چکیده زمینه و هدف: استقامت قلبی تنفسی یکی از مهمترین عوامل آمادگی جسمانی در کودکان و نوجوانان می باشد. هدف از تحقیق حاضر ، مقایسه دو برنامه تمرینی تناوبی و تداومی بر استقامت قلبی تنفسی دانش آموزان پسر 12-9 ساله شهرستان بجستان بود. مواد و روشها: به این منظور 36 دانش آموز انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی (12 نفر با میانگین سنی 00/1±87/10 سال، وزن 19/7±57/34 و قد 38/66±25/142 سانتی متر)، تمرین تناوبی (12 نفر با میانگین سنی 96/0±90/10 سال، وزن 01/6±63/35 و قد 68/59±58/142 سانتی متر) و کنترل (12 نفر با میانگین سنی 19/1±75/10، وزن58/4±75/34 و قد76/46±62/142) تقسیم شدند. برنامه ی تمرین گروه تداومی و تناوبی شامل هشت هفته تمرین، سه جلسه در هر هفته، هر جلسه 75-60 دقیقه با شدت80 درصد حداکثر ضربان قلب و با رعایت اصل اضافه بار بود. استقامت قلبی تنفسی آزمودنی ها با استفاده از سه آزمون (20 مترشاتل ران، 1600 متر راه رفتن – دویدن و 2400 متر دویدن) قبل و بعد از برنامه ی تمرین ارزیابی شد. داده ها با استفاده از t همبسته، تحلیل واریانس یک طرفه (anova) و آزمون تعقیبی lsd تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحقیقات حاضر نشان داد که هم تمرینات تداومی و هم تناوبی باعث افزایش معنادار استقامت قلبی تنفسی (در همه آزمون ها ) نسبت به گروه کنترل شد (05/0p ?). و تمرینات تداومی و تناوبی تفاوت معنی داری با یکدیگر ندارند. (05/0p ?). بحث و نتیجه گیری: در کودکان و نوجوانان تمرینات تداومی و تناوبی هر دو به طور یکسان باعث افزایش استقامت قلبی تنفسی می شود هرچند به نظر می رسد اثر تمرینات تداومی احتمالاً بیشتر از تناوبی باشد. واژه های کلیدی: استقامت قلبی تنفسی ، تمرین تداومی، تمرین تناوبی، دانش آموزان 12-9 ساله.

با وجود آنکه خواب نقش مهمی در فرآیند شکل گیری حافظه رویه ای و یادگیری برخی از مهارت های حرکتی دارد، اثر آن در ارتباط با زمان اجرای تمرین، بر مولفه های مختلف مهارت های حرکتی به خوبی مشخص نشده است. تحقیق حاضر با در نظر گرفتن فواصل زمانی متفاوت بین اولین جلسه تمرین تا اولین شب خواب، به بررسی اثر زمان اجرای تمرین و یک شب خواب بر بهبود مولفه های آشکار (دقت) و حرکتی (زمانبندی) تکلیف حرکتی متوالی زمانبندی شده (tmst) پرداخته است. بدین منظور، 48 دانشجوی راست دست (25-19 سال) که کیفیت خواب مطلوبی داشتند، براساس آزمون های مهارت حرکتی ظریف دست و انگشتان پردو و زمان سنج واکنش به سه گروه همگن تقسیم شدند. آزمودنی ها تحت سه شرایط تمرینی مختلف (زمان اجرای اولین جلسه تمرینی تا خواب شبانه متفاوت بود) در روز اول به تمرین tmst پرداختند و در روز دوم در آزمون بازآزمایی شرکت کردند. برای ارزیابی بهبودمولفه های دقت و زمانبندی، 10 کوشش آخر روز اول و 10 کوشش اول روز دوم مقایسه شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون هایt وابسته، اندازه اثر (مجذور اتا) و تحلیل واریانس یک راهه برای گروه های مستقل همراه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 = ?استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد اولین شب خواب بعد از یک جلسه تمرین باعث بهبود زمانبندی عناصر کوتاه و بلند در tmst شده است، ولی بهبودی در دقت این عناصر ایجاد نکرده است. همچنین، شیوه تمرینی که در آن خواب شبانه بلافاصله بعد از اولین جلسه تمرین انجام شد، بیشترین اثر (38%) را بر بهبود زمانبندی عناصر کوتاه و بلند (شروع) در tmstبه دنبال داشت. بنابراین، خواب شبانه بر مولفه زمانبندی مهارت حرکتی ظریف (در مقابل مولفه دقت) اثرگذار است، و برای اثربخشی بیشتر خواب شبانه بر مولفه زمانبندی بایستی به زمان اجرای اولین جلسه تمرینی تا خواب شبانه توجه خاصی داشت.

