بیماری اسلکرودرما (systemic sclerosis) یک بیماری نسبتا ناشایع بافت همبندی است که پوست و ارگانهای مختلف بدن را درگیر می کند. این بیماری دارای سیر آهسته و مزمن است و در تمام جهان انتشار دارد. این پایان نامه در مورد افراد مبتلا به این بیماری می باشد که در طی سالهای 1371 تا 1376 در مراکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) و طالقانی کرمانشاه بستری گردیده اند. هدف از این مطالعه بررسی توزیع سنی و جنسی بیماری، علائم درگیری پوست و درگیری دیگر ارگانهای بدن بوده است . یافته ها: در بررسی بعمل آمده جمعا 20 بیمار با تشخیص اسکلرودرما بستری گردیده اند که 10 بیمار کیس شناخته شدهء بیماری و 10 بیمار دیگر برای بار اول تشخیص داده شده اند. نسبت جنسی زن به مرد، 19 به 1 و سن متوسط بیماران 36 سال بود. علائم درگیری پوست بترتیب شیوع، خشکی و ضخیم شدگی پوست (100 درصد بیماران) پدیدهء رینود (75 درصد) زخم پوستی (30 درصد) اسکلروداکتیلی (30 درصد) گانگرن انگشتان (20 درصد) هیپرپیگمانتاسیون (15 درصد) و خارش پوست (10 درصد) درگیری ارگانهای مختلف بدن بترتیب شیوع شامل، دستگاه عضلانی - اسکلتی (40 درصد) دستگاه گوارش (40 درصد) دستگاه تنفسی (25 درصد) قلب (20 درصد) و کلیه ها (15 درصد) با توجه به اینکه آزمایشهای اختصاصی در تعداد کمی از بیماران انجام شده بود، لذا یافته های اختصاصی آزمایشهای بارز نبود. با این حال 25 درصد بیماران آنمی داشتند. نتیجه: از مقایسهء یافته های این مطالعه با مطالب کتابهای مرجع می توان به نتایج زیر اشاره کرد: 1 - تعداد بیماران در استان نسبت به گفتهء کتابها (10 تا 20 نفر در 100000) پایین تر بود. که شاید بعلت عدم نیاز به بستری در اکثر بیماران اسلککرودوما، مراجعه بیماران به مراکز درمانی خصوصی در سطح استان، عدم کاربرد عنوان اسکلرودرما جهت بیمارانی که بعلت عوارض بیماری در بخشهای تخصصی مربوطه بستر بوده اند، باشد. 2 - نسبت جنسی زن به مرد در این مطالعه بالاتر از گفتهء کتابهای مرجع بود (4 - 3 به 1 تا 15 به 1) علت این تفاوت بارز، مشخص نیست .3 - الگوی درگیری پوست و نیز علائم پوستی مشابه گفتهء کتابهای مرجع بود. 4 - درگری ارگانهای داخلی از شیوع کمتری در این مطالعه برخوردار بود. که شاید بعلت عدم انجام بررسی های پاراکینیک تشخیصی در همه بیماران و عدم کاربرد عنوان اسکلرودرما، در پروندهء بایگانی بیمارانی که بعلت عوارض بیماری در بخشهای تخصصی بستری بوده اند، باشد. در پایان پیشنهاد می شود تا یک مرکز رفرنس جهت ارجاع بیماران در کشور ایجاد شود تاب بتوان ضمن پیگیری درمان این بیماران، بروی آنها مطالعات آینده نگر با گروه کنترل انجام شود.

