زبان نمایشی یا دراماتیک از جمله عناصر بسیار مهم درآثار نمایشی است، که عموماً عملکرد آن را محدود به مواردی چون ساخت شخصیّت، پیش برندگی داستان، مشخص نمودن زمان و مکان، تطبیق با درون مایه، برقراری و باور پذیرکردن مجموعه روابط ،اطلاع رسانی درباره ی شرایط مفروض، ایده و غیره می شود، حال آن که توصیف زبان نمایشی بدون درنظرگرفتن شاخصه های مهمی، چون موقعیت، کنش و چندصدایی امکان پذیر نیست، چراکه زبان نمایشی رابطه ای یگانه با آنان دارد. دراین پژو هش سعی برآن است، تا زبان نمایشی از این زاویه نگریسته شود و همچنین ارتباط آن با شعر نو، مورد کنکاش قرار گیرد. فصل اول این رساله شامل تاریخچه نظری بحث، بررسی مفهوم دراماتیک و همچنین زبان نمایشی است. در فصل دوم نیز، ابتدا زبان نمایشی درایران و سپس بوطیقای شعر نو، که در واقع تحولی عظیم در ساخت شعری، دیدگاه شعر ،مفاهیم شعری، ترکیبات تازه ی شعری، افزودن پرسوناهای شعری، انتخاب زبان دقیق برای آنها و تغییر دید زیبای شناسی است، مورد بررسی قرار گرفته است. برهمین اساس در آخرین فصل این پژوهش گزیده هایی از دو تن از شاعران بزرگ معاصرایران، اخوان ثالث و شفیعی کدکنی، ارزیابی شده است.