تتراسایکلین در روش داخل وریدی و در روش داخل استخوانی به ترتیب بعد از ساعت 0/5 و 2/5 به دست آمد. هیچ عارضه ای در تزریق داخل استخوانی دارو مشاهده نشد. بنابراین به نظر می رسد روش داخل استخوانی روش کاربردی و موثر برای تزریق سریع تتراسایکلین در سگ باشد و در صورت نیاز می تواند جایگزین تزریق وریدی باشد.

روی (zn) یک عنصر کمیاب ضروری است که در تمام مایعات و بافت های بدن یافت می شود. آن دارای یک نقش مهم، در سنتز کراتین اپی درم می باشد. عملکرد بیوشیمیایی روی، در ارتباط با نقش آنزیم ها به عنوان یک کوفاکتور می باشد. مطالعه ی حاضر جهت تعیین سطح سرمی روی، در سگ های شهری و روستایی منطقه اهواز، بر اساس آنالیز بیوشیمیایی و به روش اسپکتروفتومتری، انجام گردید. در مجموع نمونه های سرمی از تعداد 250 قلاده سگ شهری و روستایی (سالم از نظر بالینی)، در سنین مختلف و به صورت تصادفی، در فاصله بین سال های 90-1389 بدست آمدند. سگ های شهری، از بین موارد ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز، انتخاب شدند. سگ های روستایی، از روستاهای مناطق مختلف اهواز انتخاب گردیدند. تقسیم بندی بر اساس سن، جنس، نژاد و منطقه انجام شدند. سگ های مورد مطالعه به 3 گروه بر اساس سن (کمتر از 1 سال، 1 تا 3 سال و بالای 3 سال) و به 5 منطقه بر اساس ناحیه (شمال، شرق، غرب، جنوب و مرکز استان) تقسیم شده بودند. نتایج با تست های آماری مان ویتنی، کروسکال والیس و آزمون مربع کای آنالیز شده بودند. انتشار فراوانی روی، نشان داد که غلظت های سرمی روی، به ترتیب در سگ های شهری و روستایی 19/0±09/4 و 16/0±14/3 میلی گرم در لیتر بودند. غلظت روی سرم، به طور معنی داری در سگ های شهری بیشتر از روستایی بود (001/0>p). غلظت روی سرم، تفاوت معنی داری را بین جنس، سن، نژاد و مناطق مختلف در سگ های شهری و روستایی نشان نداد.

با توجه به اهمیت آیورمکتین به عنوان داروی ضد انگل کلینیکی، شناخت تداخل این دارو با سایر داروها، ضروری به نظر می رسد. در مطالعه حاضر، تداخل اثر ریفامپین به عنوان القاءکننده و وراپامیل به عنوان مهارکننده ی گلیکوپروتئین پی، بر غلظت سرمی و مایع مغزی نخاعی آیورمکتین در سگ ارزیابی گردید. در یک گروه از سگ ها آیورمکتین به تنهایی (با دوز2/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل عضلانی) تزریق شد. و در دو گروه دیگر از سگ ها، ابتدا وراپامیل یا ریفامپین به صورت خوراکی تجویز شد، سپس آیورمکتین با دوز فوق تزریق گردید. نمونه های خون در 1، 2 و 3 ساعت و نمونه ی مایع مغزی- نخاعی در یک ونیم ساعت بعد از تزریق آیورمکتین اخذ گردید. مقدار آیورمکتین در سرم و مایع مغزی نخاعی به روش hplc اندازه گیری شد. غلظت آیورمکتین در نمونه سرم ساعت دوم، نسبت به ساعت اول و سوم کمتر بوده است که در هر سه گروه این وضعیت مشاهده شد، اگرچه در گروه دریافت کننده ریفامپین میانگین غلظت آیورمکتین بالاتر بوده است. آیورمکتین در مایع مغزی نخاعی، فقط در گروه دریافت کننده وراپامیل شناسایی شد. با توجه به مطالعه حاضر به نظر می رسد که وراپامیل غلظت آیورمکتین را در مایع مغزی نخاعی در سگ های سالم افزایش می دهد که شاید در شرایط بیماری یا مسمومیت این تداخل اهمیت بالینی پیدا کند.

