یکی از روشهای جلوگیری از تقلبهای مدیریت و افزایش کیفیت اطلاعات مالی، رعایت خصوصیات کیفی اطلاعات مالی، از جمله محافظه کاری می باشد. بنابراین وجود مکانیزمهای نظارتی و کنترلی جهت حفظ منافع سهامداران ضروری است. در این میان اصول و رویه های حسابداری در جهت حفظ منافع فعالان بازار سرمایه و کنترل انگیزه های منفعت جویانه مدیران، اصل محدود کننده محافظه کاری را مطرح می کند. در این پژوهش ارتباط بین محافظه کاری مشروط و نامشروط با ریسک ورشکستگی مدل زاوگین برای دوره ی زمانی 1386 تا 1391مورد بررسی قرار گرفت. جهت ارزیابی این ارتباط از مدل های زاوگین، ژانگ و باسو در قالب یک مدل مفهومی استفاده گردید. در این تحقیق از آزمونهای آمار توصیفی مثل میانکین و میانه و واریانس و انحراف معیار متغیر ها استفاده گردید همچنین آزمونهای f, t برای معنادار بودن ضرائب و خطی بودن روابط و آزمونهای دوربین واتسون و گلموگروف اسمیرنف و نرمال سنجی متغیر وابسته استفاده گردید. این تحقیق از حیث هدف از جمله تحقیقات کاربردی است و برای گردآوری داده ها از نوع همبستگی استفاده گردیده است. نتایج این تحقیق نشان داد که بین محافظه کاری مشروط و محافظه کاری نامشروط با ریسک ورشکستگی ناشی از مدل زاوگین ارتباط معناداری یافت نشد.