یکی از دوران پرحادثه تاریخ ایران برحسب باز? زمانی، دور? تاریخی حدّ فاصل کودتای 28 مرداد32 تا بهمن 57 است. در این دوران از طرفی کمونیست ها و توده ای ها فعّالیّت بیش تری داشتند و از طرف دیگر، نهضت آزادی و آزادی خواهان و از طرف دیگر اصول گرایان اسلامی برای براندازی نظام مستبدّ حکومتی محمّدرضا پهلوی کوشش می کردند. حرکت های جنگی نامنظّم و چریکی نیز سهم به سزایی در شعله ورکردن این آتش داشت. اتّفاقاتی چون ملّی شدن صنعت نفت، نخست وزیری دکتر محمّد مصدّق، لایح? کاپیتولاسیون، اصلاحات ارضی، انقلاب سپید، واقع? خرداد 42 و ... که سرانجام به پیروزی ملّت آزادی خواه ایران در بهمن 1357انجامید؛ از پربسامد ترین حوادث آن روزگار به شمار می روند و از طرفی دیگر بازار ادبیّات آن عصر بازار مکّاره ای بود که شاعران از غزل و قصیده و چهار پاره و شعر نوگرفته تا شعر سپید و منثور می سرودند و مکاتب ادبی نیز تحت تأثیر اروپا به ویژه کشور فرانسه در ایران رونق بیش تری گرفت. شعر در آن عصر نیز به ابزار مبارزه تبدیل شده بود. از این رو شاعران این دوره را باید بر حسب شیوه ها و مقاصد سیاسی ـ اجتماعیشان تقسیم بندی کرد. ما در این پایان نامه پس از مروری بر تاریخ بیست و پنج ساله این دوره و معرّفی کلّیّات علمی یأس و امید و تعریف و عوامل پیدایی آن به تقسیم بندی شاعران بر حسب افکار آن ها می پردازیم. سپس یأس و امید را به دو دست? اجتماعی و فردی تقسیم می کنیم و پس از مباحثی در مورد میزان تاثیر پذیری فرد از اجتماع و اجتماع از فرد، عوامل آن را بررسی می کنیم و پس از ارای? نمونه ها و شواهد، تمام آثار شاعران فوق را ازجنبه یاس و امید بررسی و با نمودارها و آمار این درصدها را در میان شاعران استخراج و تحلیل می کنیم.