غده ی تیروئید یکی از مهمترین غدد درون ریز بدن است که هورمون های تری یدوتیرونین (t3) و تیروکسین (t4) را ترشح می نماید. اولتراسونوگرافی تکنیک انتخابی، حساس و دقیق برای ارزیابی کالبدشناسی، تغییرات نسجی غده ی تیروئید و برخی بیماری های مرتبط با غده ی تیروئید در انسان، سگ و گربه است (zwingenberger و wisner، 2008). با اولتراسونوگرافی امکان بررسی پارانشیم و اندازه ی غده ی تیروئید، توده های بافتی مرتبط یا غیرمرتبط، تفاوت بین ضایعات کیستی و توپر و تشخیص ضایعات کانونی، منتشر، تکی و چندتایی بودن وجود دارد (poulsen و tobias، 2000). از بین روش های تصویر برداری تشخیصی، اولتراسونوگرافی ساده ترین، ارزان ترین و در دسترس ترین تکنیک برای ارزیابی غده ی تیروئید محسوب می شود، زیرا رادیوگرافی اطلاعات چندانی از این غده فراهم نمی کند. از طرف دیگر با برش نگاری رایانه ای ( سی تی ) و تصویرگیری با تشدید مغناطیسی (ام آر آی) و تصویر برداری به کمک پرتو گاما حاصل از تکنتیوم و ید 123 (گاما اسکن غده تیروئید)، امکان ارزیابی کالبدشناسی و کارایی (فقط با گاما اسکن) آن به وجود می آید که هرکدام دارای مزا یا و معایبی هستند ( taeymansو همکاران، 2007). با توجه به افزایش شدید دما در منطقه خوزستان و خصوصاً استرس گرمایی، بر آن شدیم تا ببینیم که آیا تفاوت قابل توجهی از نظر عملکرد غده تیروئید بین فصول مختلف سرد و گرم وجود دارد. شدت گرما در فصل تابستان به خصوص تیر و مرداد ماه به حدود 50 درجه سانتی گراد و حتی بالاتر می رسد و با توجه به تأثیر گذاری فوق العاده ی دما بر عملکرد این غده که در منابع نیز بر آن تأکید شده است، تصمیم گرفته شد که تغییرات ابعاد و اکوژنیسیته غده تیروئید در طی فصل گرم (تیرماه)، بین سرد و گرم (مهرماه) و فصل سرد (بهمن ماه) در تعدادی از سگ های بومی منطقه اهواز مورد ارزیابی قرار گیرد. در کنار آن تکنیک و رهیافت اولتراسونوگرافی غده ی تیروئید در سگ های مورد مطالعه به دست آمد. براساس جست وجو در منابع به نظر نمی رسد تاکنون مطالعه ای بر روی غده ی تیروئید سگ-های بومی در ایران انجام گرفته باشد. اگر چه تحقیقی در خصوص تأثیر فصل بر عملکرد غده ی در تیروئید دو نژاد سگ وجود دارد ( tuckov و همکاران1995(، ولی تغییرات احتمالی اولتراسونوگرافی غده تیروئید در سگ مورد ارزیابی قرار نگرفته است. رسولی و همکاران نیز در سال (1382و 1389)، تغییرات هورمون های تیروئیدی و تأثیر فصل را در گاوها و گوسفندان اهواز، بررسی نمودند. مطالعه حاضر یک بررسی اولیه بوده و سرآغازی برای یک مطالعه جامع به شمار می رود.

اولتراسونوگرافی داپلر رنگی یک روش بسیار مهم برای بررسی بیماری های کلیوی است و اطلاعات به دست آمده در مورد آناتومی عروق و همودینامیک در تشخیص بسیاری از بیماری ها کمک کننده می باشد. کاهش جریان خون کلیوی به عنوان اولین نشانه اختلال بوده که می توان آن ها را با اولتراسونوگرافی داپلراندازه گیری نمود. هدف این مطالعه به دست آوردن تصاویر داپلر رنگی و محاسبه شاخص های مرتبط با داپلر در سرخرگ کلیوی، سرخرگ بین لوبی و آئورت شکمی در خرگوش نیوزیلندی سالم می باشد. به همین خاطر20 سر خرگوش سالم (10 سر نر و 10 سر ماده) با میانگین سنی 15 ماه (12 تا21 ماهه) و میانگین وزن 7/1 کیلوگرم (4/1 تا6/2 کیلوگرم) انتخاب شدند. در این مطالعه شاخص های عروقی (آئورت شکمی و عروق کلیوی)، مقاومت عروقی، قدرت پالسی، حداکثر سرعت جریان خون در سیستول، سرعت جریان خون در انتهای دیاستول ، متوسط سرعت جریان خون ، حجم خون و منحنی طیفی داپلر پالسی اندازه گیری شدند. مقادیر عددی به دست آمده هیچ گونه اختلاف معنی دار نشان نداد (05/0( p> از نتایج به دست آمده در این مطالعه می توان به عنوان شاخص های طبیعی در تشخیص بیماری های مرتبط در خرگوش نژاد سفید نیوزیلندی استفاده نمود.