در بررسی که روی یک case نادر انجام شد، بیمار در سال 1373 دچار لوسمی لنفوسیتیک مزمن شده بود که بعد از تشخیص تحت کموتراپی با داروی کلرامبوسیل قرار گرفت ، یکسال بعد از درمان بیمار به علت درد شکمی و سرگیجه و سردرد، در بیمارستان بستری گردیده است که sepsis woekup شده است . و از آن زمان در ناحیه پیشانی و پل بینی و گونه های بیمار دچار زخمهای کروت بسته و با سطح نکروزی شده است ، که دوبار تحت جراحی قرار گرفته ولی دوباره عود کرده است و در نهایت در نمونه پاتولوژی که در تهران انجام شده است ، کارسینوم غدد سباسه تشخیص داده شده است . بیمار برای بار سوم، به علت وجود توده های برجسته گل کلمی با سطح نکروتیک و با بوی بد که همراه با خونریزی بوده است در بیمارستان طالقانی بستری می شود. که این بار نیز sepsis workup می شود. در 10-20 درصد موارد بیماران مبتلا به cll دچار کانسرهای ثانویه می گردند که این کانسرها شامل پوست نظیر ملانوما - کانسرهای کولورکتال و ریه و سارکوم می باشد. از طرفی در بررسی انجام شده بین سالهای 1990-1995 در بین بیماران cll یک افزایش وقوع کانسرهای ثانویه در این بیماران شناخته شده است . در این بررسی که روی 7398 بیمار مبتلا به cll همراه با کانسرهای ثانویه بوده است کانسرهای ریه - پروستات - پارانشیم کلیه و پوست و سارکوم مشخص شده اند. از طرفی بیمار تحت درمان با داروی کلرامبوسیل بوده است ، و این دارو می تواند خود سبب ایجاد solid tumor باشد ولی ارتباط آن با کارسینوم غدد سباسه تاکنون گزارش نشده است و در کتب معتبر اشاره ای نشده است .

بدنبال تعدادی از وضعیتهای پاتولوژیکی خاص ، imbalance بین سیستم انعقاد و سیستم فیبرینولیز ایجاد شده و منجر به سندرم dic می گردد. که با طولانی شدن pt و ptt، کاهش پلاکت و فیبرینوژن و افزایش محصولات تخریبی فیبرین fdps و از نظر بالینی با خونریزی، ترومبوز و شوک مشخص می شود. در یک بررسی آینده نگر که بر روی 20 بیمار با سندرم dic که در طی یک سال (75/4/1 لغایت 76/4/1) در دو مرکز آموزشی درمانی امام خمینی و آیت ا... طالقانی بستری و از نظر اپیدمیولوژی، بررسیهای آزمایشگاهی و اقدامات درمانی بررسی شده اند خلاصه نتایج بدست امده بشرح زیر است . 13 بیمار مونث ، 7 بیمار مذکر و میانگین شیوع سنی 45 سالگی بوده است . شیوع از نظر علل زمینه ساز dicبه ترتیب iufd 7 بیمار، aml 5 بیمار، sepsis 3 بیمار، مارگزیدگی 2 بیمار، پلاسنتاپرویا 1 بیمار، سوختگی 1 بیمار و شوک هیپوولومیک و ards 1 بیمار بوده است . پرزانتاسیون بالینی بیماران عمدتا بصورت ضایعات اکیموتیک و پتشی پورپورا درپوست (11 بیمار)، خونریزی واژینال و آنمی (8 بیمار) اپیستاکسی (3 بیمار) gi beelding (3 بیمار) و خونریزی از انیزیونهای جراحی بعد از عمل (2 بیمار) می باشد. هیچکدام از بیماران آکروسیانوز یا ترمبوزهای واضح بالینی در ارگانها نداشته اند و تمام بیماران dic حاد داشته اند. نتایج آزمایشگاهی: شیستوسیت و framented cell در لام خون محیطی در 1/4،pt درمحدوده 15/8-25 ثانیه، پلاکت بین 5-100 هزار، لکوسینوزبیش از 10000 در 70درصد بیماران با ارجحیت pmn(80-90 درصد) می باشد. اقدامات درمانی علاوه بر کنترل و درمان بیماری زمینه ای عمدتا شامل packed cell.ffd پلاکت خون کامل و در چند مورد کرایوپرسیپتیت بوده است . در هیچکدام از بیماران هپارین، داروهای ترومبولتیک و آنتی فیبرینولیز استفاده نشده است . بطورکلی در مواردی که بیماری زمینه ای قابل کنترل و درمان بوده است پیش آگهی خوب و در مواردی که غیرقابل درمان و کنترل بوده است پیش آگهی خوب و در مواردی که غیرقابل درمان و کنترل بوده است پیش آگهی بد بوده است و از 20 بیمار 8 بیمار (40 درصد) expired شده اند.

