سازمان پلیس بین الملل، سازمانی بین المللی است که در سایه همکاری میان دولت ها شکل گرفته و در سایه همین همکاری نقش خود را در عرصه بین المللی ایفا می کند.این سازمان به عنوان یک سازمان هماهنگ کننده متشکل از ساختاری بوده و از نظم حقوقی و قواعد خاص خود تبعیت می کند. تحقیق حاضر از یک سو بررسی بعد سازمانی و حقوقی سازمان پلیس بین الملل است بدین صورت که؛ با بررسی و تحلیل ویژگی های سازمان های بین المللی از جمله برخورداری از شخصیت حقوقی بینالمللی و داخلی، صلاحیت انعقاد معاهده و ... در سازمان پلیس بین الملل، محرز شود که آیا سازمان پلیس بین الملل از شخصیت حقوقی برخوردار بوده و در نتیجه جهت نیل به اهداف خود که اهم آن ها برقراری همکاری میان کشورهای عضو است می تواند موافقت نامه ها و معاهداتی را منعقد نماید؟ و با توجه به انواع سازمان های بین المللی -دولتی یا غیر دولتی- و در نظر گرفتن اختلاف نظرات در خصوص قرار دادن این سازمان در یکی از انواع سازمان های بین المللی، این سازمان تحت چه نوع سازمانی در عرصه بین المللی فعالیت می کند؟ تحقیق حاضر از سوی دیگر بررسی وظایف و اختیارات سازمان پلیس بین الملل می باشد؛ علی رغم این که از جمله وظایف این سازمان، وظایفی است که با بعد جزایی سرو کار دارد و البته بعد جزایی این سازمان انکار ناپذیر است لیکن هدف از تحقیق حاضر بررسی وظایف و اختیارات حقوقی این سازمان (مختصر بررسی در خصوص وظایف و اختیارات جزایی) و جزئیات مربوط به روابط این سازمان با سایر سازمان ها و همکاری های صورت گرفته در راستای نیل به اهداف تحت قواعد حقوق بین الملل می باشد.

مهندسی بافت به طور عام به معنی توسعه و تغییر در زمینه رشد آزمایشگاهی مولکول ها و سلول ها در بافت و یا عضو، برای جایگزینی یا ترمیم قسمت آسیب دیده بدن است. به طور کلی می توان بافت های بدن را به دو دسته بافت های نرم (از قبیل بافت پوستی و عروقی و ماهیچه ای و...) و بافت های سخت (مثل استخوان) تقسیم بندی کرد. یکی از موارد مهندسی بافت استفاده ازبیومواد می باشد که ممکن است به طور طبیعی یا مصنوعی ساخته شوند که از آن ها برای چسبندگی رشد و تکثیر سلول ها استفاده می کنند. بیوموادی که در مهندسی بافت بکار می رود متنوع هستند مثل پلی استرها و.. که به عنوان ماتریکس خارج سلولی یا همان داربست استفاده می شوند. در مهندسی بافت ابتدا یک ماده متخلخل به عنوان ماتریکس خارج سلولی یا داربست برای رشد سلول ها تهیه شده و سپس عوامل رشد بر روی آن قرار می گیرند. در این پژوهش سعی شده است روش جدیدی برای تحریک رشد سلول های فیبروبلاست کشت داده شده بر روی بسترهایی از جنس پلی ال لاکتیک اسید مورد آزمایش قرار گیرد. در روش های مرسوم حین ساخت فیلم یا داربست پلی ال لاکتیک اسید مقداری نانوذره رسانا همچون پلی پیرول به آن اضافه می کنند تا کل داربست رسانا شده و جریان بصورت سه بعدی در آن منتشر شود. اما در این پژوهش از بسترهای معمولی استفاده شده و جریان بصورت دو بعدی در آن ایجاد شده است. بدین منظور با فیلم ها با استفاده از روش تبخیر حلال و داربستهایی با استفاده از روش انجماد- خشک سازی با ضخامت مشخص ساخته شد. این آزمایشات به دو صورت انجام گرفت: الف: بررسی اثر جریان الکتریکی بصورت مستقیم بر روی رشد و چسبندگی سلول های فیبروبلاست، ب: بررسی اثر میدان الکتریکی بر روی رشد و چسبندگی سلول های فیبرو بلاست. در روش اول با توجه به عبور مستقیم جریان از میان فیلم پلی ال لاکتیک اسید و اجتناب ناپذیر بودن تماس سلول( به دلیل اندازه بسیار ریز و همچنین نبود امکانات مناسب آزمایشگاهی) با سیم حاوی جریان مستقیم با انجام آزمایشات مکرر با مرگ سلول ها مواجه شدیم که این امر به علت زیست سازگار نبودن روکش سیم لاکی بود. برای رفع این مشکل استفاده از سیم هایی با ضخامت سیم لاکی اما با روکش طلا پیشنهاد شد چرا که در صورت تماس سلول با سیم حاوی جریان به علت به زیست سازگار بودن روکش طلای آن از مرگ سلول ها جلوگیری شده و آنگاه می توان نتایج آزمایشگاهی را با شرایط عادی رشد سلول مقایسه نمود، اما متاسفانه با توجه به عدم وجود امکانات کافی این روش در این مرحله و با وجود سعی فراوان و انجام آزمایشات مکرر به نتیجه ای درخور توجه نرسید. اما در روش دوم با توجه به تجربه به دست آمده در روش اول ما با استفاده از قالب کاغذ روغنی مخصوص، یک سیم پیچ هسته هوا با تعداد 95 دور سیم لاکی شماره 2/1 ( قطر سیم 2/1 میلیمتر) ساختیم، بطوری که پلیت کشت سلول به راحتی درون این قالب قرار گرفته خارج کردن آن از قالب نیز راحت باشد. سپس مراحل کشت بصورتی که در قسمتهای بعدی توضیح داده شده انجام شده و پلیت حاوی محیط کشت، بستر پلیمری و سلول درون قالب سیم پیچ قرار گرفته و سیم پیچ به منبع تغذیه وصل شد. بدین ترتیب نمونه تحت تاثیر میدان الکتریکی قرار گرفت و در زمان های مختلف نمونه تحت تاثیر میدان الکتریکی با نمونه کنترل مقایسه گردید. در این روش بر خلاف روش اول نتایج بسیار جالبی از این آزمون بدست آمد و مشاهده گردید که میدان الکتتریکی چسبندگی و رشد سلول ها را در حد زیادی افزایش خواهد داد به نحوی که در فصل چهارم به آن اشاره خواهد شد.