در مطالعه ی حاضر وضعیت بهداشتی و ناهنجاری های رفتاری و عوامل موثر بر آن ها در 401 قلاده سگ ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی اهواز بررسی گردید. تحلیل داده ها با آزمون مربع کای و آزمون دقیق فیشر انجام گرفت. فراوانی نسبی انجام شستشو، شانه کردن، کوتاه نمودن ناخن، نظافت گوش و چشم، مسواک زدن، جرمگیری دندان و تخلیه کیسه های مقعدی به ترتیب 3/97، 6/69، 4/43، 1/40، 1/54، 2/8، 5 و 2/29 درصد بود. فراوانی نسبی ریزش غیر طبیعی مو، خارش غیر طبیعی، وجود انگل خارجی، ترشح از گوش، التهاب گوش، وجود آبریزش غیر طبیعی چشم، ترشحات غیر طبیعی و التهاب چشم، جرم دندانی، شکستگی دندان، پوسیدگی دندان، دندان افتاده، ترشح زیاد از حد بزاق، بوی بد دهان و لیسیدن پشت به ترتیب 4/41، 2/18، 2/3، 7/3، 7/1، 5،7/9 و 5/8، 7/8، 5/2، 2/0، 5/1، 2/6، 8 و 2/19 درصد بود. 86 درصد از سگ های ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی اهواز، حداقل دچار یکی از مشکلات رفتاری بودند. شایع ترین مشکلات رفتاری در سگ-های مورد مطالعه، جنب و جوش و فعالیت بیش از حد (7/38 درصد)، ترسیدن و ترسو بودن (9/27 درصد)، خراب کاری (2/27)، پرخاش گری، حمله و تهاجم به غریبه ها (7/23 درصد) و تمایل به ولگردی (2/22 درصد) بود. در این مطالعه سن با پرخاش گری، حمله و تهاجم به غریبه ها،آشنایان و سگ های دیگر، ادرار و مدفوع کردن در محل نامناسب، گوشه گیری و افسردگی، حرکات نامناسب و دور از ادب جنسی و محل زندگی با پرخاش گری، حمله و تهاجم به غریبه ها و سگ های دیگر، گوشه گیری و افسردگی، حرکات نامناسب و دور از ادب جنسی ارتباط داشت. همچنین پرخاش گری، حمله و تهاجم به غریبه ها،آشنایان و سگ های دیگر،ادرار و مدفوع کردن در محل نامناسب، گوشه گیری و افسردگی و پارس کردن بیش از حد با مدت نگهداری ارتباط داشت. بررسی حاضر نشان داد با وجود این که بسیاری از صاحبان سگ ها از تحصیلات دانشگاهی برخوردار بودند، اما اطلاعات کافی در زمینه ی چگونگی نگهداری از سگ را نداشتند لذا ضرورت اطلاع رسانی در این زمینه از سوی دامپزشکان مشخص می شود تا سبب کاهش مشکلات رفتاری و بهبود وضعیت سلامتی سگ ها و کاهش موارد رهاسازی وآسان کشی آن ها گردد.

پاروویروس تیپ-2، یکی از مهم ترین ویروس های مسئول ایجاد آنتریت حاد هموراژیک در سگ-هاست. cpv-2a، cpv-2b و cpv-2c تحت تیپ های شناخته شده ویروس هستند. به دلیل داشتن علایم مشابه با دیگر گاستروآنتریت ها روش های مختلفی برای تشخیص این ویروس پیشنهاد شده است. کیت تجارتی cpv آنتی ژن، یکی از روش های ساده ی تشخیصی است. در این مطالعه کیت تجارتی پاروویروس با روش pcr مقایسه شد. نمونه های مدفوع از 55 سگ (50 قلاده سگ مبتلا به اسهال خونی و 5 قلاده سگ سالم) در فاصله سال های 1391-1390 در منطقه اهواز، جنوب غرب ایران جمع اوری شد. سگ های مورد مطالعه، به دو گروه سنی (کمتر از 6 ماه و بالای 6 ماه)، 5 نژاد مختلف (تریر، ژرمن شفرد، دوبرمن پینچر، مخلوط و گریت دین) و بر اساس محیط به دو گروه (باز و بسته) تقسیم بندی شدند. تمام نمونه ها با دو روش ایمونوکروماتوگرافی و pcr مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج با استفاده از روش های آماری kappa و mcnemar و مربع کای بررسی شدند. ica و pcr قادر بودند که آنتی ژن یا اسید نوکلئیک پاروویروس تیپ 2 را به ترتیب در 33 و 50 مورد از سگ های اسهالی تعیین کنند. سگ های سالم با هر دو روش منفی بودند. حساسیت ica در مقایسه با pcr، 66% تعیین شد. آزمایش pcr نسبت به ica حساس تر و دقیق تر است. آزمایش خون نیز نشان داد که اکثر سگ های آلوده دچار لکوپنی، لنفوپنی و نوتروپنی هستند (82 درصد؛ 41 مورد از 50 نمونه). به علاوه تحت تیپ های ویروس (cpv-2a و cpv-2b) نیز، بعد از تأیید این پاروویروس با روش pcr تعیین شدند. در این تست 48 نمونه cpv-2b و دو نمونه cpv-2a بودند. بنابراین cpv-2b سویه غالب در اهواز است.

