مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر bmp-4 بر تمایز قلبی سلول های بنیادی بافت چربی (adscs) طراحی شد. به این منظور، adsc ها از بافت چربی اینگوینال موش جداسازی و کشت داده شدند. برای تمایز قلبی، adsc ها به مدت 5 روز در محیط حاوی fbs یا kosr با غلظتهای مختلف فاکتور bmp-4 تیمار شدند. 21 روز پس از آغاز تمایز، بیان فاکتور های نسخه برداری و ژن های اختصاصی قلب بررسی شد. به علاوه، امکان بهینه سازی محیط تمایزی با استفاده از its و 5-azacytidine مورد بررسی قرار گرفت. در این مرحله، سلول های تمایز یافته فاکتور های نسخه برداری gata-4 و mef-2c و ژن های اختصاصی قلب شامل ?-mhc، ?-mhc، mlc-2v، mlc-2a و anf را بیان کردند. آنالیز ایمنوسیتوشیمی نیز حضور آلفا اکتینین و تروپونین i قلبی را در کاردیومیوسیت های مشتق از adsc نشان داد. mlc-2v در سلول هایی که در محیط حاوی kosr و 50 ng/ml bmp-4 تیمار شدند (k50)، بیشترین بیان را داشت. بیشترین بیان ژن mlc-2a در سلول هایی مشاهده شد که در محیط حاوی kosr با 10 ng/ml bmp-4 تیمار شدند (k10). افزودن its به گروهی که در محیط حاوی kosr با 10 ng/ml bmp-4 تیمار شدند، بیان هر دو ژن mlc-2v و mlc-2a را افزایش داد. افزودن همزمان 5-azacytidine و its به گروهی که در محیط حاوی 10 ng/ml bmp-4 قرار داشتند (aza-k10-its) نسبت به گروه دارای فقط its (k10-its)، تغییری در میزان بیان ژن mlc-2a ایجاد نکرد، اما میزان بیان ژن mlc-2v را بطور معنی داری کاهش داد. افزودن its به تنهایی یا همراه با 5-azacytidine بیان mlc-2v را در گروه k50 کاهش داد. بنابراین، محیط k10-its و k50 به ترتیب به عنوان گروه های بهینه برای بیان ژن mlc-2a و mlc-2v در نظر گرفته شدند. بطور خلاصه، نتایج این مطالعه برای اولین بار نشان دادند که از bmp-4 می توان برای تمایز کاردیومیوسیت از adcs ها استفاده نمود. همچنین مشخص گردید که غلظتهای متفاوتی از bmp-4 برای تمایز کاردیومیوسیت های دهلیزی و بطنی موثر می باشند. استفاده از its همراه با غلظت پایین bmp-4 می تواند به بهبود تمایز سلولهای دهلیزی کمک کند، ولی دوز بالای bmp-4 (50 ng/ml) در غیاب its و 5-azacytidine بیشترین اثر را در تمایز سلولهای adsc به سمت سلولهای بطنی دارد.

هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی تاثیر اکسی توسین بر تمایز عصبی از سلول های بنیادی بافت چربی است. به این منظور، سلول های بنیادی از بافت چربی اینگوینال موش های 10-8 هفته ای جداسازی شد و در مرحله پاساژ سوم برای القای تمایز عصبی در محیط dmemحاوی kosr به کار رفت. غلظت های 6-10، 7-10 و 8-10 مولار اکسی توسین، در سه بازه زمانی مختلف به محیط کشت سلول ها اضافه شد. دو یا سه هفته پس از آغاز تمایز، بیان ژن های pcna، اکسی توسین و رسپتور اکسی توسین و نیز برخی از مارکرهای عصبی در سلول های تمایز یافته توسط rt-rcr بررسی شد. بیان ژن های nse، neun، nefl و رسپتور اکسی توسین توسط real-time pcr بین گروه ها مقایسه گردید. به علاوه، وجود پروتئین های ?-tubulin iii، map-2 و nefl با تکنیک ایمونوسیتوشیمی بررسی شد. طبق نتایج حاصله، سلول های تمایز یافته در همه گروه ها ژن های pcna، اکسی توسین، رسپتور اکسی توسین، pax6، nestin، nse، neun، nefl، synaptophysin، th و gad2 را در سطح mrna و ?-tubulin iii، map-2 و nefl را در سطح پروتئین بیان کردند. chat فقط در سلول هایی که با 7-10 مولار اکسی توسین تیمار شده بودند بیان شد و gfap در هیچ گروهی بیان نشد. بر اساس نتایج real-time pcr، تیمار سلول ها با اکسی توسین به افزایش بیان رسپتور اکسی توسین در سلول های تمایز یافته منجر شد. تیمار سلول ها با اکسی توسین بسته به غلظت مصرفی و زمان تیمار به بهبود یا کاهش تمایز عصبی منجر شد. تیمار با 8-10 مولار اکسی توسین در روز هشتم تمایز، بیشترین اثر مثبت را روی بلوغ سلول های عصبی اعمال نمود. بطور کلی، نتایج این مطالعه نشان داد که سلول های بنیادی بافت چربی توانایی تمایز به عصب را دارا می باشند و اکسی توسین بسته به غلظت مصرفی و زمان تیمار می تواند سبب القا یا مهار نوروژنز گردد.

متاستاز یک پدیده ی مهم در بیولوژی سرطان بوده که همواره توجه دانشمندان را به خود معطوف نموده است، چرا که این پدیده نقش عمده ای را در مرگ و میر بیماران سرطانی ایفا می نماید. مطالعات نشان داده اند که ژن های متفاوتی در این پدیده دخالت دارند و در این میان، نقش برخی از این ژن ها کلیدی است. برخی از مطالعات عملکردی نشان داده اند که خاصیت تهاجمی تعدادی از رده های سلولی سرطانی ترانسفکت شده با کلاستر mir-302 تا حد قابل ملاحظه ای مهار می شود. به منظور بررسی اثرات بیش بیان اعضای خانواده mir-302 بر تعدادی از مارکرهای تهاجم و رگ زایی در رده های توموری ملانوما (a-375) و کولورکتال (ht-29)، سلول ها با وکتور pegfpc1-mir-302 و وکتور mock به عنوان کنترل ترانسفکت شدند. پس از گذشت 30 روز از ترانسفکشن سلول ها، بیان ژن های cdh1، snail، hif1-β، hif1-α، vegfa، dll4، mmp2 و timp1 با روش های rt-pcr و quantitative real-time pcr مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده حاکی از افزایش بیان ژن cdh1 و کاهش بیان ژن های snail، hif1-β و vegfa در هر دو رده ی سلولی بود، حال آنکه کاهش بیان ژن های mmp2، hif1-α و dll4 تنها در رده ی سلولی a-375 مشاهده گردید. افزایش بیان ژن های mmp2 و dll4 در سلول های ترانسفکت شده با mir-302 در رده ی سلولی ht-29 یکی از نتایج بحث برانگیز در این مطالعه بود. به طور کلی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که این کلاستر به عنوان یک تنظیم کننده عمده عمل نموده و می تواند بسیاری از ژن های درگیر در مراحل مختلف متاستاز و رگ زایی را مهار نماید.برخی از مطالعات عملکردی نشان داده اند که خاصیت تهاجمی تعدادی از رده های سلولی سرطانی ترانسفکت شده با کلاستر mir-302 تا حد قابل ملاحظه ای مهار می شود.