بررسی موارد مقاومت ثانویه در بیماران دیابتیک نوع niddm و مقایسه سه روش درمانی (انسولین، قرص و انسولین، قرص سولفونیل اوره+ مت فورمین) در مرکز تحقیقات دیابت استان کرمانشاه در طی یکسال (مرداد 77-76) طی بررسی یکساله که در مرکز تحقیقات دیابت کرمانشاه انجام گرفت 3ˆ4 موارد بیماران مراجعه کننده را niddm تشکیل می دهند. 5 تا 7 درصد این افراد در سال دچار مقاومت ثانویه می شوند. در این مطالعه آینده نگر جمعا 83 بیمار در 3 گروه درمانی، شامل: 47 بیمار روی درمان سولفونیل اوره همراه مت فورمین (گروه اول)، 18 بیمار روی درمان انسولین همراه قرص (گروه دوم) و 18 بیمار روی درمان انسولین به تنهایی (گروه سوم) قرار گرفتند. نتایج: 1) کنترل قند خون در سه گروه بر اساس bs (کمتر از 200mg/dl)و fbs (کمتر از 150mg/dl) و در یک مقایسه دیگر بر اساس hbalc (کمتر از 9 درصد کنترل خوب ، بین 9 تا 11 درصد کنترل متوسط (fair) و بیش از 11 درصد کنترل ضعیف (poor) تفاوت معنی داری نداشت . اگر چه گروه شوم تا حدودی بهتر کنترل شدند. 2) مقایسه bmi (ابتدای طرح با انتهای طرح) در سه گروه درمانی تفاوت معنی داری داشته است . بیشترین کاهش bmi در گروه اول و بیشترین افزایش bmi در گروه دوم مشاهده شد. با توجه به این نتایج می توان گفت که روش درمانی سولفونیل اوره همراه مت فورمین روش پیشنهادی در افراد چاق است و روش انسولین درمانی روش پیشنهادی در افراد لاغر می باشد.

چکیده ندارد.

ضرورت این مطالعه از آنجا احساس می گردد که sle یکی از بیماریهای با انسیدانس 1/8 تا 7/6 در یکصد هزار نفر در سال و شیوع جنسی با نسبت زن به مرد حداقل 9 به 1 و حداکثر شیوع در سنی اواخر نوجوانی واوایل جوانی است . و بدن علیه سلولهای خودی آنتی بادی تولید کرده و دارای تنوع علایم بالینی و درگیری سیستم های مختلف می باشد. که تاکنون مطالعه کامل و دقیقی از شیوع - تظاهرات بالینی و آزمایشگاهی آن در دست نبوده است لذا در این مطالعه بصورت گذشته نگر و توصیفی به بررسی بیماران بستری شده با تشخیص sle در بخش های داخلی مراکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) و طالقانی طی مدت 5 سال (از مهرماه 1372 لغایت شهریور ماه 1377) پرداخته ایم که اهداف مطالعه ما بررسی خصوصیات اپیدمیولوژیک تظاهرات بالینی و آزمایشگاهی بیماران و تجزیه و تحلیل آماری نتایج و توصیف آنها در مقایسه با کتب مرجع و مطالعات قبلی بوده است . معیار تشخیصی در بیماران مطالعه شده وجود چهار معیار از یازده معیار معرفی شده توسط انجمن روماتولوژی امریکا بوده است . روش این مطالعه بررسی پرونده تمام بیماران بستری شده با تشخیص sle در مراکز درمان امام خمینی (ره) و طالقانی کرمانشاه از نظر اپیدمیولوژی بالینی و آزمایشگاهی در مدت 5 سال بوده است . که نتایج حاصله بصورت نمودارها و جداولی تهیه و ترسیم و در پایان با مقایسه کتب مرجع مورد بحث قرار گرفتند.