آماده سازی روده ها پیش از انجام تصویربرداری با اشعه ایکس برای نیل به یک تشخیص صحیح الزامی است. به این دلیل این مطالعه به منظور مقایسه اثرات سنا و روغن کرچک در آماده سازی روده سگ ها پیش از رادیوگرافی از محوطه شکمی صورت گرفت. بیست قلاده سگ بالغ سالم از نژاد مخلوط، از هر دو جنس و با سن 18 تا 30 ماه یکی از دو رژیم آماده سازی سنا (20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) یا روغن کرچک (چهار میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم) را یک روز قبل از رادیوگرافی از طریق لوله معدی دریافت کردند. از حدود 12 ساعت قبل از تجویز داروها به سگ ها غذا داده نشد. رادیوگرافی نیز 12 ساعت پس از آماده سازی روده انجام شد. به عبارت دیگر در روز قبل از رادیوگرافی فقط آب در اختیار حیوانات گذاشته شد. رادیوگراف های استاندارد توسط رادیولوژیست غیر مطلع از نوع رژیم آماده سازی، بررسی و وجود مدفوع و گاز در کولون و راست روده، رادیواپسیته مدفوع و کیفیت رادیوگراف ها جهت تشخیص، با یک معیار از صفر تا سه (صفر = نامناسب تا سه = عالی) امتیازبندی شد. به منظور بررسی هر گونه اثرات جانبی داروها، سگ ها تا دو هفته پس از تجویز داروها مورد مشاهده قرار گرفتند. میانگین امتیاز آماده سازی کولون برای رژیم سنا و روغن کرچک به ترتیب برابر 53/0±5/2 و 48/0±3/2 بود. هم چنین میانگین امتیاز آماده سازی راست روده برای رژیم سنا و روغن کرچک به ترتیب برابر 53/0±5/2 و 52/0±4/2 بود. هر دو داروی سنا و روغن کرچک امتیاز آماده سازی روده در سگ ها را به شکل معنی داری بهبود بخشیدند (05/0>p). هیچ گونه اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر امتیاز آماده سازی کولون و راست روده، رادیواپسیته مدفوع و کیفیت رادیوگراف ها وجود نداشت (05/0?p). هم چنین از نظر بالینی و عوارض جانبی داروها، سگ های دو گروه تفاوتی نداشتند. چنین می توان نتیجه گرفت که استفاده از سنا و روغن کرچک برای آماده سازی روده در سگ ها بی خطر و موثر بوده و به خوبی توسط سگ ها تحمل می شود.

در مطالعات گذشته، مزایای ترکیب کتامین- پروپوفول (کتوفول)، نسبت به هریک از داروها به تنهایی، اثبات شده است. این مطالعه ضمن ارزیابی امکان استفاده از کتوفول در سگ و در چهار رژیم مختلف بیهوشی، دوز مورد نیاز دارو برای هر رژیم را پیشنهاد می نماید. هر گروه از حیوانات، برای پیش بیهوشی، یکی از چهار رژیم: نرمال سالین، مدتومیدین، آسپرومازین و ترکیب آسپرومازین مرفین را دریافت نمودند. در مرحله اول القای، بیهوشی با کتوفول و با نسبت 1:1 انجام و پارامترهای میزان داروی مورد استفاده، کیفیت بیهوشی، آرامبخشی، القاء و ریکاوری، پاسخ به درد و زمان برگشت رفلکس بلع، بلندکردن سر، نشستن روی جناغ و ایستادن، در مرحله اول و تعداد ضربان قلب و تنفس، درجه حرارت بدن، فشارخون (مستقیم و غیرمستقیم)، نوار قلب، آنالیز گازهای خونی، درصد اشباع اکسیژن و میزان دی اکسید کربن بازدمی در یک ساعت بیهوشی با ایزوفلوران، در مرحله دوم بررسی شدند. دوز پیشنهادی برای گروه های چهارگانه به ترتیب 15/3 برای گروه سالین، 35/1 برای مدتومیدین، 70/1 برای آسپرومازین و 30/1 برای آسپرومازین- مرفین (برحسب میلی گرم/کیلوگرم) می باشد. ترکیب کتامین-پروپوفول با نسبت برابر در یک سرنگ، برای القای بیهوشی در سگ، در همه گروه ها با موفقیت انجام گردید و مشخص شد که انتخاب رژیم بیهوشی باید توسط جراح و یا متخصص بیهوشی و با توجه به وضعیت جسمانی حیوان کاندید بیهوشی انجام شود.

