چکیده این تحقیق بر آن است تا به مناسبات دو کشور جمهوری اسلامی ایران با مالزی در دو دهه اخیر پرداخته و زمینههای گسترش همکاری و موانع آن را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. دو کشور در سالهای اخیر و بویژه در حوزه اقتصادی رشد خوبی را شاهد بودهاند. بین کشور جمهوری اسلامی ایران و مالزی زمینههای مشترکی وجود دارد که این زمینهها میتوانند روابط دو کشور را ارتقا بخشند. زمینههای مشترک بین دو کشور را میتوان در سه حوزه سیاسی، اقتصادی و فرهنگی مورد بررسی قرارداد. در حوزه سیاسی کشور ایران با مالزی رویکردهایش در بسیاری از جهات نسبتاً یکسان است. دو کشور تمایل و اراده به گسترش روابط دارند و در خصوص بسیاری از مسائل منطقهای و بینالمللی مواضع مشترکی را دارا میباشند. از جمله این مواضع مشترک میتوان به مخالفت با تک قطبی شدن نظام جهانی، مخالفت با ائتلاف جهانی علیه تروریسم به رهبری ایالات متحده، عدم شناسایی و مخالفت با سیاستهای تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی، و عدم گرایش به عدم تعهد در قطب بندیهای جهانی اشاره کرد. در حوزه اقتصادی نیز دوکشور در خصوص ماهیت و روند جهانی شدن، آسیابی بودن، تعلق به کشورهای جهان سوم و لزوم یافتن راه حل آسیایی در امر توسعه از رویکردهای مشابهی برخوردارند. در حوزهفرهنگ، دین اسلام و زمینه رشد زبان فارسی در مالزی یک بستر فرهنگی مناسبی را برای گسترش روابط ایجاد کرده است. علیرغم تواناییهای دو کشور در هر سه حوزه فوق، متاسفانه وجود برخی موانع سبب گردیده تا روابط در حد مطلوبی نباشد. از جمله این موانع که بیشتر مربوط به ایران میشود میتوان به عملکرد نظام سیاسی ایران، بیثباتی منطقه خاورمیانه، نظم گریزی، عدم وجود اتحاد استراتژیک بین دو کشور، عدم اطلاع رسانی صحیح و شناخت از تواناییهای یکدیگر، بروکراسی دست و پاگیر و مشکل قانونگذاری وجود رقبای اقتصادی ایران در منطقه، نبود سیستم مشترک بانکی بین دو کشور، پایین بودن استانداردهای تکنولوژی، بعد مسافت، عدم گسترش زبان فارسی در مالزی و تفاوت مذهبی اشاره کرد. طبیعی است با برطرف کردن موانع قابل حل فوق، روابط دو کشور بیش از پیش گسترش خواهد یافت. از جمله دستاوردهای گسترش روابط دو کشور میتوان به تسهیل توسعه اقتصادی (بویژه ایران)، استفاده از موقعیت ترانزیتی ایران، حضور ایران در کشورهای جنوب شرق و شرق آسیا، پیوند اتحادیه آسه آن با اتحادیه اکو و همگرایی کشورهای اسلامی اشاره کرد.