ترصد، قابلیت جستجوی بینایی یک محرک خاص از میان سایر محرک های طبیعی می باشد. هدف از این پژوهش، طراحی و ساخت پرسشنامه ای برای سنجش ترصد در دیدبانی منجیان غریق بود. آزمودنی های تحقیق حاضر شامل منجیان غریق درجه 1 و درجه 2 در یکی از استخرهای شهرستان های تهران، کرج، سبزوار، مشهد، شاهرود، نیشابور، قوچان، اسفراین، قم، شیراز، اصفهان، یزد، آبادان، بابلسر در سال 92-91 بودند. ابتدا در فرایند طراحی و ساخت پرسشنامه، شناسایی عوامل روانشناختی اثر گذار بر ترصد (20 عامل)، ساده سازی این عوامل و رسم مدل مفهومی پیشنهادی، روایی صوری و محتوایی عوامل اثر گذار بر ترصد، ساخت بانک سوالات و پرسشنامه اولیه (170 سوال)، روایی صوری و محتوایی پرسشنامه اولیه، چیدمان نهایی سوالات، اجرای آزمون پایلوت (نمونه 24 نفر) و تجزیه و تحلیل سوالات (شاخص تمییز و همبستگی هر سوال با نمره کل) انجام شد و در نهایت، پرسشنامه 142 سوالی بدست آمد. در فرایند روایی سنجی و پایایی سنجی پرسشنامه، در ابتدا پرسشنامه 142سوالی در اختیار 310 نفر از منجیان غریق قرار گرفت. سپس به منظور بررسی روایی سازه پرسشنامه، ازروش تحلیل مولفه های اصلی با چرخش ابلیمین مستقیم و روش حداقل میانگین جزئی برای تبیین تعداد مولفه های استخراجی، استفاده شد. جهت تعیین پایایی پرسشنامه، از پایایی زمانی به فاصله ده روز (همبستگی درون طبقه ای) و همسانی درونی (آلفای کرونباخ) بر روی 40 منجی غریق دیگر، استفاده شد. نتایج نشان داد که پرسشنامه نهایی 102 سوالی با 15 مولفه اصلی که 54/91 درصد از کل واریانس را در بین سوال ها تبیین می کنند و همچنین با میزان همسانی درونی 0/92 و پایایی بازآزمایی معنی دار 0/74، پرسشنامه ای روا، پایا، بومی و تخصصی جهت سنجش ترصد در دیدبانی منجیان غریق می باشد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر توزیع پذیری تمرین و پرآموزی بر یادداری و انتقال زمان حل مکعب روبیک بود. 64 دانشجو با میانگین سنی (19.5±22 سال)، بدون سابقه آموزش روبیک، انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از سه جلسه آموزش و انجام پیش آزمون، بر اساس میانگین زمان های بدست آمده در پیش آزمون به چهار گروه 16 نفری همگن، انبوه- انبوه، انبوه- فاصله دار، فاصله دار-فاصله دار و فاصله دار-انبوه تقسیم شدند. تمام آزمودنی ها شروع به تمرین کردند تا اینکه به حد نصاب زمانی (چهار دقیقه و سی ثانیه) برای حل مکعب روبیک برسند. سپس آزمودنی ها در قالب گروه های خود به صورت تصادفی به دو زیر گروه 0% پرآموزی و 100% پرآموزی تقسیم شدند. آزمودنی ها 24 و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی در آزمون یادداری و انتقال شرکت کردند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های مکرر در هر گروه و تحلیل واریانس دو عاملی با سطح معناداری آلفای 05/0 استفاده شد. نتایج درون گروهی تفاوتی معنی داری را از آخرین کوشش تمرینی در مرحله اکتساب تا دومین کوشش انجام شده در آزمون یادداری و انتقال (24و 48 ساعت) نشان نداد. این بدین معنی است که تمام گروه ها، پایداری نسبتا ثابتی در اجرا بعد از 24و 48 ساعت از آخرین کوشش تمرینی داشته اند. نتایج بین گروهی نیز تفاوت معناداری را در زمان حل مکعب روبیک بین شرایط تمرینی مختلف در آزمون یادداری و انتقال(24 و 48 ساعت) نشان نداد. این بدین معنی است که توزیع پذیری تمرین و پرآموزی اثری بر یادداری و انتقال زمان حل مکعب روبیک نداشته است.

نظریه هوش چندگانه گاردنر (2002) با طرح این موضوع که هوش دارای انواع، اشکال و مظاهر گوناگون است و تاکید بر این واقعیت که آحاد انسان دارای نیمرخ های هوشی متفاوتی هستند، نظریه های سنتی هوش را به چالش کشید. هدف از تحقیق حاضر، طراحی، ساخت و روان سنجی پرسشنامه هوش چندگانه در هندبال بود. ابتدا با بررسی کتب و متون موجود در زمینه هندبال و مصاحبه با متخصصین این رشته، سوالاتی طراحی شد که بهترین سوالات از بین آنها انتخاب و پرسشنامه اولیه (188 سوالی) تدوین شد. جهت تایید روایی صوری و محتوایی، پرسشنامه برای 10 نفر از متخصصان رفتارحرکتی و هندبال ارسال گردید که در نهایت روایی صوری و محتوایی پرسشنامه تایید شد (91/0 =tli، 99/0cvr=، 89/0=cvi). برای تعیین روایی سازه پرسشنامه از تحلیل عاملی تأییدی مبتنی بر مدل معادلات ساختاری و برای تعیین همسانی (ثبات) درونی پرسشنامه از ضریب الفای کرونباخ استفاده شد. یافته ها نشان داد مدل چهار مولفه ای شامل هوش بدنی- جنبشی، هوش دیداری- فضایی هوش، منطقی- ریاضی و هوش هیجانی با 37 سوال دارای شاخص های برازندگی (06/0rmsea=، 92/0 cfi =) قابل قبول می باشد و همسانی درونی نیز با استفاده از آلفای کرونباخ 90/0 گزارش و تایید شد. نتایج نشان دهنده روایی و پایایی مطلوب پرسشنامه هوش چندگانه در هندبال، با چهار مولفه اصلی و 37 سوال است، در نتیجه می توان از این پرسشنامه به عنوان ابزاری روا و پایا برای مطالعه و ارزیابی ویژگیهای شناختی ورزشکاران در رشته هندبال استفاده نمود.

چکیده ندارد.