هدف از انجام تحقیق حاضر، ارزیابی اثرات سیر و آتورواستاتین بر تغییرات پروفایل های لیپیدی سرم سگ و نیز تأثیر زمان بر روند درمان بود. بدین منظور، 15 قلاده سگ 2-1 ساله، بصورت تصادفی به 3 گروه 5 تایی تقسیم بندی شدند. گروه a (کنترل) شامل 5 قلاده سگ بود که با پودر کلسترول (4 گرم/ کیلوگرم و برای مدت 10 روز جهت القاء هیپرلیپیدمی) تغذیه شده بود. گروه b مشابه گروه a بود، اما علاوه بر آن، آتورواستاتین (5 میلی گرم/ کیلوگرم) برای مدت 45 روز تجویز گردید. گروه c مشابه گروه b بود، با این تفاوت که سیر (100 میلی گرم/ کیلوگرم) به جای آتورواستاتین تجویز شده بود. نمونه های خون، 4 بار و در زمان های صفر، 10، 40 و 55 روز بعد از شروع تحقیق جمع آوری شد. سپس میزان کلسترول تام، تری گلیسرید، ldl و hdl-c سرم با کیت های تجاری معمول اندازه گیری شدند. آتورواستاتین (0/001>p) و سیر (0/01>p)، در مقایسه با گروه a، فعالیت هیپولیپیدمی قوی تری را در کاهش تری گلیسرید خون نشان دادند. در مقایسه بین دو دارو و اثر آن ها بر تری گلیسرید، آتورواستاتین نسبت به سیر تفاوت معنی داری را نشان داد (0/01>p). در رابطه با اثر داروها بر میزان کلسترول خون، آتورواستاتین (01/0>p) و سیر (0/01>p)، در مقایسه با گروه a، فعالیت قوی تری را در کاهش کلسترول خون، نشان داد. در مقایسه بین دو دارو و اثر آن ها بر کلسترول، در روز 30 تفاوت معنی دار بین آتورواستاتین و سیر دیده شد (0/05>p). گروه های درمان شده (b و c)، نتایج خوبی را در کاهش ldl در مقایسه با گروه a، در روز 45 نشان دادند (0/001>p). در مقایسه بین دو دارو و اثر آن ها بر hdl، در روز 45، تنها بین گروه a و b، تفاوت معنی دار مشاهده گردید (0/01>p). مطالعه حاضر نشان داد که آتورواستاتین و سیر هر دو فعالیت کاهش دهنده چربی در سگ ها دارند، اما آتورواستاتین موثرتر از سیر است

تهاجم فراوان¬ترین مشکل رفتاری در سگ¬ها برای ارجاع به کلینیک¬های حیوانات کوچک ایران می¬باشد. از آنجا که کم¬کاری غده تیروئید می¬تواند در ایجاد تهاجم تأثیر داشته باشد، این مطالعه به منظور تعیین ارتباط بین تهاجم در سگ¬ها و غلظت¬های سرمی تیروکسین تام، تیروکسین آزاد، تری¬یدو تیرونین تام و تری¬یدو تیرونین آزاد صورت گرفت. نمونه¬های خون از 40 قلاده سگ مهاجم و 40 قلاده سگ غیر مهاجم ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی دانشگاه شهید چمران به علل معاینات عادی، واکسیناسیون و یا مشاوره اخذ گردید. نمونه¬های سرمی به روش الیزا ارزیابی شدند. آزمون آماری آنالیز واریانس دو طرفه جهت تخمین ارتباط بین مقادیر هورمون¬های تیروئیدی سرم و تهاجم، سن، جنس و نژاد سگ¬ها انجام شد. نتایج بدست آمده رابطه معنی¬داری را بین غلظت¬های هورمون¬های تیروئیدی در سرم و تهاجم سگ¬ها نشان نداد(p ≥0/05 ). همچنین هیچ اختلاف معنی¬داری بین سگ¬های مهاجم و غیر مهاجم بر اساس جنس، سن و نژاد وجود نداشت (p ≥ 0/05). مطالعات بیشتری با تعداد سگ¬های بیشتر، استفاده از سگ¬های واجد دیگر مشکلات رفتاری و مقایسه سگ¬های با رفتار مناسب و مهاجم در یک نژاد، برای روشن شدن رابطه بین عناصر تیروئیدی و تهاجم در سگ¬ها سودمند است.

آماده سازی روده ها پیش از انجام تصویربرداری با اشعه ی ایکس برای نیل به یک تشخیص صحیح الزامی است. این مطالعه به منظور مقایسه ی اثرات مقادیر مختلف پلی اتیلن گلیکول و سنا در آماده سازی روده ی سگ ها پیش از رادیوگرافی از محوطه ی شکمی صورت گرفت. شش قلاده سگ بالغ سالم از نژاد مخلوط، از هر دو جنس و با سن 18 تا 30 ماه به فاصله سه هفته یکی از دو دوز 4 و 8 گرم به ازای هر کیلوگرم پلی اتیلن گلیکول و یا 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم سنا را از طریق لوله ی معدی دریافت کردند. از حدود 12 ساعت قبل از تجویز داروها به سگ ها غذا داده نشد. رادیوگرافی نیز 12 ساعت پس از آماده سازی روده انجام شد. به عبارت دیگر در روز قبل از رادیوگرافی فقط آب در اختیار حیوانات گذاشته شد. رادیوگراف های استاندارد توسط رادیولوژیست غیر مطلع از نوع رژیم آماده سازی، بررسی و وجود مدفوع و گاز در کولون و راست روده، رادیواپسیته ی مدفوع و کیفیت رادیوگراف ها جهت تشخیص، با یک معیار از صفر تا سه (صفر = نامناسب تا سه = عالی) امتیازبندی شد. به منظور بررسی هر گونه اثرات جانبی داروها، سگ ها تا دو هفته پس از تجویز داروها مورد مشاهده قرار گرفتند. میانگین امتیاز آماده سازی کولون برای رژیم پلی اتیلن گلیکول با دوز 4 و 8 گرم به ازای هر کیلوگرم و سنا به صورت مشابهی برابر 0/41±2/17 بود. هم چنین میانگین امتیاز آماده سازی راست روده برای رژیم پلی اتیلن گلیکول با دوز 4 و 8 گرم به ازای هر کیلوگرم و سنا به ترتیب برابر 0/55±2/50 و 0/75±1/83 و 0/55±2/50 بود. هر دو دوز پلی اتیلن گلیکول و سنا امتیاز آماده سازی روده در سگ ها را به شکل معنی داری بهبود بخشیدند (p<0/05). هیچ گونه اختلاف معنی داری بین سه گروه ازنظر امتیاز آماده سازی کولون، رادیواپسیته ی مدفوع و کیفیت رادیوگراف ها وجود نداشت (p≥0/05). پلی اتیلن گلیکول با دوز 8 گرم به ازای هر کیلوگرم در مقایسه با دوز 4 گرم به ازای هر کیلوگرم به شکل معنی داری حضور مدفوع در راست روده را کاهش داد (p<0/05). هم چنین ازنظر بالینی و عوارض جانبی داروها، سگ های سه گروه تفاوتی نداشتند. چنین می توان نتیجه گرفت که استفاده از پلی اتیلن گلیکول با دوز 8 گرم به ازای هر کیلوگرم و سنا برای آماده سازی روده در سگ ها بی خطر و موثر بوده و به خوبی توسط سگ ها تحمل می شود.

هلیکوباکتر پیلوری یکی از شایع ترین عفونت های میکروبی در انسان است که با زخم معده و دوازدهه، التهاب معده و سرطان معده ارتباط دارد. هلیکوباکتر پیلوری از طریق آب و غذا و راه مدفوعی- دهانی و دهانی- دهانی منتقل می شود و در معده و روده انسان و چند گونه حیوانی از جمله سگ و گربه کلونیزه می شود و بنابراین احتمال انتقال این عفونت از حیوانات به انسان نیز وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع سرمی آلودگی به هلیکوباکتر پیلوری در افراد مرتبط و غیر مرتبط با سگ و گربه در اهواز و همچنین ارتباط آن با فاکتورهای میزبانی و محیطی بود. نمونه های سرمی از 356 نفر، شامل 147 نفر افراد مرتبط و 209 نفر افراد غیر مرتبط با سگ و گربه جمع آوری گردید و به روش الایزا مورد ارزیابی قرار گرفت. شیوع سرمی هلیکوباکتر پیلوری در افراد تحت بررسی بطور کلی 4/58% ( فاصله اطمینان 95% 5/63-3/53 درصد) بود. شیوع در افراد در تماس با سگ و گربه 1/72% ( فاصله اطمینان 95% 4/79-8/64 درصد) و در افراد بدون تماس 8/48% ( فاصله اطمینان 95% 6/55-42 درصد) بود (001/0>p). رگرسیون لاجستیک نشان داد شانس آلودگی در افراد در تماس با سگ و گربه 71/2 برابر افراد بدون تماس (فاصله اطمینان 95% 26/4- 73/1 ) است (001/0>p). این بررسی نشان داد که تماس با سگ و گربه، تحصیلات، سابقه زخم معده و اختلالات گوارشی و وضعیت تأهل ارتباط معنی داری با آلودگی دارد. مطالعه حاضر نشان داد که تماس با سگ و گربه فاکتور خطر برای آلودگی انسان به هلیکوباکتر پیلوری می باشد و باید اقدامات کنترلی و پیشگیرانه مد نظر سیاست گذاران بهداشتی قرار گیرد

سروتونین، کورتیزول، تهاجم، مشکلات رفتاری، سگ، اهواز

هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی میزان شیوع کروناویروس در سگ های اسهالی منطقه اهواز بود. نمونه های مدفوع، از 78 سگ اسهالی در طول سال 86 – 1384 جمع آوری شدند. سگ های تحت مطالعه براساس سن (کمتر و بالای 3 ماه)، جنس، نژاد، منطقه جغرافیایی (شهری و روستایی) و نوع اسهال (هموراژیک و غیر هموراژیک) طبقه بندی شده بودند و سپس با استفاده از آزمون دقیق فیشر مشخص گردید که آیا این فاکتورها در ارتباط با عفونت کروناویروسی می باشند یا خیر. میزان شیوع عفونت ناشی از کروناویروس، در این سگ ها با استفاده از روش ایمونوکروماتوگرافی 5/13 درصد(4 تا از 78مورد) بدست آمد که نشان می دهد ویروس در اکوسیستم محیط موجود است. هر چند میزان شیوع عفونت در سگ های بالاتر از 3 ماه، سگ های روستایی و نژاد ژرمن شفرد بالاتر بود اما از نظر آماری تفاوت معنی داری مابین جنس، سن، نژاد، منطقه و نوع اسهال دیده نشد (p>0.05). تابلوی خونی در 2 قلاده سگی که مبتلا به عفونت ناشی از کروناویروس بودند طبیعی بود و در 2 تای دیگر لنفوپنی و لکوپنی را نشان داد. این مطالعه که اولین گزارش در مورد شیوع کروناویروس در ایران می باشد نشان داد که عفونت ناشی از کروناویروس می تواند به عنوان یکی از علل اسهال ویروسی در سگ های منطقه اهواز مطرح باشد. واکسیناسیون، بویژه برای جمعیت های باز و یا سگ هایی که در یک محل نگهداری می شوند و در معرض خطر برای تماس با ویروس هستند توصیه می شود.

هرپس ویروس تیپ 1 گربه، یکی از عوامل بیماری زای بسیار عفونی بخش بالایی دستگاه تنفس در گربه های اهلی می باشد. مطالعه ی حاضر به منظور ارزیابی چگونگی گردش هرپس ویروس تیپ 1 گربه در گربه های خانگی و ولگرد شهر اهواز و تعیین میزان شیوع آن، صورت گرفت. سوآب های حلقی-دهانی، بینی ای و چشمی اخذ شده از 100 قلاده گربه (70 قلاده گربه ولگرد و 30 قلاده گربه خانگی) با استفاده از روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (pcr) جهت تعیین هرپس ویروس تیپ 1 گربه ارزیابی شدند. تأثیر جنس، سن، فصل، وضعیت نگهداری، واکسیناسیون و نشانه های بالینی بر احتمال عفونت، با استفاده از آزمون دقیق فیشر مورد ارزیابی قرار گرفت. حضور هرپس ویروس تیپ 1 گربه در 23 درصد نمونه ها ثابت شد. 16/6 درصد گربه های خانگی و 25/7 درصد گربه های ولگرد، از لحاظ ابتلا به هرپس ویروس مثبت بودند. ارتباط بین فصل (آب و هوای سرد در برابر گرم) و عفونت و بروز علائم بالینی و عفونت معنی دار بود (p<0/05. هیچ اختلاف معنی داری بین سن، جنس و وضعیت نگهداری و نیز واکسیناسیون با حضور هرپس ویروس تیپ 1 گربه در گربه های مورد بررسی وجود نداشت (0/05< p).این مطالعه نخستین گزارش مبنی بر حضور هرپس ویروس تیپ 1 گربه در گربه های ایران است. بنابراین بررسی حاضر نشان می دهد که این ویروس در محیط وجود دارد. نرخ شیوع نسبتاً بالای هرپس ویروس تیپ 1 گربه (23 درصد) در گربه های شهر اهواز از این فرضیه حمایت می کند که احتمالاً به واسطه ی تماس مستقیم بین گربه ها این ویروس به صورت فعال در جمعیت گربه ها گردش می کند. از آن جا که این عفونت ویروسی به آسانی در جمعیت گربه ها منتشر می گردد، بنابراین اقدامات ویژه برای جلوگیری از عفونت گربه های حساس توصیه می شود.

در طب سنتی، گیاهان بسیاری در درمان دیابت استفاده شده اند. به هر حال فعالیت ضد دیابتی میوه کنار در سگ های مبتلا به دیابت تجربی هرگز مطالعه نشده بود. 12 قلاده سگ بالغ به 3 گروه مساوی هر کدام شامل 4 قلاده سگ تقسیم شدند، شامل گروه های کنترل دیابتی، تحت درمان با گلی بنکلامید و تحت درمان با عصاره کُنار. هدف از مطالعه حاضر، آزمایش تأثیرات مصرف خوراکی 10 روزه عصاره هیدروالکلی میوه کُنار ( 500) در سگ های مبتلا به دیابت ناشی از آلوکسان در مقایسه با فعالیت ضد دیابتی گلی بنکلامید ( 0/2) بود. همه داده ها به صورت میانگین و خطای معیار بیان شدند. تفاوت های آماری بین گروه ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 تعیین شدند. نتایج نشان داد درمان با گلی بنکلامید به صورت غیرمعنی داری سطح گلوکز سرمی را کاهش داد (0/05>p) و به طور معنی داری سطح انسولین سرم سگ های دیابتی را افزایش داد (0/05>p). برخلاف گلی بنکلامید، عصاره هیدروالکلی کُنار منجر به یک کاهش معنی دار در سطح گلوکز خون، همراه با یک افزایش معنی دار در سطح انسولین، در سگ های دیابتی گردید (0/05>p). عصاره هیدروالکلی میوه کُنار دارای یک تأثیر ملایم ولی معنی دار در کاهش گلوکز خون بود و استفاده طولانی مدت این ماده ممکن است در تخفیف بعضی از بیماری های مزمن و عوارض ناشی از دیابت، بیش از داروهای شیمیایی سودمند واقع گردد. به علاوه استفاده از این ماده طبیعی در کِنار درمان های دارویی قراردادی مثل یک ماده شیمیایی یا انسولین، اجازه مصرف دوزهای کمتری از دارو و/ یا کاهش دفعات مصرف آن را می دهد که عوارض جانبی را که عموماً مشاهده می گردد کاهش می دهد. بنابراین فعالیت ضد هیپرگلیسمی کُنار به صورت تجربی ثابت شد ولی باید برای استفاده عمومی استاندارد گردد. توجه نزدیک به طب دارویی سنتی ایران و داروهای طبیعی برای درمان دیابت ملیتوس و عوارض آن از اهمیت بسزایی برخوردار است

این مطالعه بر روی 8757 پرونده از موارد گازگرفتگی در مرکز هاری بیمارستان ابوذر در شهرستان اهواز صورت گرفته است . مطالعه فوق نشان می دهد، بیشترین درصد گازگرفتگی به ترتیب مربوط به سگ (52/39 درصد)، موش (40/84 درصد) و گربه (4/56 درصد) می باشد. افراد گاز گرفته شده از نظر جنسیت بیشتر مذکر بوده اند (69/74 درصد) در حالیکه در جنس مونث این رخداد کمتر بوده است (30/26 درصد). افراد کمتر از 20 سال در معرض خطر بیشتری قرار داشته اند (55/58 درصد). بیشترین موارد گازگرفتگی در فصل بهار (28/97 درصد) و در ماه اردیبهشت و کمترین موارد در فصل زمستان (20/83 درصد) و در ماه دی صورت گرفته است . گازگرفتگی ها بیشتر در ساعات روشن، و بالاترین درصد موارد بین ساعات 6-12 صبح (38/43 درصد) ایجاد شده است . نقاط تشریحی گزیده شده در هر دو جنس بترتیب درصد وقوع عبارتند از پاها (49/08 درصد)، دست ها (35/58 درصد)، صورت (8/01 درصد)، تنه (7/03 درصد)، گردن (0/3 درصد). کلا 24 نفر در طول ده سال بر اثر جراحات ناشی از گزش بستری و تحت مراقبت قرار گرفته اند. چهار نفر از افراد بستری شده فوت نموده اند که علت مرگ هر چهار نفر بیماری هاری ذکر شده است .